Δημήτρης Κατσούλας

Το πιο κοντινό, ολόγιομο και τεράστιο φεγγάρι των τελευταίων (πόσων δηλαδή;) ετών!  Τούτη η πανσέληνος του Μάρτη, έχει και κάτι το ιδιαίτερο: την σύμπτωση με την εαρινή ισημερία.

Μήνες τώρα το περίμενε, γιατί της το είχε τάξει ότι θα την έβγαζε βόλτα σ’ αυτό το αποψινό φεγγάρι. Εκείνη άρχιζε να το φαντάζεται σαν ένα τεράστιο ολοφώτεινο μπαλόνι, τόσο που… απλώνοντας το χέρι της σηκωμένη στην αγκαλιά του, θα το έπιανε και με μια βελόνα στο χέρι τρυπώντας το, εκείνο θα έχυνε το φως του στις λυμένες μπούκλες των μαλλιών της για να την έκανε πιο όμορφη, να του άρεσε.

Δεύτερη σκέψη που έκανε μέσα από την οργιώδη φαντασία της, το περιέγραφε σαν ένα μονόπετρο διαμάντι κι άρχιζε να μετράει το μέγεθος του. Αλλά σ’ εκείνη, ποτέ δεν άρεσαν τα διαμάντια. Τι  τρέλες θεέ μου κάνω!, αναρωτήθηκε.

Τη βόλτα πάντως στην εξοχή την είχε εξασφαλισμένη. Της την είχε τάξει εξάλλου ο καλός της, δεν μπορούσε να αθετήσει το λόγο του. Απόψε θα έβγαιναν μαζί για να τους λούσει το φως αυτού του τεράστιου, ολόγιομου και πιο κοντινού φεγγαριού ή της σούπερ πανσελήνου ή ακόμα και υπερπανσελήνου όπως κάποιοι σφόδρα ρομαντικοί αρέσκονται να την αποκαλούν. Λες, και κάτι θα άλλαζε από το να είναι αυτός κατά τι λιγότερο άνεργος κι αυτή λιγότερο θλιμμένη.

Ο όμορφός της έρχεται. Τον βλέπει από το μπαλκόνι. Χτυπά το κουδούνι και ανεβαίνει τη σκάλα. Του ανοίγει την πόρτα με μια ανατριχίλα, ένα μούδιασμα παντού στο σώμα της, και με τα χέρια της παράλυτα από την αγωνία τον τραβά από το μανίκι γρήγορα μέσα.

Με ποια δύναμη να τον αγκαλιάσει τώρα! Το δωμάτιο θεοσκότεινο.  Έλα, του λέει, και τον πιάνει από το χέρι. Ακολούθησε με. Αυτός σαν να πάγωσε, κάτι σαν κρύος ιδρώτας να τον διαπέρασε από την κορυφή ως τα νύχια, την ακολουθεί.

Ανοίγει την πόρτα του μπάνιου της αργά-αργά και του δείχνει το φεγγάρι να πεθαίνει πλημυρισμένο στα αίματα μες στην μπανιέρα της.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr