Δημήτρης Κατσούλας

Διαβάζω ότι στην Αγγλία οι κόκκινοι τηλεφωνικοί θάλαμοι μετατρέπονται σε χώρους εκπομπής ελευθέρου υπαιθρίου σήματος wi-fi και μάλιστα 5ης γενιάς από τη στιγμή όπου αυτό το πρόγραμμα στην Ελλάδα ευρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Αποτέλεσμα είναι οι παλιοί τηλεφωνικοί θάλαμοι στην επαρχία να εγκαταλείπονται στην τύχη τους, καταστρεφόμενοι τις νύχτες από  τις επιδρομές αργόσχολων και περιέργων οι οποίοι αποφασίζουν ότι ‘από τη στιγμή που υπάρχουν τα κινητά, ουδείς λόγος υφίσταται για την ύπαρξη των θαλάμων-καρτοτηλεφώνων’. Για την Αθήνα, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την τύχη τους αλλά στην επαρχία να βλέπεις ακουστικά να κρέμονται μισοκομμένα και τα περισσότερα εδώ και μερικά χρόνια να μη λειτουργούν, ‘ξεκοιλιασμένα’ από τους διεστραμμένους, δεν…δημιουργούν και την καλύτερη θέα.

Παρά την πρόοδο της τεχνολογίας και την διείσδυσή της σε κάθε έναν – μάλιστα με περισσότερες της μίας συσκευής – υπάρχουν ακόμα παιδιά, έφηβοι, κυρίως κορίτσια σαν τα κρύα νερά αλλά και ώριμες γυναίκες οι οποίες δεν γνωρίζω για ποιο λόγο προτιμούν τους τηλεφωνικούς θαλάμους για εξυπηρέτησή τους. Ένας τέτοιος ευρίσκεται εν πλήρη λειτουργία (ευτυχώς) στο τετράγωνο της γειτονιάς μου. Οι περισσότερες όταν τηλεφωνούν βλέπω να αγκαλιάζουν με πάθος το ακουστικό, κλείνουν τα μάτια και είναι χαμηλόφωνες στις συνομιλίες τους ενώ άλλες όταν περατώσουν το τηλεφώνημα ακουμπούν σιγά-σιγά το ακουστικό στη θέση του, σε μια ένδειξη ότι μάλλον κάτι ακόμα ήθελαν να προσθέσουν και δεν πρόλαβαν, αποχωρώντας με δάκρια στα μάτια τα οποία επιμελώς κρύβουν είτε φορώντας αμέσως τα γυαλιά τους είτε σπογγίζοντας προσεκτικά και διακριτικά με το χέρι τους την άκρη των ματιών τους. Η έκφραση του προσώπου τους παρατήρησα σε μερικές ότι έδειχνε απογοήτευση,  διαγράφοντας κάτι το ημιτελές, κάτι δηλαδή το οποίο ή δεν είπαν όπως το είχαν κατά νου προσερχόμενες στον θάλαμο όπου τώρα πλέον μετά το πέρας του τηλεφωνήματος είναι αργά για να επανορθώσουν.

Οι περισσότερες αρκούνται σε ένα τηλεφώνημα, λίγες είναι εκείνες οι οποίες επειδή μάλλον δεν ικανοποιήθηκαν με το ένα επαναλαμβάνουν και δεύτερο, το οποίο συνήθως είναι σύντομο και ‘δακρύβρεχτο’. Μια μέρα επεχείρησα να δώσω κι ένα ακόμα κέρμα, το μοναδικό που είχα στην τσέπη μου, στην Ηρώ, μια εικοσιτριάχρονη κοπελιά η οποία από ό, τι κατάλαβα το είχε ανάγκη για ένα δεύτερο τηλεφώνημα στον αγαπημένο της, από όσα στο τέλος μου είπε. Με τράβηξε από το χέρι, προσπάθησε να με αγγίξει με τα χείλη της στο μάγουλο, αλλά τραβήχτηκα με νόημα. Της έδωσα να καταλάβει ότι είμαι μεγάλος, ότι έχω ήδη αλλού πολλές ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις ακόμα. Γέλασε με την ψυχή της – κι αυτό ίσως της έφτιαξε και την προ ολίγου χάλια διάθεσή της – όταν της είπα ότι το άρωμα που ξεχνά στον θάλαμο όταν τον αποχωρίζεται μου είναι υπέρ αρκετό καθώς και το ότι θα είμαι εκεί οσάκις με χρειαστεί, εμψυχώνοντάς την ως φίλος καλός και φύλακας ταυτοχρόνως.

Σημείωση: Το άσμα, για σένα Ηρώ – και μη ντρέπεσαι – διότι δεν ξέρω εάν αντελήφθης ότι στην άλλη άκρη του σύρματος με το δεύτερο τηλεφώνημα, εσύ άναψες τις φωτιές κοπελιά μου.