Ωραιοζήλη – Τζίνα Δαβιλά

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στη μνήμη της πολύτιμης φίλης Μαρλένας Σκουλά-Περιφεράκη (1933-2021) που αποχαιρετίσαμε σήμερα 25.2.21

Ένα δίπατο σπίτι με όμορφη ιστορία.

Κάπου στη Μιχαήλ Βόδα.

 Δυο έρωτες γεννήθηκαν. 

 Δεκαετία 1950.

Πρώτα εκείνη στα 19 της έφυγε από το σπίτι της μετά το χαστούκι του πατέρα για το ψέμμα που έκρυβε τον έρωτά της.

Χτύπησε την πόρτα κατάμουτρα και πήγε να τον βρει. Εκείνος, άνδρας από τους λίγους, την ζήτησε από τον πατέρα της αυτοστιγμεί. Ο πατέρας  αρνήθηκε. Την έκλεψε και παντρεύτηκαν  στην Καρδίτσα, το περίφημο Μουζάκι. Ο χαμός… Μες τη νύχτα ζητούσε να ξυπνήσει ο παπάς για να κάνει το μυστήριο. Του είπε να ξημερώσει πρώτα. Μετά… του αρνήθηκε και ο παπάς. Εβγαλε ένα όπλο το ακούμπησε στο τραπέζι και του είπε: “Ένα μυστήριο θα το κάνεις. Αποφάσισε ποιο. Ή μας παντρεύεις ή την σκοτώνω και θα σκοτωθώ”. 

 Τους πάντρεψε. Έζησαν θαυμάσια. Γεννήθηκε ένα όμορφο, ψηλό, αρχοντικό κορίτσι, όπως ταιριάζει στους αληθινούς έρωτες.

Επέστρεψαν στο σπίτι της Μιχαήλ Βόδα. Στον ένα όροφο οι αντάρτες του έρωτα, στον άλλο μια άλλη οικογένεια που είχαν δυο παιδιά. Ένα γιο και μια κόρη. 

Έπαιζαν στην αυλή που βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες. Στον κήπο που τώρα είναι η μοναδική όαση μες στο κέντρο μιας φρικτής από την ασχήμια και το νέφος Αθήνας. Μιας τσιμεντοχτισμένης, πολυόροφης και θλιβερής Αθήνας που στερείται και στερεί το φως.

Η αρχοντοπούλα παντρεύτηκε, αλλά ο γιος που έπαιζαν μαζί, της επεφύλασσε έκπληξη.  Περίμενε καρτερικά να κλείσει τον κύκλο που είχε ήδη ανοίξει. Πέρασαν δώδεκα σχεδόν χρόνια. 

 Σήμερα, η αντάρτισσα του 1950 ετοιμάζει γεύματα με κοτόπουλο και μπάμιες, με δροσερές σαλάτες, με ντολμαδάκια λαχταριστά που συνοδεύει με κόκκινο κρασί και λεμονάδα από τα δέντρα του κήπου της. Σπιτική και νοσταλγική.

 Ο νεαρός ενοικιαστής παντρεύτηκε την αρχοντοπούλα της. 

 Δεν θα σας πω ονόματα γιατί είναι όλοι τους γνωστοί. 

Αλλά κυρίως γιατί τιμώ την φιλία και την ζεστασιά τους που με αγκαλιάζει πάντα και γεμίζει την καρδιά μου πολλή χαρά. 

Άλλωστε, τι σημασία έχουν τα ονόματα;

Η ομορφιά είναι ότι κάποιοι έρωτες είναι αληθινά παραμυθένιοι, ρεαλιστικά ρομαντικοί.