Δημήτρης Κατσούλας

Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη – ένα κλικ του μυαλού είναι αρκετό – για ν’ αντιληφθούμε ως λαός ότι τίποτα δεν μας χωρίζει, κανένα δυσεπίλυτο πρόβλημα ξάφνου δεν ορθώθηκε εμπρός μας για να μας καταστήσει ‘παράλληλους’ – και  όχι ταυτόσημους – στην κοινή μας πορεία καθότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις μας θα έπρεπε ανεξαρτήτως των ευτράπελων που συνέβησαν, συμβαίνουν και θα εξακολουθήσουν για πολύ καιρό ακόμη να αφήνουν το αποτύπωμά τους στις κοινωνίες ως μέρες του κορωνοϊού, ακόμη κι αν  αύριο το πρωί τούτος εξέλιπε παντελώς.

Ζούμε ίσως μετά από δυο χρόνια ‘συμβίωσης’ με τον ιό μια καθοριστική στιγμή, μια ιδιαίτερη στιγμή τόσο εμείς ως Έλληνες όσο και η παγκόσμια κοινότητα, γεγονός για το οποίο δεν πρέπει ουδείς να αμφιβάλλει ότι τα όποια απομεινάρια μετά από μια τέτοια πανδημία είναι επόμενο σε κάποιο βαθμό ν’ αφήσουν και… κουσούρια τόσο στις μνήμες των λαών – σε άλλους αχνές, έντονες σε μερικούς που πάλεψαν με το θεριό κατάματα – αλλά και οικονομικά συντρίμμια διαλύοντας λαούς προς το παρόν και όχι κράτη.

Ειδικά εμείς οι Έλληνες ως κοινωνία και οικονομία με τους πιο εύθραυστους όρους δομημένοι δεν έχουμε ούτε τον χρόνο μα ούτε και  την πολυτέλεια να αναλωνόμαστε σε πειραματισμούς και φόρμες ξενόφερτες και μη αποδοτέες, αλλά σε πάγιες και δοκιμασμένες πρακτικές στηριζόμενοι, τηρώντας τες όμως κατά γράμμα και χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση για πειραματισμούς και εντυπώσεις. Είμαστε εκείνοι οι οποίοι με το πνεύμα μας, τον πολιτισμό μας, τη γνώση και τα Γράμματά μας φωτίσαμε μια οικουμένη και είναι κρίμα αυτή τη στιγμή – μετά από τόσες θυσίες και δοκιμασίες– να επιδιώκουμε να αλλάξουμε τα καθημερινά μας γυαλιά με ‘σκούρους-κατάμαυρους’ φακούς, ούτε η υπεροψία να μας διακατέχει στο να ατενίζουμε αδιάφορα προς ορίζοντες άγνωστους ενώ η θέση μας (νομίζω ότι) πρέπει να είναι στραμμένη αποκλειστικά και μόνο στις νέες επερχόμενες γενιές για τις οποίες είμαστε υπεύθυνοι σήμερα για την διαμόρφωση ενός πιο σύγχρονου αλλά και ελπιδοφόρου αύριο…

Τότε και σε ‘μένα μου επιτρέπεται να έχω το σθένος ορθώνοντας το ανάστημά μου και φουσκωμένος περηφάνια να πω στον Ιταλό φίλο Τζιοβάνι αλλά και σε κάθε έναν Ιταλό ότι θα πρέπει να πάψει πλέον να μηρυκάζει εκείνο το χιλιοειπωμένο: ‘Due greci, tre opinioni’, μεθερμηνευόμενο: ‘Δύο Έλληνες, τρεις γνώμες’