Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ και το τελευταίο βιβλίο της “Ζωές” από τις εκδόσεις ΟΤΑΝ. 

Λες…μεγάλωσα πια!

Μεγάλωσα  κι έχοντας ζήσει-ακούσει-δει πολλές καταστάσεις, πολλά γεγονότα δυσάρεστα, μίζερα, καταπιεστικά, έχεις αναπτύξει  μια ικανοποιητική ψυχραιμία.

Ψυχραιμία! Δηλαδή έχεις αυτοέλεγχο και λογικές αντιδράσεις στην αντιμετώπιση εξωτερικών ερεθισμάτων.

Μπα…! Δεν τό’ χεις ούτε κατά διάνοια!

Σε ό,τι αφορά την ενσυναίσθηση, την ταύτιση δηλαδή με την ψυχικά κατάσταση του άλλου εμφανίζεσαι  πρώτη και καλύτερη! Επηρεάζεσαι  συχνά με την δυσκολία ή την δυστυχία του άλλου, φίλου, γνωστού, άγνωστου κάποιες φορές  που μαθαίνεις ό,τι τον έχει χτυπήσει η μοίρα .

Κι εκεί έρχεται ο κόμπος που εγκαθίσταται στο λαιμό  ή στο στομάχι σου …

Έχοντας περάσει πριν τα Χριστούγεννα, κάποιες δύσκολες ώρες με την απειλή της υγείας δύο  κοντινών – λατρεμένων  δικών μου  είμαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης!

Μα, ω! του θαύματος, όλα διορθώθηκαν  η ίαση απόλυτη και ραγδαία!

Λες…απειλή ήταν, πάει πέρασε, άδικα φοβήθηκες-πάντα υπερβολική!

Ισιώνεις πάλι, ξαναποκτάς τη χαμένη ψυχραιμία σου και λες ευγνωμονώντας το Θεό; τη φύση; το σύμπαν;…ευχαριστώ! και ξέρεις ότι σε λίγο καιρό όλα θα ξεχαστούν αφού πέρασαν…πάει καλά και το 2ο  βιβλίο σου  από την ημέρα που κυκλοφόρησε , τι άλλο θέλεις; Χαρά…χαρά!

Κι εκεί νάτος πάλι ο κόμπος!

Γιατί  εκεί είναι που  σκέφτεσαι τα Τέμπη!

Εκεί σκέφτεσαι εκείνους που χάθηκαν, σκέφτεσαι κι εκείνους που έχασαν  τόσο άδικα και αιφνίδια  τους δικούς τους , σκέφτεσαι τους γονείς και τα άδεια πιάτα στο τραπέζι και τα άδεια κρεβάτια στο σπίτι! Σκέφτεσαι τον απόλυτο πόνο του να μην ακούσουν ξανά το ” Μαμά ήρθα! ” Καλώς το”,  ” Μπαμπά θα βγω απόψε…Μην αργήσεις και μην πιεις ”

Σκέφτεσαι ότι αυτοί οι γονείς δεν έχουν πια στόχο στην άχαρη από εδώ κι έπειτα ζωή τους, δεν έχουν καμία αφορμή να περιμένουν το ξημέρωμα ή το νύχτωμα …έχει νυχτώσει η ψυχή τους, έχει αλλάξει χτύπους η καρδιά τους , έχει μειωθεί η ανάσα τους γιατί ” Δεν έχω οξυγόνο ”

Κανένας γονιός που έχει χάσει το παιδί του δεν ζει πια όπως πριν  γιατί τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν και τίποτα δεν θα έχει πια την χροιά κάποιας σημαντικότητας:

Όλοι όσοι έχασαν παιδιά είναι αξιολύπητοι και δυστυχισμένοι.

Αξιολύπητοι είναι όσοι έχασαν δικούς τους στα Τέμπη, στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Μαρφίν…

Στέκομαι στα Τέμπη για να αναφέρω κάτι…

Απ΄όλους εκείνους που τους βρήκε η συμφορά, μόνο αυτοί στα Τέμπη λοιδορήθηκαν, κακολογήθηκαν, προσβλήθηκαν. Αυτοί οι δυστυχείς που ένιωσαν και θα νιώθουν πάντα την απελπισία φέρνοντας και ξαναφέρνοντας στη σκέψη τους τη σκηνή που  ο άνθρωπος τους , το παιδί τους μετά τη σύγκρουση των τραίνων …καίγεται , πονά και πεθαίνει από τα χτυπήματα, εξαερώνεται….αυτοί κακολογούνται στο έπακρο επειδή διεκδικούν το δίκιο του πεθαμένου τους παιδιού!

Ειδικά μια συγκεκριμένη γυναίκα-Μάνα που πήρε πίσω ό,τι απέμεινε από το παιδί της σε μια σακούλα , χλευάζεται , καθυβρίζεται συνεχώς από φανατικούς ή πληρωμένους! Την κατηγορούν  ότι προκαλεί -τι προκαλεί; το δίκιο του παιδιού της απαιτεί -ναι απαιτεί!  Λένε ότι μια Μάνα πονεμένη πρέπει να κάθεται βουβή στο σπίτι της μέσα, την ήθελαν να ασχολείται με καντήλια και κόλλυβα, την κατηγορούν ότι έχει πολιτικές βλέψεις κάτι που μέχρι στιγμής έχει διαψευστεί πανηγυρικά.

Μα ποιος μπορεί να υποδείξει πως πρέπει να αντιδρά κάποιος στον πόνο και στο πένθος ? ποιος  μπορεί να επιβάλλει σε κάποιον  τον τρόπο που  πρέπει να βιώσει το πένθος του;

Κάποια σε ένα site της συμφοράς την ονόμασε …ντροπή της γυναίκας, ντροπή της Μάνας, ντροπή της γιαγιάς! Το καταλαβαίνετε;  Αυτό το είπε γυναίκα για μια άλλη γυναίκα!

Νά τος πάλι ο κόμπος!

Και τώρα, την εισαγγελέα που έχασε με τόσο ύποπτο και επίπονο τρόπο το παιδί της, την είπαν ” Τρολ ”

Ποια; τη γυναίκα που πηγαίνοντας στην κηδεία της ” καρδούλας της ” όταν της ζήτησαν αν έχει κάποιο μήνυμα να δώσει , είπε…

– Να αγαπάτε τα παιδιά σας!

Ένας κόμπος η χαρά μου!