Έμπειροι πολιτικοί αναλυτές, οξυδερκείς δημοσκόποι και απανταχού πολιτευτές, μας προειδοποιούν για το αυτονόητο. Έρχονται εκλογές. Παραβλέπουν βέβαια ότι είναι συνταγματική επιταγή γιατί πλησιάζει το τέλος της κυβερνητικής τετραετίας.

Ένα βέβαια από τα λίγα ευρήματα στα οποία συγκλίνουν οι δημοσκοπήσεις είναι ο μπαμπούλας του δικομματισμού που θεριεύει και κατακαίει τον πολιτική ζωή του τόπου όπως ο λίβας τα σπαρτά.

Είναι όμως έτσι ; Ας αποπειραθούμε να το διερευνήσουμε  με την μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής.

Ας δούμε τα μικρότερα κόμματα από διαφορετική σκοπιά.

Οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου πρωτομπήκαν στη Βουλή το 2012 με 33 βουλευτές και σήμερα παρ όλη τη διαχείριση της εξουσίας την τελευταία τετραετία με τα αντίστοιχα νιτερέσα, σήμερα αριθμούν  7 βουλευτές.

Το  Ποτάμι ξεκίνησε κοινοβουλευτικά τον Γεναρη του  2015 με 17 βουλευτές και σήμερα μετραει 6 βουλευτές . Στον επόμενο τόνο όμως …..

Η Ένωση Κεντρώων ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2015 με 9 βουλευτές και σήμερα έχουν απομείνει 5.

Το πρώην ΠΑΣΟΚ είναι σχολή μόνο του. Με αφετηρία το τεράστιο ποσοστό του 45% που έλαβε το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου, κανένας δεν περίμενε τι θα ακολουθούσε, εκτός βέβαια αυτών που τα σχεδίασαν. Μετά από πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις σε Ελιά, Κίνηση των 58, ΔΗΣΥΜ, κατάντησε ως ΚΙΝΑΛ να επιβιώνει  δημοκοπικά χάριν του στατιστικού λάθους. Βιάστηκε μάλιστα να συγκροτήσει και ψηφοδέλτια μιας κι έχει όλα τα πολιτικά θέματα λυμένα.

Τα ευρήματα, γιατί υπάρχουν πολλά ιστορικά  αντίστοιχα, μας λένε κατ αρχάς δυο πράγματα.

Παρατήρηση πρώτη. Για να ορθοποδήσει ένα κόμμα, δεν αρκεί ένας φιλόδοξος αρχηγός και μερικές χιλιάδες παραμυθιασμένοι ψηφοφόροι.  Χρειάζεται κυρίως πολιτικό υπόβαθρο. Ποιους εκπροσωπείς και τι λες γι αυτούς. Τέρμα τα κόμματα – σημαίες ευκαιρίας.

Παρατήρηση δεύτερη. Τυχάρπαστοι καιροσκόποι στριμώχνονται στα νεογνά, και όχι μόνον, κόμματα,  τα οποία όμως εύκολα εγκαταλείπουν για μια καλύτερη προσφορά. Καταλαβαινόμαστε. Το μότο, λοιπόν, Θεοδωράκη για πολιτική χωρίς πολιτικούς υλοποιήθηκε ανάποδα.

Στην σημερινή σύνθεση του Κοινοβουλίου συναντάμε 10 (παρακαλώ!) κατά δήλωση τους ανεξάρτητους βουλευτές. Διορθώστε με αλλά κανείς εξ αυτών δεν εκλέχτηκε μόνος του στην εκλογική του περιφέρεια. Με κομματική σημαία όλοι. Μομφή σε αυτούς αλλά μομφή και στα κόμματα που παζαρεύουν τέτοιες προσχωρήσεις.

Με κόμματα σούπερ μάρκετ και μέτριο πολιτικό προσωπικό τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;  Από τις θλιβερές αυτές διαπιστώσεις δεν εξαιρούνται βέβαια τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας. Η ομερτά της εξουσίας όμως πνίγει τις παραφωνίες .

Η πολυφωνία είναι ο πλούτος της Δημοκρατίας. Η απλή αναλογική όμως διασφαλίζει την αντιπροσωπευτικότητα κι όχι απαραίτητα και την ποιότητα.

Ιστορικά και σε παγκόσμια κλίμακα, σε όλα τα δημοκρατικά κράτη, υπάρχουν δύο παρατάξεις. Δυο πολιτικές κοσμοθεωρίες. Η συντηρητική παράταξη  και η προοδευτική παράταξη. Όχι κατ ανάγκη δυο κόμματα  αλλά σίγουρα δυο μεγάλες παρατάξεις. Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες, Συντηρητικοί κι Εργατικοί  κ.ο.κ.

Η πολιτική βεντάλια ασφαλώς χωρά πολλά κόμματα. Σοβαρά όμως και με κοινωνική αντιστοίχιση.

Ο ελληνικός δικομματισμός παραμένει δυστυχώς μια στρεβλή ρεπλίκα της κυρίαρχης αντίθεσης. Ούτε η ελληνική Δεξιά ούτε η ελληνική Αριστερά υπηρετήσαν με συνέπεια τις ιδεολογικές τους αρχές . Το Κράτος παραμένει ο μεγάλος Εργοδότης που μοιράζει δουλειές, έργα , προμήθειες. Ο λαϊκισμός της εξουσίας βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ένα εκμαυλισμένο πόπολο .

Η παρατεταμένη και παραβατική εφηβεία του ελληνικού πολιτικού συστήματος μας έχει κοστίσει πολλά. Ο μεσσιανισμός και ο νεποτισμός είναι παλτά ντεμοντέ που οφείλουμε να αποτινάξουμε από τις πλάτες μας.

Η ενηλικίωση του πολιτικού  μας συστήματος απαιτεί κόμματα αρχών. Και πως φτιάχνονται αυτά; Με ανθρώπους αρχών. Ζουν ανάμεσα μας.

Υ.Γ. Όταν έγραφα τα παραπάνω, ο Χάρης Θεοχάρης δεν είχε ξεκινήσει να κατηφορίζει προς Πειραιώς μεριά.

Ο  Γιώργος Πίτσος  είναι Πολιτικός Μηχανικός.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the view of the author

iPorta.gr