Η Τζούτζη Μαντζουράνη είναι ποιήτρια και έχει σπουδάσει Γαλλική Λογοτεχνία και Γαλλικό Κινηματογράφο στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α.

Φωτογραφία: @Akanthos @Stefanos Zissopoulos

ΑΤΙΤΛΟ

(ποίημα)

Εγώ εδώ,
συνεχίζω να σπάω πέτρες.
Έρχεται μετά ο Σίσυφος και διαλέγει
την μεγαλύτερη.
Την φορτώνεται στις πλάτες του
και αρχίζει να ανεβαίνει.
Μου έλεγε τις προάλλες,
ότι, ακούει τον κασμά μου
όση ώρα ανεβαίνει την ανηφόρα του.
Και μετά μόλις κατέβει, έρχεται πάλι
εδώ, με χαρά,
να διαλέξει την καινούργια.
Τον κοιτούσα και δεν μιλούσα.
Σκεφτόμουν ότι τελικά
αυτός βρήκε την ευτυχία του.
Σε αυτό το ατελείωτο ανεβοκατέβασμα.
Εγώ, απ’ την άλλη,
κάθε φορά που σηκώνω τον κασμά μου
να σπάσω τον βράχο
δεν νοιώθω τίποτα.
Σφίγγω ακόμα τα δόντια όταν βάζω δύναμη.
Αντιστέκομαι.
Ακόμα δεν μπόρεσα να βρω την ευτυχία
μέσα σε τούτο εδώ το κάτεργο.
Δεν θα την βρω ποτέ…
Γιατί δεν την ψάχνω.
Όχι όσο βρίσκομαι εδώ.
Και ο βράχος είναι μεγάλος και ατελείωτος.
Ποτέ δεν θα τελειώσει.
Δεν θα μου φανερώσει ποτέ
την απέναντι μεριά.
Όλος μου ο ορίζοντας σταματάει εδώ.
Μόνο τον Σίσυφο βλέπω στην απέναντι κορφή.
Να ανεβαίνει πάλι…
Ξανά και ξανά και ξανά…
Σπρώχνω την πέτρα πιο ‘κεί
και χτυπώ πάλι τον βράχο.
Κάτι γυαλίζει στην ρωγμή,
πέφτω σε κοίτασμα χρυσού…
Μα, τι να τον κάνω τον χρυσό;
Εγώ που,
στη ρωγμή ψάχνω το φως;

Διάλεξα τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της σιωπής. Προτίμησα να παρατηρώ τον κόσμο και τις καταστάσεις που συνέβαιναν γύρω μου, προσπάθησα και ακόμα προσπαθώ, να μένω, να υπομένω και να περιμένω, τις εξελίξεις.

Δεν αδρανώ, μην θεωρήσετε αυτή μου τη στάση για αδράνεια.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr