Τζίνα Δαβιλά

–              Γιατί κατεβάζεις την κουρτίνα; Άσε να μπαίνει αέρας…

–              Για λίγο… να μην με δουν οι μπάτσοι…

–              Και τι σε νοιάζουν εσένα οι μπάτσοι;…

–              Με νοιάζουν.

–              Γιατί να μην σε δουν οι μπάτσοι; Τι έχεις κάνει;

–              Κάτι έχει γίνει. Μη μου μιλάς … έχω πολλά νεύρα τώρα…

Ο ηλικιωμένος κύριος σώπασε. Ο νεαρός, μέτριου ύψους, συνηθισμένης φυσιογνωμίας και γύρω στα 15, ανεβοκατέβαζε την κουρτίνα του λεωφορείου νευρικά μονολογώντας «φτου την πάτησα… θα με ψάχνουν τώρα … πρέπει να κατέβω τώρα και να πάω σπίτι μου τρέχοντας. Πού είναι η στάση του super market;»

Πατώ το μπουτόν της στάσης που ήθελε να κατέβει, ακούω προς έκπληξή μου τον νεαρό να λέει «ευχαριστώ πολύ», σηκώνεται από τη θέση του λέγοντας «τώρα θα με περιμένουν οι μπάτσοι το σπίτι μου…» κατεβαίνει στην στάση και χάνεται στο δρόμο. Ανακουφισμένοι οι επιβάτες του λεωφορείου, κοιτούν ο ένας τον άλλο με έκδηλα τα συναισθήματα της λύπης από τη συμπεριφορά του νεαρού.

Τολμώ να πω:  «Παραμύθια έλεγε… εντύπωση θα ήθελε να κάνει…»

Χαμογελάσαμε όλοι. Ο ηλικιωμένος κύριος που κάτω από άλλες συνθήκες θα τον επέκρινε για την αυθάδειά του, μα φοβούμενος το θράσος του νεαρού, όχι απλά δεν έφερε αντίρρηση στην κακοτροπία του, αλλά επανέλαβε αρκετές φορές τη φράση «εδώ είναι η στάση που ψάχνεις, η επόμενη…» σχολίασε έντονα:

«Πολύ πιθανό, πολύ πιθανό…». Το συμβάν θα μπορούσε να είναι προϊόν φαντασίας. Αλλά δεν είναι. Ωστόσο, ο παραμυθατζής, ό,τι και να πει, είναι λιγότερο επικίνδυνος και περισσότερο συμπαθής από ένα κλεφτρόνι ή κάποιον τραμπούκο. Σίγουρα του συγχωρούμε ευκολότερα τη συμπεριφορά του.

Λίγο νωρίτερα μια αγενής γυναίκα έπεσε σκόπιμα με δύναμη επάνω σε έναν κύλινδρο από χαρτί που κρατούσα αγκαλιά φωνάζοντάς μου: «άντε από κει με το παλούκι σου…». Ευτυχώς το χαρτί του κυλίνδρου ήταν έξοχης ποιότητας και ανυπάκουο στις εξωτερικές προσκρούσεις. Την ρώτησα γιατί δεν μου ζήτησε να της κάνω χώρο αν την ενοχλούσε. Η απάντησή της με άφησε άλαλη αρχικά προκαλώντας το γέλιο σε μια ευγενική κυρία που μας παρακολουθούσε: «Για να μάθεις … ».

Λίαν προσφάτως με «ξενάγησαν» σε περιστατικό σε τράπεζα.  Η πελάτης ρωτά την υπάλληλο σε πόση ώρα θα υπάρχουν χρήματα στο ΑΤΜ. Ασφυκτικά γεμάτη η τράπεζα η υπάλληλος εξυπηρετώντας άλλο πελάτη, της απάντησε νοηματικά και λεκτικά χρησιμοποιώντας τα δυο χέρια και όλα τα δάχτυλα ανοιχτά στρεφόμενα προς τον εαυτό της: «Δέκα και δέκα = σε είκοσι λεπτά  έτοιμο».

Η κυρία πελάτης αφού πέρασε τα εικοσάλεπτο και δεν είχε αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία του ΑΤΜ, πλησίασε στο γραφείο την υπάλληλο για να της πει φωναχτά και παριστάνοντας τις κινήσεις των χεριών της:  «Μου είπες ότι θα είναι έτοιμο σε δέκα και δέκα= είκοσι λεπτά. Πέρασαν τα είκοσι λεπτά και λεφτά δεν υπάρχουν. Πάρε λοιπόν και δέκα και είκοσι και σαράντα και εξήντα και ογδόντα και όλα δικά σου» μουντζώνοντας επιδεικτικά την τραπεζικό.

Σήμερα είναι η μέρα μνήμης της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα το 2013. Είχαμε εκλογές το 2015 και η ΧΑ επανεξελέγη στο ελληνικό Κοινοβούλιο παρ’όλες τις κατηγορίες και τις ποινικές διώξεις για εγκληματική οργάνωση εναντίον των μελών της ΧΑ. Έλληνες την ψήφισαν, όχι του απόδημου ελληνισμού, αλλά του εγχώριου. Νεαροί/ες, γιαγιάδες, παππούδες και μεσήλικες. Πάσης φύσεως θεωρίες συνωμοσίας για εξαπάτηση ή εκβιασμούς έχουν καταρριφθεί.

Άσχημες πόλεις ή άσχημοι άνθρωποι; Ρητορικό το ερώτημα.

18 Sept 2019

Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, – Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr