Ο νους τυχαία εστιάζει σε ένα αόρατο πακέτο τσιγάρα, που κάποτε κρατούσες.

Κόμπος στο στομάχι οι παρατημένες αναδυόμενες αναμνήσεις που παρεμβάλλονται.

Συνειρμικά οι αισθήσεις σου, νοιώθουν την εθιστική οσμή του καπνού, που ποτέ πραγματικά δεν γεύτηκες.

Δεν έχεις συναίσθηση του χρόνου που περνά.

Μετέωρη παραμένει η σκέψη, ανάμεσα στο μπρος και το πίσω της συσκευασίας.

Εικόνες ψυχρές, συντροφιά με απόκοσμους ήχους.

Κάτι κοφτά, χλωμά άτονα γράμματα, τη συντροφεύουν.

Ίσως

«Είμαι δικό σου» ή «κινδυνεύεις»,  υποπτεύεσαι  πως γράφουν

Οι λέξεις στάζουν άτολμες στιγμές.

Είναι σαν να μετρούν τις δικές σου αντοχές.

Ζήσε τη ζωή, αλλά μην την ερωτευτείς.

Αν πάλι δεν το μπορείς, μην τη φοβάσαι.

Δεν καπνίζεις.

Νοερά τσαλακώνεις τη συσκευασία.

Στη χούφτα τη κρατάς.

Δεν την πετάς.

Κουράστηκες;

Φεύγεις;

Τι είναι δικό σου;

Η λαχτάρα για το άγνωστο;

Οι αόρατες ανθρώπινες συγκαταβατικές κλωστές;

Τα κεντημένα αδόκιμα, μυστικά αέναα «θέλω»;

Μια αφομοιωμένη απουσία, ως ανάμνηση;

Το  άδειο πακέτο;  Τι;

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών