Γιώργος Αρκουλής

Διάβασα χθες το ειδησάκι του ΑΠΕ από την μακρινή Εσκιλστούντα της Σουηδίας και δεν πίστευα στα μάτια μου: σύμφωνα με απόφαση της τοπικής Αρχής, οι ζητιάνοι θα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με ειδική άδεια προκειμένου να πιάσουν κάποιο σημείο στους δρόμους αυτής της πόλης! Κι’ αναρωτήθηκα, τι είδους άδεια θα τους δοθεί και με τι προσόντα ή δικαιολογητικά θα την διεκδικήσει κάποιος ζητιάνος, όταν μοναδικό του επιχείρημα (θα) είναι η πείνα του!

Η Σουηδία είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες στον Κόσμο, κάτι που ισχύει και για την Δανία, που διεκδικεί τον τίτλο του λαού με την μεγαλύτερη τσιγκουνιά. Παράλληλα θεωρείται χώρα σοβαρή αλλά σκληρή, οπότε η απόφαση που πάρθηκε ίσως θεωρηθεί από την τοπική κοινωνία ως κάποιο θετικό μέτρο. Από την άλλη, εμείς, ως κάτοικοι μιας φτωχής χώρας  με πλούσιο πληθυσμό επαιτών, έχουμε κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίζουμε καθάρματα όσους σκέφτηκαν και θέσπισαν το μέτρο της άδειας για ζητιανιά και μάλιστα με πρόστιμο που αγγίζει τα 300 ευρώ.

Με την ευκαιρία θυμήθηκα την σκηνή με τον παραμυθατζή τυφλό Μίμη Φωτόπουλο («αόμματος»!) από την αριστουργηματική ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Κάλπικη λίρα», με τον αστυφύλακα της νυχτερινής βάρδιας να του δίνει ένα κέρμα ένεκα φιλανθρωπίας. Αυτή η σκηνή, προφανώς δεν θα μπορούσε να γυριστεί ποτέ για κάποιο σουηδικό φιλμ, προφανώς για να μη πληγεί το κύρος μιας χώρας, που γέννησε τον άνθρωπο ο οποίος ανακάλυψε την πυρίτιδα!

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr