Δημήτρης Κατσούλας

Τους συνάντησα στην πλατεία να κάνουν τη βόλτα τους. Σε δυο μήνες κλείνουν τα τριάντα χρόνια γάμου. Τακτικά την βγάζει έξω, πίνουν τη γκαζόζα τους, τρώνε τα θαλασσινά τους παραλιακά, ακούνε τη μουσική τους live, αγοράζουν και κάνα σουβλάκι για το σπίτι και επιστρέφουν αγκαλιασμένοι στα παιδιά τους.

Ειδικά σήμερα βγήκαν βόλτα, να επισκεφθούν τα καταστήματα να της αγοράσει και την στολή της προτιμήσεως της προκειμένου να ενδυθεί αρχαία Ελληνίδα, λόγω καρνάβαλου.

Στα μάτια των περαστικών τυγχάνουν της απολύτου υπολήψεως κι ο κόσμος τους εκτιμά δεόντως. Εκείνη λιγνή με τα μαλλιά της δεμένα και ριγμένα πίσω , κι αυτός ογκώδης μεν, αλλά συμπαθητικός με τα παραπανίσια κιλά του που κουβαλά έχει ακουμπήσει το χέρι του στον ώμο της ως ένδειξη της αγάπης και της προστασίας που της παρέχει. Και χαμογελαστός καθ’ όλη την έξοδο τους, εισπράττοντας τον σεβασμό της κοινωνίας.

Η γυναίκα του έχει κατεβασμένο το πρόσωπο, σαν ένα είδος μελαγχολίας, σαν κάτι να την βασανίζει χρόνια, και ένα τσουλούφι αριστερά στο  μάγουλο της ριγμένο έτσι για να κρύβει τις μελανιές από το χθεσινοβραδινό ξύλο που της έριξε αυτός ο καθώς πρέπει «κύριος» στο σπίτι. Σε κάποια στιγμή φυσά ένα ελαφρό βοριαδάκι και της διώχνει την ζακέτα από τους ώμους της. Ραβδώσεις σε χρώμα μπλε-κόκκινο αποκαλύπτονται στην πλάτη της. Ναι, κι αυτές είναι από την χθεσινοβραδινή  «περιποίηση» που είχε στο σπίτι.

Όσες καφετέριες κι αν ρώτησα, όσα καταστήματα κι αν επισκέφτηκα, όλοι, μα όλοι το ξέρουν, κι ας παριστάνουν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα, ότι αυτός ο επί τριάντα  χρόνια «τρυφερός» σύζυγος σε καθημερινή βάση έχει ως μόνη του ασχολία να χτυπά έναν σάκο του μποξ. Τη γυναίκα του!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr