Ανοιχτή πόρτα Πρόσωπα - Αφιερώματα

Όχι ο Πάμπλο, η Ντόρα!, του Μάνου Στεφανίδη

Spread the love

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

 

Ο Πικάσο που γεννήθηκε 25 Οκτωβρίου του 1881 υπήρξε, μετά τον Ερρίκο Η, ο άντρας εκείνος, σεξουαλικός ταύρος αληθινός που έκανε διάσημες ΟΛΕΣ τις ερωμένες του. Να ζήσουμε να τού μοιάσουμε! Το ότι τις εξόντωνε κιόλας ψυχολογικά αφού τις είχε απογειώσει ερωτικά, τρεις (!) τουλάχιστον αυτοκτόνησαν, ας μάς καθιστά, εν προκειμένω, τρυφερούς και προσεκτικούς.

Εδώ, με την φωτογράφο Ντόρα Μάαρ (1907 – 1997), τα σμαραγδένια μάτια της οποίας απαθανάτισε ο Man Ray, συνεργάτιδα του στην εποχή της Γκερνίκα και μοντέλο του στο έργο της Εθνικής Πινακοθήκης που κλάπηκε.
( Για να μην ξεχνιόμαστε ).

Η Ντόρα Μαρ, κόρη ενός διάσημου Κροάτη αρχιτέκτονα και μιας γαλλίδας αστής έζησε ζωή κοσμοπολίτικη, μεγάλωσε στην Αργεντινή, την Αυστρία σπούδασε φωτογραφία στο Λονδίνο και νεαρή επέστρεψε στο Παρίσι για να γραφτεί στην περίφημη ελεύθερη ακαδημία Julian. Στην οποία εξάλλου θήτευσαν και πάρα πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες στη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Συνεργάστηκε με τον Henri Cartier-Bresson, ως μέλος της ομάδας των σουρεαλιστών συναναστράφηκε τον André Breton, υπήρξε φωτογράφος σε ταινία τουJean Renoir, ήταν φίλη και ηγερία του Albert Camus, ερωτεύτηκε τον Nicolas de Staël και έζησαν μαζί ως την αυτοκτονία του στο Vaucluse, δίπλα στην Avignon. Μετά τον επίσημο χωρισμό της από τον Πικάσο το 1943 – ανεπίσημα βλέπονταν αρκετά χρόνια ακόμη – αφού πέρασε μία δύσκολη ψυχολογικά περίοδο, έφτασε να υποβληθεί ακόμη και σε ηλεκτροσόκ από τον Jacques Lacan, αφοσιώθηκε στη ζωγραφική ζώντας μόνη.

Παρ’όλα αυτά δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή η ζωγραφική της παραγωγή – προφανώς εξαιτίας του Πικάσο που δεν ανεχόταν την ύπαρξη γυναικείου ταλέντου – που πάντως κινείται σε υψηλά επίπεδα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η γεωμετρική αφαίρεση.

Γυναίκα εξαιρετικού μαγνητισμού η ίδια, ανήσυχη, απρόβλεπτη, ανικανοποίητη έζησε βίο μυθιστορηματικό γνωρίζοντας ισόποσα ευτυχία και μοναξιά και αφήνοντας συγχρόνως ένα έργο όχι ευκαταφρόνητο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Κατερίνα, του Χρήστου Χωμενίδη
Ημέρα Μουσικής, η μόνη παρηγοριά, του Δημήτρη Ι. Μπρούχου
Με πολλές αφορμές…, του Κωστή Α. Μακρή

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.