Μάνος Στεφανίδης

Όσοι ζωντανοί …

(Ως απάντηση στο ανελλήνιστο “Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός”. Σαν διαφήμιση του Τζάμπο)

Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως!
Α. Εμπειρίκος

ΥΓ. Φωτογραφία 1:

Εξαιρετικό πορτραίτο του ποιητή από τον φίλο του Γιώργο Μαυροΐδη, τον Κύπριο ερασιτέχνη(!) ζωγράφο, δάσκαλο της ΑΣΚΤ, ποιητή κλπ. που όμως διασώζει στο έργο του όλη την τρομερή αθωότητα της τέχνης αυτής. Προσέξτε πως η θερμή, κόκκινη φόρμα στο στήθος αποδίδει καλύτερα από οποιονδήποτε ψευδορεαλισμό, το βαθύτερο ήθος του ποιητή. Το Πάθος που καίει χωρίς να κατακαίει σαν την Βάτο στο όρος Σινά.

Φωτογραφίες 2 – 3:

Ο Βάλιας Σεμερτζίδης ζωγραφίζει στ’ Άγραφα (sic) έναν αντάρτη κι ο Σπύρος Μελετζής απαθανατίζει τη σκηνή με τον φακό του. Στη συνέχεια, ο Νίκος Νικολάου, ο αδελφικός του φίλος Γιάννης Μόραλης και η δεύτερη σύζυγος του τελευταίου γλύπτρια Αγλαΐα (Μπούμπα) Λυμπεράκη, αδελφή της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, θεία της Μαργαρίτας Καραπάνου κ.λπ. Αίγινα δεκαετία του ’50. Πριν τον τουρισμό και την αξιοποίηση όταν η μαγεία ήταν χειροπιαστή. Όπως εξάλλου η Ύδρα, η Ελευσίνα, η Μύκονος, η Άνδρος. Πριν τον εκπολιτισμό.

Η τρομερή γενιά του Μεσοπολέμου που έχτισε την νεοελληνική ευαισθησία. Η Μπούμπα επίσης ποζάρει στον πίνακα του Μόραλη “Οι δύο Φίλες” με την Ναταλία Μελά, την γυναίκα του Άρη Κωνσταντινίδη. Φίλη επιστήθια του Μαυροΐδη αλλά και του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ο δε Άρης Κωνσταντινίδης υπήρξε ο μοναδικός φίλος του κατατρεγμένου από ιδιωτικά και δημόσια φαντάσματα, Διαμαντή Διαμαντόπουλου… Μερικά μόνο ονόματα, ένας συμπαγής, αρραγής πνευματικός κόσμος που λείπει τόσο σήμερα…

Τώρα όλοι αυτοί, όλος αυτός ο ένσαρκος, ο παθιασμένος πολιτισμός μας που λάμπει ακόμη με αυθεντικότητα μοναδική, είναι σκόνη στη Σκόνη του χρόνου. Είναι ονόματα χαραγμένα σε πίνακες, βιβλία, μελέτες, φωτογραφίες, γλυπτά κοκ. Είναι όμως και τάφοι που οφείλει το έθνος να ξεχορταριάζει κάθε τόσο. Γιατί ελλοχεύουν το φολκλόρ και η γραφικότητα. Είναι, επίσης, αναμνήσεις και ιστορίες που διηγούνται με θαυμασμό και συγκίνηση οι επόμενοι.
Κυρίως όμως είναι οι σεπτές, ανόλεθρες μορφές των δικών μας Αγίων, αυτές που μάς δίνουν γλύκα κι απαντοχή για να προχωρήσουμε. Σ’ έναν τόπο από καιρό άνυδρο, χωρίς φαντασία κι αξιοπρέπεια. Με ανθρώπους φοβικούς και προσκυνημένους. Χωρίς ή με λάθος όραμα. Που απομακρύνονται σιγά σιγά από τη γλώσσα, την προκατακλυσμιαία πατρίδα μας και που λατρεύουν θεούς άλλους. Αυτούς που καμμιά, ριζιμιά παράδοση δεν γέννησε.
Από την μια λοιπόν οι ζωντανόνεκροι που κορδακίζονται προσωρινώς ύπαρξη. Οι άγευστοι ιστορίας. Κι απ’ την άλλη οι ωραίοι, αθάνατοι νεκροί μας! Διαλέξτε …

Επιμύθιο:

Αντί άλλων εορτασμών για το 2021, το έχω ξαναπεί, αντί άλλων προκλήσεων στη γονατισμένη χώρα και στους πολίτες της, οι δυνατοί αυτού του τόπου, ο εφοπλισμός του, οι διάσημοι και πλούσιοι, οι ευαίσθητοι δισεκατομμυριούχοι, οι χορηγοί, οι Στέγες και τα Ιδρύματα ας προσφέρουν στη πατρίδα ένα (1) υπερσύγχρονο αντιτορπιλικό στο Π.Ν μας. Ας προσφέρουν τρεις (3) πυραυλακάτους στο Λιμενικό Σώμα. Και μάλιστα να ναυπηγηθούν όλα αυτά στα καθημαγμένα ναυπηγεία της χώρας. Κάποτε τα πληρέστερα της Ευρώπης. Ώστε να καταστούμε πάλι ουσιαστικά δημιουργικοί. Όλα αυτά θα ήσαν μια αυθεντική, καλλιτεχνική πράξη!
Είναι παράδοξο – ίσως και ακατανόητο για τους σημερινούς έχοντες και κατέχοντες – αλλά ο αληθινός πατριωτισμός δεν ασκείται από τους εκάστοτε τεχνοκράτες της εξουσίας, από τα πρόσωπα που φέρνουν στον αφρό των γεγονότων ο μηντιακός λαϊκισμός και η σπέκουλα των διαπλεκόμενων συμφερόντων αλλά από τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς.

Τους αληθινούς ακρίτες των πνευματικών μας συνόρων. Των γλαυκών οριζόντων μας. Αυτοί χτίζουν, χρόνια τώρα, το πρόσωπο της πατρίδας, έστω με ουλές ή ρυτίδες αλλά και με μάτια που καταυγάζουν φως. Και ουδείς άλλος …