Αναρωτιέμαι αν νοείται δημοκρατική παθητικότητα στις άνωθεν/κάτωθεν εκτροπές. Ο πολιτικός που παραβιάζει ξεδιάντροπα το νόμο [αλλά μας ‘εξυπηρετεί’ πελατειακο-κομματικώς] και ο εγκληματίας που ιδεοληπτικά [μήπως και φοβικά;] ανεχόμαστε, συγκαλύπτουμε ή και θαυμάζουμε αποτελούν παραδείγματα μιάς κοινωνίας που εύκολα παρασύρεται από τα fake news και τους fake ήρωες γιατί είναι η ίδια fake.

Όλοι μαϊμουδίζουν σε μία sui generis Δημοκρατία που δεν την χαλάει η λαϊκίστικη παρέκκλιση [κατ’άλλους ‘εκδοχή’], ανατριχιάζει όμως όταν αποφάσεις των θεσμών συγκρούονται με την περί δικαίου[!] αναισθησία της.

Άλλωστε ο καυγάς γίνεται για το ποιός υπονομεύει περισσότερο το Πολίτευμα κι όχι ποιός το υπερασπίζεται καλύτερα.

Η πολιτική, κοινωνική και πνευματική αδυναμία παρ-αγωγής και δια-τήρησης γενικών αξιών έχει καταλήξει σε μιά Δημοκρατία της προσωπικής άποψης και ανάγκης.

Η[αριστερής κατασκευής;] έννοια της ‘συλλογικότητας’ πολύ λίγη σχέση έχει με το κοινό συμφέρον, ενώ τα ημί-μετρα [προς ανύψωσιν του ηθικού πλεονεκτήματος για τους ίδιους τους εκ-πεπτω-κότες] ουδεμία σχέση έχουν με τη στρατηγική της εξόδου της πατρίδας κι όλου του λαού από την κρίση.

Η χώρα διαχρονικά ταλαιπωρείται από σωτήρες ‘μοναδικής αλήθειας κι ανέσπερης ελπίδας’, οι οποίοι ακριβώς λόγω της υπερφυσικής και μεταφυσικής τους προέλευσης[!], δεν ανέχονται αντίλογο κι οδηγούν την κατάσταση στα άκρα της διχόνοιας. Στην Ελλάδα πάντοτε θαυμάζαμε ηγέτες και σπάνια υπηρετήσαμε ιδέες. Δεν είμαστε πολίτες που κρίνουμε με βάση τον ορθό λόγο και την ηθική γιατί προτιμάμε να κατα-κρίνουμε τους άλλους και να δια-κρίνουμε μόνο το προσωπικό μας βραχυπρόθεσμο συμφέρον. Παράλογοι [λόγω συναισθηματισμού;] κι απαθείς [λόγω αρριβίστικης παλάντζας;], “θεσμικοί πρόσφυγες και μετανάστες’’στην ίδια τη Δημοκρατία μας, αρνούμαστε να εναρμονίσουμε ‘’Δημοκρατία-Αριστερά-Σοσιαλισμό’’ για μία ανθρωπο-βιο-κεντρική σύγχρονη Διακυβέρνηση. Ζούμε ως fake αριστερο-δεξιο-κεντρώοι ρήτορες σε μία Αγορά που δεν μας ακούει και δεν μας εμπιστεύεται: την Αγορά των μπεσαλήδων.

Όλα τουρλού-τουρλού και ιμάμ-μπαλντί.

Η αδράνεια και ο ποπουλισμός βαφτίζονται ‘ριζοσπαστικός φιλελεύθερος σοσιαλισμός’ ενώ πρόκειται για μία ύπουλη νεο-συντηρητική εκδοχή της Παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει ανάγκη ο τόπος από αριστερές περικοκλάδες ή θεωρητικούς που ‘’όλα τα σφάζουν , όλα τα μαχαιρώνουν’’. Η αριστερή Δημοκρατία πρώτα θα είναι Δημοκρατία και μετά όλα τ’άλλα.

ΥΓ. 1: Όλα τα κόμματα έχουν δίκιο άρα άδικο έχει ο λαός που τα εμπιστεύθηκε για να του δείξουν το δρόμο.

ΥΓ 2: Αν δεν έχεις πνεύμα, να έχεις τουλάχιστον ηθική. Αν σου λείπουν και τα δύο, φύγε ταχύτατα από το δημόσιο χώρο πριν σε κάνουν άβουλο φερέφωνο.

ΥΓ3: Από το Ανδρεϊκό “Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη” ή το mea culpa, μέχρι το Αλεξικό “Είχα αυταπάτες γι’αυτό έλεγα ψέματα’’, 36 χρόνια δρόμος της αλά ελληνικά σοσιαλαριστεράς.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr