Νίκος Βασιλειάδης

Πριν από λίγο δέχθηκα ένα email, από ένα αξιοσέβαστο ανώτατο εκπαιδευτικό Ίδρυμα του εξωτερικού για να αναλάβω – εθελοντικά – την μετάφραση και απόδοση ενός online διαδικτυακού μαθήματος – Coronavirus – What you need to know, και αφορά την νέα μεγάλη απειλή της ανθρωπότητας, τον νέο κορονοϊό. Πριν αρχίσω να δουλεύω και να αποδώσω στην γλώσσα μας αυτά που πρέπει να αποδώσω θέλω να πω δυο πράγματα που δεν θα τα γράψουν ποτέ σε κανένα επιστημονικό εγχειρίδιο, δεν θα τα διδάξουν ποτέ σε κανένα μάθημα.

Είναι δύο βδομάδες τώρα που βλέπω την ανθρωπότητα να έχει τυλίξει τις αποσκευές της με νάιλον, εφάμιλλο με αυτό που ‘χει τυλίξει τον εαυτό της χρόνια τώρα. Αμυντική σε όποια επαφή . Έχει σφραγίσει τις πόρτες, έχει μπαζώσει τα παράθυρα. Κρατάει μακριά, με νύχια και δόντια, ό,τι κατοικεί εκτός της. Για αυτήν, ο έξω κόσμος είναι μονάχα μια απειλή. Τρέφεται με τον τρόμο. Και όσο ο κόσμος βρίσκεται σε πανικό συμφέρει! Συμφέρει ποικιλοτρόπως, εδώ που τα λέμε. Γιατί όσο αυτός ο φόβος συντηρείται, τόσο το περιβάλλον του γίνεται πιο δεκτικό και εύπιστο στις πιθανές “θεραπείες” που θα αρχίσουν να πουλιούνται δεξιά και αριστερά. Και έτσι, αφού ο ασθενής δεν έχει συναίσθηση, και συνεπώς καμιά βούληση στο ποια είναι η πραγματικότητα, το περιβάλλον του θα έρθει να αναλάβει δράση πουλώντας του ακριβά για μιαν ακόμη φορά την αυταπάτη της ελπίδας. Ο ιός υπάρχει, ναι, υπάρχει και σκοτώνει.

Όμως ο ασθενής δεν είναι ένας ή δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Ο ασθενής είναι ο κόσμος. Ο ανθρώπινος κόσμος στον οποίο ζούμε. Και οι φορείς που προσεταιρίζονται τη θεραπεία του, είναι αυτοί ακριβώς που τον αρρώστησαν γιατί στις σύγχρονες κοινωνίες, στον καπιταλισμό, ο θεραπευτής έχει υπέρογκα μεγαλύτερο συμφέρον απ’ την ασθένεια παρά από την ίαση του ασθενή. Συνεπώς, επωφελείται, κρατώντας τον κόσμο/κοινωνία σε μια προβληματική κατάσταση. Και όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, που συνδεόμαστε δια ζώσης με το δράμα του κόσμου, αφού υπάρχουμε μέσα σε αυτόν, γινόμαστε έτσι πρόθυμοι να αγοράσουμε κάθε πιθανή θεραπεία. Κάθε αξία στην οποία επενδύουμε την ελπίδα της ίασης. Κοινώς γινόμαστε εύκολοι, πρόθυμοι να ενδώσουμε και να υπομείνουμε τα πάντα, ναρκωμένοι από την ενδοφλέβια δόση της ελπίδας.

Δεν ξέρω πόσα καταλάβατε από αυτά που θέλω να πω μα κρατείστε αυτό: Αυτό που θέλω να πω, με δύο λόγια είναι πως ο φόβος του θανάτου παραλύει τη ζωή. Την διαπερνά, την διαποτίζει και τελικά προεκτείνει τον θάνατο. Τον προεκτείνει σε καθετί που θα όφειλε να είναι ζωντανό. Και έτσι ο πιο αμετάκλητος θάνατος είναι αυτός που γίνεσαι ο ίδιος εντάφιο του εαυτού σου.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr