Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ. 

Σημείωση: ο πίνακας του Edvard Munch “Η κραυγή” , που συνοδεύει το άρθρο, είναι ο δεύτερος πιο γνωστός πίνακας μετά την Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. 

Στερεύεις !…Στερεύεις από έμπνευση, στερεύεις από φαντασία, στερεύεις από επιχειρήματα…

…κενό !

Είναι τόσα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου δυσάρεστα συνήθως , είναι τόσα αυτά που σε απασχολούν κοινωνικά και προσωπικά , που δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις, τι να πρωτοπείς, για ποιο απ όλα να εκφραστείς…απογοήτευση !

Νιώθεις μέσα σου  ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί μα λες θα περάσει, θα καταλαγιάσει αυτό το  επίπονο ηφαίστειο μόλις υπάρξει κάτι ενθαρρυντικό, κάτι αίσιο και όμορφο  στην κοινωνία και στην πατρίδα !  Όχι…Πάλι  κενό

Στέκεσαι και λοιδορείς τον εαυτό σου ότι είσαι απαιτητικό άτομο, ότι ζητάς πολλά από τον εαυτό σου , από τους άλλους από ιδεώδη ! Μα όταν κάποιες στιγμές  γίνεσαι πιο επιεικής με σένα , λες

” Γιατί  απαιτητικό άτομο ?επειδή επιθυμείς έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ψέματα , χωρίς χτυπήματα κάτω από τη μέση, έναν κόσμο που να μην γελοιοποιεί το καλό καγαθό. Έναν κόσμο χωρίς εσωτερική κι εξωτερική τοξικότητα , χωρίς πλάγια βλέμματα , αποζητάς βλέμματα  ίσια , ντόμπρα , παλληκαρίσια .”

Ακούς , διαβάζεις , παρατηρείς γύρω σου. Τι καταλαβαίνεις; Τίποτα !  Είσαι σε πλήρη σύγχυση και δεν φταις απόλυτα εσύ. Είσαι βέβαια μέρος του συστήματος δεν αποποιείσαι των ευθυνών σου , ξέρεις όμως ότι προσπαθείς τουλάχιστον να μην είσαι  πάντα μέρος του Συχνά μοχθείς για να αποφύγεις μια  αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κάποιων όπου το κουτσομπολιό βαφτίζεται κριτική , η ίντριγκα καπατσοσύνη  , το κούνημα του δάχτυλου προτροπή  στην προσαρμογή της ενθουσιώδους επιτυχίας κι αξιοσύνης .

Ποια προσαρμογή και ποια αξιοσύνη;

Ποιο άτομο είναι εκείνο που μπορεί να κρίνει το άξιο και το ηθικό χωρίς  την προσωπική του εμπειρία; Μια προσωπική εμπειρία που πολλές φορές  ονομάζεται αξιοπρέπεια και που για την διατήρησή της θάβονται κάτω από το χαλί διεφθαρμένες καταστάσεις πάσης φύσεως ! Ο κοινωνικός σεβασμός πάνω απ όλα κι ας είναι κάλπικος !

Προσπαθείς  και πότε-πότε πιστεύεις ότι βρήκες επαγγελματική ανταπόκριση κι εκεί που λες…τα κατάφερα , βρήκα ένα άτομο που μου ταιριάζει σ ένα συγκεκριμένο συνεταιρικό πλάνο με ίδιες προσλαμβάνουσες, εκεί την επόμενη  βδομάδα ” δεν σε είδε δεν σε ξέρει ”  Τα χάνεις  λες καλά να πάθεις που η εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους κι ο ρομαντισμός σου  σε οδήγησαν να πιστέψεις σε μια κάλπικη σύμπνοια απόψεων.

Λες τη γνώμη σου για κάποιο θέμα ελαφράς απόχρωσης , το τραγούδι της Γιουροβίζιον ας πούμε ! Κι ο άλλος σε αποκαλεί μίζερη  γιατί δεν συμφωνείς με την δική του άποψη που αποθεώνει το άθλιο δημιούργημα !

Μαθαίνεις για  όλες  τις δολοφονίες που πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα , παίρνεις κάποια θέση σε συζήτηση  σε συντροφιά και πετάγεται ο άλλος ” ας μην ήθελε διαζύγιο , ας καθόταν σπίτι της , ένα χαστούκι  δεν είναι και τόσο σοβαρό και μια μελανιά φεύγει με πάγο ” και θέλεις να ξεμαλλιαστείς ! Ή ακόμη ” ας τον βοηθούσε λίγο οικονομικά ο γιατρός , λεφτά  είχε ”  και θέλεις να του αστράψεις εσύ το χαστούκι !

Κάνεις μια νέα φιλία  , σ αρέσει , αντιλαμβάνεσαι βέβαια κάποια αρνητικά και λες μέσα σου  ” οκ , κι εσύ δεν είσαι τέλεια ” , τα πράγματα κυλούν αρμονικά και…τσαφ ! να την η χειριστικότητα ! Μα επιτέλους , γιατί οι άνθρωποι νομίζουν ότι είσαι αδύναμος επειδή  είσαι ευγενικός κι επειδή  δεν προσβάλλεις. Κι όταν εσύ δείξεις ότι δε έχεις διάθεση να σε χειρίζεται κανένας , σου λένε ” άλλαξες ” Όχι δεν άλλαξες έτσι ήσουν  πάντα  , εσύ φίλη/φίλε δεν ήθελες να καταλάβεις και ξεπέρασες τα όρια !

Βλέπεις και πονάς τους Έλληνες ζαλισμένους από την οικονομική κρίση -κρίση είναι μη γελιέστε- μέρος της οποίας είσαι κι εσύ όπως και οι περισσότεροι της μεσαίας τάξης και καθημερινά εκπλήσσεσαι  από την επιθετικότητα του πολίτη που πλήττεται  και δοκιμάζεται , που ψάχνει να βρει φως , μα πουθενά αυτό. Είναι μια επιθετικότητα χωρίς τέλος

προς τον συνάνθρωπο του , εκεί που θα έπρεπε να ανοίξει η (νοερή) αγκαλιά κι αλληλεγγύη για να μερώσει η αγανάκτηση.

Βλέπεις μια Μάνα σε ένα κρεσέντο απόγνωσης και θλίψης για την απώλεια του παιδιού της ,  να   προσπαθεί  να κρατηθεί – να γαντζωθεί μάλλον – από την ελπίδα για απόδοση δικαιοσύνης , κάτι που – ίσως – γλυκάνει την απελπισία και την συντριβή της και κάποιοι  λένε  ” πάει για υποψηφιότητα στην Ευρωβουλή “.  Τι λες βρε άσχετε ; Ήρθες έστω και για ένα δευτερόλεπτο  στη θέση της; Στη θέση της πιο απόλυτης οδύνης , εκείνης του να χάσεις το παιδί σου; έχεις νιώσει  την όποια αντίδραση  μπορεί να έχει ο γονιός αυτός; Βρες κάτι καλύτερο λοιπόν να πεις για να υποστηρίξεις το κόμμα σου !

Κι αυτό πια ! Αυτό δηλαδή που κάθε κόμμα υιοθετεί μια τραγωδία !

Οι μεν υιοθετούν το Μάτι , τη Μαρφίν , τη Μάνδρα  , οι δε  τα Τέμπη , τις πυρκαγιές , τα χιόνια ! Κανείς όμως δεν υιοθετεί την οδύνη αυτών που μένουν πίσω και πενθούν !

Και να τα (δήθεν) παραπονεμένα λόγια…” Καμία πορεία δεν έγινε για το Μάτι , τη Μαρφίν , τη Μάντρα ”  Και ποιος τους εμπόδισε ? νάχαμε να λέγαμε !  Ντροπή …

Ή οι άλλοι ” Όλοι στην πορεία για τη τάδε τραγωδία ” Γιατί καλέ προσπαθείς να με βάλεις σε κουτάκια να κάνω οπωσδήποτε κάτι επειδή  το συστήνει το κόμμα ; Θα κάνω τη διαμαρτυρία μου με τον τρόπο που εγώ νομίζω καλύτερο, χωρίς σχέδια και οδηγίες.

Μίλησα πιο πάνω για τη  ζητούμενη απόδοση δικαιοσύνης…Ποιας δικαιοσύνης; εκείνης που δέχεται ότι ένα παιδί 11-12 χρόνων συναινεί σε ερωτική συνεύρεση; Ότι δηλαδή το σεξ μ’ ένα πλασματάκι 11-12 ετών ΔΕΝ είναι βιασμός; Ποιος διεστραμμένος νους συνέλαβε αυτήν την θεωρία”; Για σκεφθείτε το και δώστε απάντηση  εσείς, κάποιοι  έχουν  παιδιά  ή εγγόνια σ αυτήν την ηλικία…

Για να τελειώνω με τα παράπονα μου!

Εμένα το ηφαίστειο που έχω μέσα μου αυτήν την εποχή  θα καταλαγιάσει – το πέρασα κι άλλες φορές. Θα βρω τις άκριες μου και θα γλυκάνω τις εκρήξεις μου  μέσα από την οικογένεια μου , τους πραγματικούς φίλους, τον Θεό,  τα βιβλία που διαβάζω , τα γραπτά μου, το καλοκαιράκι που πλησιάζει και θα ζεστάνει την καρδιά και την ψυχή μου εκτός από το σώμα μου, το καλοκαιράκι που όλη η Ελλάδα είναι ένα πάρτυ χαράς…

Εκείνοι που δεν ικανοποιούνται με τίποτα ή μάλλον ικανοποιούνται μόνο με ίντριγκες κάθε  είδους πολιτικές-κοινωνικές-πλουτοκρατκές-ερωτικές-φιλικές , πώς θα τη βγάλουν εσωτερικά; Πώς θα καταλαγιάσουν τον ψυχικό τους κόσμο;

Ωχ…! κι Αλίμονο ..