Δημήτρης Κατσούλας

Χριστούγεννα – για μένα – σημαίνει ζεστασιά, σημαίνει χιόνι, τζάκι, κάλαντα με τους φίλους μου, κουραμπιέδες, καρύδια, μοιρασιά και αγάπη. Δεν μπορώ να εννοήσω Χριστούγεννα χωρίς λαμπιόνια στο σπίτι, στην πόλη μου και μπαλκόνια σκοτεινά και αστόλιστα. Χριστούγεννα για μένα σημαίνει να μπορώ να συνειδητοποιώ πόσο θα επιθυμούσα να ήμουν ξανά παιδί, να μπορώ δηλαδή να βλέπω ξάστερα όσα δεν φαίνονται και λιγότερο ξάστερα όσα φαίνονται. Να μη ζω μέσα σε πολέμους, τους πάσης φύσεως πολέμους με το φυλλοκάρδι μου να τρέμει σαν του οργάνου τη χορδή, σαν του κλαρίνου την κάψα που χρησιμοποιείται προκειμένου ο αέρας που εξέρχεται από τον οργανοπαίκτη να μετατρέπεται σε ήχο με παλλόμενα φυσήματα. Να έχω το χρόνο αξόδευτο για παίξιμο με τους φίλους, χωρίς βιασύνη. Να έχω το δικαίωμα να διατηρώ τα όνειρά μου ασχημάτιστα και να τα αρχίζω εκείνες τις μέρες των γιορτών, εκείνη τη βραδιά των Χριστουγέννων.

Χριστούγεννα – για μένα – σημαίνει να έχω το ζεστό φιλί της μάνας πηγαίνοντας για ύπνο και στα μάτια των γονιών μου να βλέπω να διαγράφεται ξεκάθαρα η επιβεβαίωση και η σιγουριά ότι αύριο που θα ξημερώσει και κάθε μέρα που θα ξημερώνει θα είναι όλα εκεί ξανά και τίποτα δεν θα είναι χαμένο ή υποψήφιο προς χαμό.

Για όσα παιδιά σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι, τα Χριστούγεννα απλώς δεν υπάρχουν. Διότι δεν εννοούνται γιορτές σε όσους απαγορεύεται να ονειρεύονται, σε όσους απαγορεύεται να ζουν σε παραμύθια, να πιστεύουν τα παραμύθια, να ζουν μέσα στη ζωντάνια και στα πολύχρωμα βεγγαλικά. Τα Χριστούγεννα δεν είναι εκεί για να θυμίζουν απλά μια ημερομηνία. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.  Και…, εάν τα παιδιά περιμένουν τα Χριστούγεννα αυτό σημαίνει ότι είναι παιδιά και τα πιστεύουν.

Παιδιά όμως που η ίδια η Πολιτεία τους στερεί το δικαίωμα να πουν τα κάλαντα προβάλλοντας αδικαιολόγητες αιτιολογίες περί διάδοσης του ιού (από τη στιγμή που τηρούν εδώ και μήνες κατά γράμμα τις εντολές των λοιμωξιολόγων και καλύτερα μάλιστα από τους ενήλικες), ας σκεφτεί για άλλη μια φορά τη σαϊτιά που καρφώνει στις καρδιές τους κατατάσσοντάς τα ταυτοχρόνως σε άβουλα όντα και ‘’υποκινούμενο ιικό φορτίο’’. Αρκετά έως εδώ με τα παιδιά κύριοι, διότι είστε εσείς που υποστηρίζατε ότι τα παιδιά πολύ δύσκολα μεταδίδουν τον ιό, πολύ εύκολα ως μια απλή γρίπη τον ξεπερνούν, γι αυτό εξάλλου ανοίξατε και τα σχολεία, γι αυτό και τα στριμώξατε σε αίθουσες των 25-27 μαθητών. Δεν σας παίρνει λοιπόν να παριστάνετε τους ανήξερους τώρα και να χρησιμοποιείτε δυο μέτρα και τρία σταθμά, χρησιμοποιώντας τα παιδιά ως άλλοθι εφόσον απωλέσατε εσείς ως υπουργείο τον έλεγχο της πανδημίας και εάν εσείς καθημερινά πανικοβάλλεσθε με τον αριθμό των κρουσμάτων που καταγράφονται, τους διασωληνωμένους και τους θανάτους που σημειώνονται. Τα παιδιά σας διαβεβαιώ μένουν ενήμερα και δεν πρόκειται να σας επιτρέψουν να τα χρησιμοποιήσετε. Αναζητείστε αλλού τις αιτίες, αναρωτηθείτε τι πήγε στραβά στις επιλογές σας και δεν λειτούργησαν τα ασφυκτικώς ληφθέντα μέτρα σας.         

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr