Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ
* Ο ομόθεμος πίνακας φιλοτεχνήθηκε από τον Ρομαντικό φιλέλληνα Χαγιέκ.
Είπε εκείνη : Τι ωραία που φιλάς. Πόσο ωραία. Φίλα με στα χείλη, φίλα με πάλι, φίλα με στο λαιμό, φίλα με στα μάγουλα. Φίλα με στα μάτια. Φίλα μου τα μάτια. Φίλα με παντού. Φίλα με κι άλλο. Φίλα με στα μαλλιά και το λοβό του αυτιού. Πρώτα το αριστερό κι έπειτα το δεξί. Και πάλι από την αρχή…Μα πάνω απ’ όλα φίλα μου τα χείλη σαν να είναι η πρώτη φορά…
Είπε εκείνος : Τι ωραία που τα χείλη σου, που ο λαιμός σου, που τα μάτια σου, που οι λοβοί των αυτιών σου οδηγούν τα δικά μου χείλη. Που οδηγούν τα φιλιά μου. Τι ωραία, τι ζεστά τα μάγουλα σου! Που με μαθαίνουν πως να τα φιλάω.
Εκείνη : Φίλα με λοιπόν, φίλα με κι άλλο. Με όλα τα φιλιά που ‘χεις στο στόμα. Πεινάω για τα φιλιά σου. Διψάω για τα φιλιά σου. Φίλα με και κάνε να ξεχάσει το κάθε τελευταίο φιλί το προηγούμενο του. Μην επιτρέψεις στο μυαλό μου να θυμάται τίποτα άλλο παρά το στόμα σου. Κάψε τώρα κάθε άλλη ανάμνηση.
Σ’ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχουν άλλα χείλη εκτός από τα δικά σου. Άλλο στόμα. Φίλα με σαν να είναι η πρώτη φορά.
Εκείνος : Μα είναι η πρώτη φορά.
Εκείνη : Μη μιλάς, χάνουμε χρόνο. Αυτόν τον χρόνο που δεν έχουμε. Φίλα τώρα ως το τέρμα των φιλιών.
Εκείνος : Δεν ξέρω πως. Δείξε μου εσύ. Δίδαξε με εσύ με τα δικά σου τα φιλιά… Μάθε με πως να σε φιλάω και να μη χορταίνω. Ως το τέλος των φιλιών.
Εκείνη : Μα τα ξέρεις ήδη όλα.
Εκείνος : Ίσως, αλλά μόνο αν εσύ δεν έχεις κάτι άλλο, περισσότερο να μου μάθεις.
Εκείνη : Φίλα με κι άλλο. Φίλα με έτσι σαν να είναι η τελευταία φορά.
Εκείνος : Μα είναι η τελευταία φορά. Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά.
Εκείνη …
Εκείνος …
Συμπέρασμα : Τα δυνατά φιλιά, τα φλογισμένα επειδή καίγονται από την δύναμη τους, προοικονομούν μοιραία το τέλος και του πιο δυνατού πάθους.
Δίδαγμα : Μη βιάζεστε φιλώντας, κι όταν δεν γίνεται αλλιώς, φιλήστε αργά, φιλήστε τρυφερά. Όπως αγγίζει το κύμα του καλοκαιριού την άμμο. Φιλήστε σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που τα χείλη σας αγγίζουν άλλα χείλη. Φιλήστε σαν να φιλάτε ένα σύννεφο. Προσέχοντας μην εξατμιστεί. Ή ένα λουλούδι. Προσέχοντας μη μαραθεί. Φιλήστε σαν να είναι η τελευταία σας ανάμνηση από τον κόσμο…
ΥΓ. Με τη ζωγραφική, περισσότερο από όλες τις άλλες οπτικές τέχνες, ηττάται ο φυσικός χρόνος κι ενεστώς γίνεται μέλλων διαρκείας έτσι καθώς παγώνει, μαργώνει στην αιωνιότητα και αποκαλύπτεται στα μάτια του μυημένου θεατή ο υπεσχημένος Παράδεισος.
Τίποτε πιο μαγικό και πιο αποκαλυπτικό του αινίγματος της τέχνης από τον τρόπο με τον οποίο – αντιστρόφως – τα εκθέματα κοιτάζουν τους θεατές τους. Τόσο εκτεθειμένων εν τέλει στο βλέμμα της ομορφιάς. Εν προκειμένω ο τρόπος που οι πίνακες παρατηρούν στοχαστικά τα δύο παιδιά που φιλιούνται.
Η γλυκόπικρη αλήθεια είναι πάντως ότι όλοι μας, (ποιος λιγότερο, ποιος περισσότερο) υπήρξαμε κάποτε ερωτευμένα παιδιά που φιλιόντουσαν με απόγνωση. Αργότερο πάλι ως ενήλικες μάθαμε στο πετσί μας ότι υπάρχουν έρωτες που σε γεμίζουν για μια νύχτα. Κι άλλοι που σε γεμίζουν μια ζωή. Και με ηδονή και με οδύνη.
(Τέλος πάντων. Το βαρύναμε…
Χρόνια πολλά, ερωτικά σε όσους και όσες πιστεύουν ότι σήμερα γιορτάζουν. Χρόνια περισσότερα και ερωτικότερα σ’ όσους δεν καταδέχονται τέτοιου είδους ή ύφους γιορτές)
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
