Ανοιχτή πόρτα Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Υπέρ πάντων και παθών, του Μάνου Στεφανίδη

Spread the love

Ετήσια συνδρομή: 150 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας) Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump . Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Ίσως η φωτογραφία να είναι το δραματικότερο μέσο έκφρασης, η πιο άμεση προσομοίωση ζωής και γι’αυτό αληθινό αντηχείο θανάτου . Η εκδίκηση του χρόνου – Κρόνου απέναντι στην ανθρώπινη ματαιοδοξία της νεότητας. Αυτήν, την μία και μόνη, ουσιαστικά, αρρώστια του γήρατος, εννοώ την νεότητα που δεν θεραπεύεται παρά μόνο στα χαρώνεια μέγαρα.

Δείτε αυτή την εικόνα. Είναι σαν να συμβαίνει τώρα -η μεγάλη παραίσθηση της φωτογραφίας – κι όμως έλαβε χώρα μισόν αιώνα πριν. Όλοι τους λαμπεροί και νέοι, κάποτε. Όπως ποτέ πια. Ωραίοι σαν αθάνατοι. Όπως ποτέ πια η χαρά …που υπήρξε κάποτε. Η ομορφιά. Όχι η δική τους. Η δική μας…

Να τι εννοώ όταν μιλώ για πένθος. Την διαρκή ανθρώπινη συνθήκη για ό τι τελειώνει. Κανένα δράμα σ’αυτό. Το πένθος που ακολουθεί νομοτελειακά τη χαρά και το πάθος. Αναφέρομαι και στην ύστατη, κάθε φορά, ευκαιρία για το πάθος. Αφού το κάθε πάθος μοιάζει αιώνιο. Και είναι γι’αυτό το μόνο ξόρκι μας εναντίον του θανάτου. Όχι λοιπόν βαρετές, μελαγχολικές αναμνήσεις αλλά πάθος. Καιόμενο αλλά ποτέ κατακαιόμενο.

Πριν καταστούμε, επίσης νομοτελειακά, απλώς μια φωτογραφία που θα περιφέρουν με συγκίνηση οι επόμενοι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Τα ψίχουλα του ουρανού, της Ματίνας Ράπτη-Μιληλή
Περί βραβείων…, του Νίκου Βασιλειάδη
Ντιμπέι ρε! Ή, είδα την Άννα κάποτε, του Μάνου Στεφανίδη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.