Η μη-βία, ως μη-αντίσταση στη βία των άλλων, έχει θρησκευτικά, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Συχνά όμως συνδέεται και με τη θεσμική ανυπακοή και πολλοί διεκδικούν μέσω αυτής το φωτοστέφανο του ήρωα. Οι μη-βίαιοι πολίτες-αντίθετα από τους βίαιους “επαναστάτες”- δεν καταλαμβάνονται από “ιερή αγανάκτηση” [ sic] απέναντι σε καθετί με το οποίο διαφωνούν, αλλά χρησιμοποιούν τα ήπια μέσα κοινωνικής δράσης για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Από την άλλη οι βίαιοι τύποι, ακόμα κι όταν επικαλούνται το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, στην πραγματικότητα το μόνο που επιδιώκουν δεν είναι-όπως διαλαλούν- η αλλαγή της κοινωνίας, αλλά η δικαιο-λόγηση της επαναστατικής γυμναστικής του Σαββατοκύριακου ή των διαδηλώσεων. Η όποια [κομματική, εξω-κομματική;] σκοπιμότητα δόλιας και προσχεδιασμένης βίας, υπό το πρόσχημα του “ηθικού θυμού” [sic], δεν νομιμοποιείται από το σύνολο του λαού, με συνέπεια τα κίνητρα της μνησικακίας και της εκδίκησης να μένουν ιστορικά έωλα. Όσοι ασκούν βία χωρίς ίχνος αυτοεπιτίμησης, με υποτροφική συνείδηση δικαίου και με μία ιδιότυπη πίστη στη νιτσεϊκή “μηδενίνη”, κινούνται όχι μόνον εκτός του δημοκρατικού πλαισίου αλλά και εκτός του γενικού λαϊκού αισθήματος. Η βία τους είναι αντίθετη με τα ιδανικά της Δημοκρατίας των αγώνων για όλους καθώς υπηρετεί τις ιδεοληψίες μερικών. Η ένταση, η δοξολόγηση, η διάρκεια και οι δι-αντιδράσεις της βίας χαρακτηρίζουν εποχές όπου η υπονόμευση [ακόμα και των πασχόντων] δημοκρατικών θεσμών δεν στοχεύει στη βελτίωση και την εμβάθυνση του Πολιτεύματος αλλά στην άρνηση της άρνησης, δηλαδή στο Τίποτα. Μερικοί μάλιστα έχουν αυτοχριστεί προφήτες, έχουν υποκαταστήσει το Θεό από τον Μαρξ και ισχυρίζονται ότι δεν υπόκεινται σε κανένα νόμο και σε καμμία ηθική. Άπαντες οι μη-βίαιοι και μη-πιστοί στη δική τους “οιονεί-θρησκοληψία” αποκαλούνται “κυρ-Παντελήδες”, με την έννοια ότι πρόκειται για άβουλα όντα που ανέχονται κάθε καταπίεση της εξουσίας.

Δεν διανοούνται πόσοι πραγματικά γνήσιοι και ιδεολόγοι αριστεροί, οι οποίοι έχουν μελετήσει τη σύγχρονη ιστορία σε βάθος και δεν αρκέστηκαν σε μερικά τσιτάτα ξεπερασμένων δημεγερτών προηγουμένων αιώνων ή και συγγραμμάτων κάποιων εμπόρων “επανάστασης” [ προς ίδιον όφελος], έχουν οριστικά αποβάλλει τη βία από την πολιτική τους δράση. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτοί οι αριστεροί είναι οι κύριοι εχθροί των σκεπτικών και των πρακτικών την βίας τους

και τέλος ότι η αστική Δημοκρατία μας –με όλα τα στραβά της-παρέχει περισσότερες εγγυήσεις δικαιωμάτων, ελευθεριών και κοινωνικής δικαιοσύνης απότι τα [αυτο]καταστροφικά σχέδια των πυρπολητών της νύχτας.

Η Αριστερά της ευθύνης των κυρ-Παντελήδων είναι αυτή που θ’αναχαιτήσει τις επικίνδυνες φαντασιώσεις των βίαιων τύπων που αυτοαναγορεύονται επιταχυντήρες της Ιστορίας ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν γρανάζια φρεναρίσματος.

ΥΓ.: Eπειδή δεν νοείται διαρκές πολιτικό ακαταλόγιστο [ιδίως στα κυβερνώντα κόμματα] καλά θα ήταν να αποφασίσουν οι νυν αρχηγοί τους να ρίξουν φως αληθείας στα σκοτεινά σημεία του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος [κατοχή, εμφύλιος, δικτατορία], να αφήσουν στους ένθεν/κακείθεν αμετ-ανόητους φανατικούς τη μαύρη ή κόκκινη προπαγάνδα και να διαμορφώσουν ένα νέο κλίμα πολιτικής/δημοκρατικής αντιπαράθεσης χωρίς κραυγές, απειλές και αναφορές “αίματος”. Επειδή ουδείς μπορεί “να σκοτώσει” την Ιστορία, αλλά άπαντες μπορούν να δολο-φονήσουν [κυριολεκτικά ή μεταφορικά] εαυτούς και αλλήλους νομίζω ότι η μετά Πανδημία εποχή πρέπει ν’αναδείξει μιά διαφορετική Ελλάδα. Εκτός εάν ο Ιός της διχόνοιας είναι ανθεκτικότερος του όποιου Κορονοϊού….

ΥΓ2.’’Κοιμάμαι με λύκους

Ξυπνώ λύκος’’ [Καλλιόπη Γιατρουδάκη, Άνθρωποι με επικάλυψη πόλης]

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr