Δημήτρης Κατσούλας

Τι κι αν ο κορωνοϊός θέριζε πριν δυο χρόνια, τι κι αν οι νεκροί που ανακοινώνονταν σε εβδομαδιαία βάση ξεπερνούσαν τις περισσότερες φορές τις 100 ψυχές, τι κι αν οι συστάσεις των επιδημιολόγων με καθημερινές  ανακοινώσεις από τηλεοράσεως ήσαν επαναλαμβανόμενες μέχρι του σημείου εκείνου να γίνονται πολλές φορές κουραστικές, οι celebrities ούτε στιγμή δεν έπαψαν να επισκέπτονται το κέντρο της Αθήνας, όχι για να δείξουν ότι τον ιό δεν τον φοβούνταν αλλά για έναν και μόνο λόγο: να επιδείξουν στους μπουντρουμιασμένους κοινούς θνητούς τότε και τώρα την οικονομική τους άνεση άλλοτε με τα πανάκριβα casual ντυσίματά τους και τις επώνυμες αθλητικές τους φόρμες να γίνονται αντικείμενο συζητήσεως από τους ‘μικρόνοοες’ και ‘ταγμένους’ θαυμαστές τους, να δηλώνουν ότι ‘εδώ είμαστε κι εμείς, έχουμε ανάγκη της προσοχής και του θαυμασμού σας’. Η κενότητα στα πλουμιστά της ενδεδυμένη και τρέμουσα μη τυχόν και το εσωτερικό τους μηδενικό, έρθει στιγμή και αποκαλυφθεί. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και ποία η έννοιά τους τέτοιες ημέρες δύστοκες που διανύουμε; Τα γράφω διότι ό, τι και να συμβεί, τα πάνω κάτω να γυρίσουν, νοοτροπία νοσούσα που τους διέπει, δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αντιληφθούν το τι τραβά αυτός ο αραχνιασμένος μικροαστός που είναι έγκλειστος στην φυλακή-διαμέρισμά του, πάντα εκεί θα παραμένει και θα τους ‘προσκυνά’ πίνοντας ακόμα και τα φαρμάκια του στην υγειά τους, εφόσον ακόμα και με δανεικά είναι σίγουροι ότι θα τους επισκεφθεί κάποια στιγμή στις πολύβουες πίστες τους ή στα καλλιτεχνικά τους γκαλά. Οι celebrities δεν αναπνέουν εάν μάτια θαυμασμού δεν τους έχουν καρφωμένα, ή μήπως δεν είναι τελικά και έτσι τα πράγματα όπως με απαισιόδοξα χρώματα τα περιγράφω; Ιδιοτελή κίνητρα πάντως δεν με παρασύρουν, ούτε της συνομοταξίας τους κομμάτι αναπόσπαστο αποτελώ. 

Και πώς να μην ανήκουν σε μιαν άλλη περιοχή της στρατόσφαιρας οι αιθεροβάμονες επώνυμοι, όταν  διαβάζω: ‘Ο φωτογραφικός φακός ήταν παρών στην βόλτα που έκανε η κα Δέσποινα Βανδή στο κέντρο της Αθήνας, περιεργαζόμενη τις βιτρίνες της Βουκουρεστίου χωρίς να δίνει σημασία στους γύρω της, απολαμβάνοντας τα ψώνια της, το Σάββατο 27/1 ’. Και επιδεικνύοντας την τσάντα της, θα προσέθετα εγώ η οποία μπορεί να κοστίζει όσο και ένα δυάρι διαμέρισμα στην Νέα Σμύρνη π.χ. διότι σε προνομιούχες περιοχές αυτά τα τετραγωνικά ξεχάστε τα. Κάνοντας μια αναζήτηση της τσάντας που κρατούσε στο χέρι της η κα Βανδή – Hermes Birkin η φίρμα της – εκτός του ότι κοστίζει (ανάλογα με το μέγεθος) πάνω και από 180.000€ το πρόβλημα έγκειται και εις το ότι πρέπει να γίνει ειδική παραγγελία, να ληφθεί σειρά προτεραιότητας (φανταστείτε πόσοι είναι οι προύχοντες που την παραγγέλνουν) και να αναμένει ο παραγγέλλων  ικανό χρονικό διάστημα μέχρι να την έχει στην αγκαλιά του, εκτός πια και διαθέτει μέσον και την αγοράσει για λογαριασμό του και του την αποστείλει ή μεσολαβήσει στην μαμά εταιρία προς επιτάχυνση της παραδόσεως. Πρωτάκουστα πράγματα; Για τους θνήσκοντες καθημερινώς είτε στο μεροκάματο είτε ακόμη και στον τελειόφοιτο μηχανολόγο-ηλεκτρολόγο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου ή και στον μεγαλύτερο επιστήμονα του κολοσσού Google, τέτοια όνειρα είναι απαγορευτικά, προτιμητέο θα ήταν ν’ αγόραζαν ντορβά Σκυριανό. 

Αυτά και όχι μόνον τόσα, επιτρέπεται να τα οραματίζονται εκείνοι που  έχουν χρηματίσει αοιδοί σε πολυτελή σανίδια πιστών και έχουν κυκλοφορήσει στα 30 χρόνια της κοινωφελούς τους προσφοράς 21 κεφτέδες, συγγνώμη, δίσκους ήθελα να γράψω με στιχουργούς και συνθέτες όπου μόνο η μάνα τους γνωρίζει το όνομά τους αλλά το κοινό που τους ακολουθεί παραληρεί στην παρουσία τους  και τους ‘πνίγει’ στα γαρύφαλλα. Τα φρεσκοκομμένα, και όχι αυτά που εγκαταλείπονται επί των τάφων προσφιλών προσώπων. 

Θάνε Αδριανέ (εκ Καβάλας ορμώμενε), Αφροδίτη Μάνου, Νίκο Καλλίτση και σεις συνδαιτυμόνες του ‘Σούσουρο’, σε ‘σας αφιερωμένο το άσμα τούτο. Με υπομονή να οπλίζεστε και συχώρεση στους  διασκεδαστές να παρέχετε. Και… ‘τους στίχοι’ προσέξτε, ‘τους στίχοι…’, φίλοι.