Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Υπάρχει κάποιος σήμερα που αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του Σταύρου Θεοδωράκη ως πολιτικού;

Μετά από δέκα χρόνια ποιος θα θυμάται τους Βουλευτές-ποντίκια του Ποταμιού; Την κα Μάρκου που πήγε στη ΝΔ, τον κο Θεοχάρη που πήγε στη ΝΔ, τον κο Φωτήλα που πήγε στη ΝΔ, τον κο Δανέλλη που πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ και λοιπούς και λοιπούς δήθεν θιγμένους πολιτευτές και βουλευτές  από το ΠΟΤΑΜΙ που βρήκαν την ανακούφιση σε κόμματα που απέρριπταν, πριν γίνουν βουλευτές με το ΠΟΤΑΜΙ. Ποιος, λοιπόν, θα τους θυμάται; Μπορεί και κανείς, διότι τα κίνητρά τους απεδείχθησαν φθηνά, ιδιοτελή, αριβιστικά σε σχέση με την ανιδιοτέλεια και την καθαρότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, του Προέδρου και Επικεφαλής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.

Ο κος Θεοδωράκης σε ό,τι κατηγορήθηκε αρχικά, έκανε τραγικό λάθος να μην απαντήσει.  Είτε ο ίδιος, είτε το γραφείο τύπου του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Να δώσει απαντήσεις σκληρές και αποστομωτικές. Ο πολιτικός πολιτισμός είναι ανεφάρμοστος, τελικά, στην αρένα των πολιτικών «γκάνγκστερ» . Δεν απάντησε για το «μπομπολάκι που έκανε κόμμα», ούτε για το «ανιψάκι του Σημίτη». Άργησε πολύ ο Σταύρος Θεοδωράκης να δώσει απαντήσεις. Αλλά άργησε πολύ να καταλάβει ότι είναι άλλο να δημιουργείς από το μηδέν ένα protagon.gr, δηλαδή μια καινοτόμο ιστοσελίδα σχολιοκεντρικού χαρακτήρα με εξαιρετικές υπογραφές από αρθρογράφους  εκλεκτούς, και άλλο να δημιουργείς ένα κόμμα από το μηδέν χωρίς ουσιαστική τεχνογνωσία και πολιτικούς προστάτες, όχι χορηγούς, ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ. Άλλο να δημιουργείς ένα πρότυπο κρητικό εστιατόριο στην καρδιά της Αθήνας και άλλο να οργανώσεις μια πρότυπη ομάδα εκλεκτών επιστημόνων και πολιτών που θέλουν να αλλάξουν την χώρα χωρίς να την γκρεμίσουν .

Και κάπου εκεί εμφανίστηκε η εκλεκτή των εκλεκτών ομάδα πολιτών, η αποκαλούμενη ιντελιγκέντσια, οι διανοούμενοι της Ελλάδας από όλους τους χώρους που βρήκαν επιτέλους έναν υγιή πολιτικό χώρο για να καταθέσουν τις απόψεις τους.  Μόνο που οι περισσότεροι εξ αυτών αρκέστηκαν στην ηδονή της προσμένουσας κοινωνικοπολιτικής αλλαγής από το ΠΟΤΑΜΙ με συναντήσεις και δικές τους ομιλίες, χωρίς να έχουν τις λύσεις ή τον τρόπο υλοποίησης αυτών των λύσεων. Στην πραγματικότητα περίμεναν από τον επικεφαλής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ τον κο Σταύρο Θεοδωράκη να τους δώσει τις λύσεις, κάτι  λάθος,κατά την γνώμη μου. Και  εδώ ήρθε η πρώτη απογοήτευση: οι ιντελιγκέντσια παρέμειναν στη θεωρία, ο Σταύρος ζητούσε την πράξη της θεωρίας, στη μεταξύ τους διαδρομή, σκέψεων και πράξεως, ο δρόμος απεδείχθη τραχύς γιατί κανείς στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να αναλάβει μόνος το μεγάλο φορτίο υλοποίησης της αλλαγής: το εκλεκτό σύνολο της Ελλάδας από την μια και ο Σταύρος Θεοδωράκης από την άλλη. Η εξέλιξη ήταν πιο σύντομη από κάθε άλλη περίπτωση: οι περισσότεροι διανοούμενοι επέστρεψαν στα γραφεία τους σκεπτόμενοι ότι ο Σταύρος είναι λίγος και ο Σταύρος έμεινε μόνος, σχεδόν μετέωρος να αναζητά ανθρώπους με πάθος, δυναμισμό, ανιδιοτέλεια για να οδηγήσουν το καράβι στον ωκεανό.  Την ίδια απογοήτευση ένοιωσαν και οι πολίτες.  Έλειπε, είπαν, ο καπετάνιος. Λάθος . Ο καπετάνιος ήταν παρών, αλλά δεν ήξερε ή πιθανόν, δεν ήθελε να γίνει όμοιος με τους μαουνιέρηδες, τους πολιτικούς των μεγάλων κομμάτων. Η Πολιτική είναι μια βρώμικη υπόθεση και ο Σταύρος Θεοδωράκης το γνώριζε καλά. Όπως επίσης γνώριζε, ότι αν επέλεγε το βρώμικο παιχνίδι, δεν θα ήταν αυτός, αλλά κάποιος άλλος, σαν αυτούς που έκαναν τους πολίτες να αποστραφούν την Πολιτική και να ελπίσουν ότι το ΠΟΤΑΜΙ θα καθάριζε την βρωμιά. Αλλά το ΠΟΤΑΜΙ είναι ιδέα, δεν είναι οδοστρωτήρας νερού.

Πού πάει σήμερα;

Με εμφανείς τις πληγές του το ΠΟΤΑΜΙ και ο Σταύρος Θεοδωράκης  ανασυγκροτείται δομικά, έχοντας –ευτυχώς- «χάσει» όσους στερούνται αυτοσεβασμού και βλέπουν την Πολιτική ως «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αυτή η φράση έχει οδηγήσει την Ελλάδα στην σημερινή της μορφή.  Μια ελεεινή πολιτικά χώρα. Η ατελείωτη ιδιοτέλεια, ο εαυτούλης, ο μέγας και θλιβερά μικρός. Αλλά η Ελλάδα, ο Ελληνισμός,  όπως και το Ποτάμι, είναι  ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.

Το ΠΟΤΑΜΙ είναι η ιδέα της υγιούς πολιτικής. Είναι η προσωποποίηση της Δικαιοσύνης, της ανώτερης αξίας και από κείνην της Δημοκρατίας. Γιατί Δημοκρατία χωρίς Δικαιοσύνη  υπάρχει. Δικαιοσύνη χωρίς Δημοκρατία δεν υπάρχει.

Στα πέντε χρόνια ζωής του, το ΠΟΤΑΜΙ προβλημάτισε όσο κανένα άλλο προηγούμενο κόμμα. Αυτό είναι σπουδαίο. Διότι μπορεί να πει κάποιος ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης ως Πρόεδρος κόμματος δεν ενέπνευσε όπως περίμεναν οι πολίτες. Το ΠΟΤΑΜΙ όμως ενέπνευσε, έδωσε ελπίδα.  Και ήρθε για να μείνει. Δεν είναι «ΔΗΑΝΑ», δεν είναι «Δημιουργία Ξανά».  Είναι το ΠΟΤΑΜΙ, το όραμα του Σταύρου Θεοδωράκη μέσω του οποίου ποτέ δεν εξαπάτησε έχοντας δόλο. Ίσως πρόδωσε τις προσδοκίες των πολιτών που περίμεναν πολλά από έναν αρχηγό, γιατί δεν ήξερε ή καλύτερα, δεν ήθελε να παίξει το βρώμικο παιχνίδι της επιβίωσης. Λαθεμένες επιλογές έχει κάνει, αλλά ποτέ από δόλο και πρόθεση. Το ίδιο, δυστυχώς,  δεν μπορούμε να πούμε  για άλλους πολιτικούς αρχηγούς, πόσω μάλλον για κάποιους βουλευτές περιπατητικούς από κόμμα σε κόμμα που το μόνο που ασπάζονται ηδονικά είναι η καρέκλα που τοποθετούν το κορμί τους περιφέροντάς το με αυθάδεια πέρα δώθε.

Χρόνια πολλά στον Σταύρο Θεοδωράκη που γιόρτασε χθες τα γενέθλιά του, χρόνια πολλά στο ΠΟΤΑΜΙ που θα γιορτάσει τα πέντε πρώτα, πολύ δύσκολα χρόνια του στις 26 Φεβρουαρίου 2019.

Η χώρα συνεχίζει να θέλει τη φωνή της λογικής στη Βουλή. Γιατί μετά από δέκα χρόνια στον πολιτικό απολογισμό της θα αναμετρηθεί με τις ευθύνες. Άπαντες τιμήσαμε τον αξιότερο πολιτικό της Ελλάδας ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ποιος όμως έδωσε την ευκαιρία στον Κωστή Στεφανόπουλο, τον Μέγα, να κάνει έργο ως Αρχηγός Κόμματος;  Ελάχιστοι. Εν τούτοις, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν τιμητής του γιατί το πολιτικό ήθος είχε άλλα χαρακτηριστικά. Σήμερα, οι πολίτες καλούμαστε να εκτιμήσουμε σωστά. Μπορεί οι πιο σκληροί κριτές να προσάψουν οτιδήποτε στο Ποτάμι και στο Σταύρο Θεοδωράκη τα πάντα, ποτέ όμως δεν θα μιλήσουν για πολιτική αλητεία. Αυτό από μόνο του είναι αξία._

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr