Οι τελευταίοι μήνες ήταν από κάθε άποψη εξαιρετικά σημαντικοί για τον τρόπο που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά δρώμενα και τους αντίστοιχους αναπόφευκτους προβληματισμούς, για τη δημόσια έκφραση απόψεων και θέσεων, και μιλώ κυρίως για τον διαδικτυακό χώρο με την ανάρτηση διαφόρων κειμένων. Ο διαδικτυακός χώρος σε ολόκληρη τη “μνημονιακή” του ιστορία, πλαισιώθηκε κατά καιρούς από χιλιάδες ανθρώπους που με τον έναν ή άλλο τρόπο εξέφραζαν στην αρχή απόψεις με βαρύγδουπα οικονομικής φύσεως κείμενα αναλύσεων, μετά όταν “έσφιξαν” τα πράγματα άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βρισιές (ποιός δεν θυμάται πόσες φορές αναρτήθηκε το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον Καραΐσκάκη), μετά άρχισαν οι αφορισμοί, οι κρεμάλες, τα καλέσματα για την επανάσταση που ήρθε αλλά καπελώθηκε, και μετά οι οιμωγές και κλαυθμυρισμοί και τα πάσης φύσεως αυτοβιογραφικά κείμενα εμπλουτισμένα με μπόλικη δόση αντικαταθλιπτικών ή μη.

Τώρα βρισκόμαστε στην φάση που τα είπαμε όλα και το το παίζουμε μουγκοί. Πολιτικά μουγκοί. Εξάλλου όλοι μπαφιάσανε τόσα χρόνια (8 και βάλε) και κανείς (αναλογικά) δεν διαβάζει κείμενο αν δεν δει λεζάντα που να τον διεγείρει (όχι πολιτικά). Όσο και αν φανεί παράξενο είναι μια εποχή που μου θυμίζει πολύ έντονα τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Αν βγάλουμε εκείνα τα πρώτα “παλαιολιθικά” χρόνια της δεκαετίας του ΄80, όπου ήταν ένα χρονικό διάστημα έντονης πολιτικοποίησης και μεγάλων κομματικών πολέμων μέσα και έξω από την Βουλή, (λίγοι αλλά αρκετοί πιστεύω πως θυμούνται τα μπλε και πράσινα καφενεία, τις πλαστικές σημαιούλες που κατέβαιναν με δύναμη στο κεφάλι του αντιπάλου και τις γεμάτες πλατείες με τα κάρμινα μπουράνα), μετά ξαφνικά μπουχτίσαμε και ήρθε η σιωπή, η βαρεμάρα.

Ωστόσο την εποχή εκείνη υπήρξαν και πολλοί που αποτύγχαναν να ταυτιστούν με μια συγκεκριμένη πολιτική κίνηση, σκοντάφτοντας στα στερεότυπα τους. Χιλιάδες κόσμου που κανείς δεν τους έδωσε ποτέ σημασία παρά τις προθέσεις και τις αξιόλογες νοητικές τους επιδόσεις, προτιμώντας τις “επενδύσεις” σε ανεγκέφαλους αλλά… μάχιμους ψηφοφόρους που ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα από τις κλαδικές και μη. Οι περισσότεροι από αυτούς χάθηκαν στην μεγάλη πολιτική χοάνη η οποία σχεδόν πάντα και νομοτελειακά ακύρωνε στην πράξη τις οποιεσδήποτε δράσεις, και τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά που λειτουργούσαν στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, ακυρώνοντας στην πράξη την διαφορετικότητα στις πολιτικές επιλογές.

Κάποια στιγμή λοιπόν εν μέσω των σωτήριων μνημονίων ανεφάνησαν κάποιες κινήσεις που θέλησαν να εκφράσουν αυτά τα κομμάτια του κόσμου που δεν ένοιωθαν να ταυτίζονται ούτε με τα σεμνά και ταπεινά και σιωπηλά, ούτε με τα λεφτά υπάρχουν, ούτε με τα μνημόνια που τα έσκιζε ο άλλος κάθε μέρα, ούτε όμως και με το ένα άρθρο ένα νόμο ψεκάστε σκουπίστε την πατήσαμε. Όμως στην πράξη και όταν αυτές οι νέες κινήσεις μπήκαν στον επίσημο χώρο της πολιτικής, απέκτησαν βουλευτικές έδρες και αποζημιώσεις, άρχισαν οι διαρροές, και τα λάγνα βλέμματα προς τον Βορρά.

Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να ξεχάσω πως ο Σταύρος έβαλε στην λίστα του για παράδειγμα τον Θεοχάρη ο οποίος υπήρξε και δεν νομίζω να μπορεί να το αρνηθεί πιστός εφαρμοστής των σκληρών μνημονιακών μέτρων της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Ε…όσο και καλές προθέσεις να έχεις έναν κόμπο στον λαιμό όταν ανατρέχεις στην περίοδο της παντοδυναμίας του στην είσπραξη των δημοσίων εισόδων τον έχεις, (προσωπική άποψη).

Σήμερα, παραδόξως, αυτός χώρος δείχνει γερασμένος και αδιέξοδος περισσότερο από ποτέ. Η παλιά ιδεολογική αντίληψη κατανόησης των κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν στην άλλη εναλλακτική επιλογή ενός πιο μοντέρνου πολιτικού προγράμματος, έχει αντικατασταθεί από την αποθέωση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Τον παθητικό και αναίσθητο. Οι πολιτικές αντιλήψεις έχουν γίνει πια όλο και πιο δυσδιάκριτες και όλοι συνεχίζουν να αναζητούν στους “επαγγελματίες” πολιτικούς απελπισμένα ένα νέο πρότυπο και σημείο αναφοράς που δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί. Και ίσως εκεί να έγινε και η “στραβή” για αυτές τις νέες πολιτικές κινήσεις. Εντάχθηκαν ομαλότατα και αναίμακτα ή ακονιτί μέσα στο “επαγγελματικό” πολιτικό σύστημα και γι’αυτό πολλοί τις εξέλαβαν ως ευκαιριακές ιδεολογικές ομελέτες χωρίς να σπάνε αυγά, με παράπλευρες απώλειες και αυτοκριτικές στα…όρθια.

Και έτσι το πέπλο σιωπής ξανάρθε στη μόδα ανεξάρτητα και θα παραμείνει ανεξάρτητα από μνημονιακές ή μη (δήθεν) εποχές, εξουσίες και… αντεξουσίες. Κρίμα.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr