Η Τζούτζη Μαντζουράνη είναι ποιήτρια και έχει σπουδάσει Γαλλική Λογοτεχνία και Γαλλικό Κινηματογράφο στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α.

Φωτογραφία: @Akanthos @Stefanos Zissopoulos

Είναι διαμπερές. Το λούζει ο ήλιος από το πρωί στο μπροστινό μπαλκόνι, μέχρι το απόγευμα, στο πίσω.

Έχω γεμίσει τα μπαλκόνια με γλάστρες και λουλούδια.

Κάποια από αυτά, είναι άγρια, σαν αυτά που φυτρώνουν από μόνα τους στους δρόμους. Μ ’αρέσουν αυτά τα λουλούδια. Έχουν ένα άρωμα ελευθερίας, που γεμίζει το κελί μου τις ώρες της μοναξιάς. Κάπως με κάνουν να νιώθω ελεύθερη και ας είμαι  φυλακισμένη. Όταν τα φύλλα τους φουντώνουν, από την άνοιξη μέχρι και το φθινόπωρο, μου κάνουν την θέα από τις απέναντι γκρίζες πολυκατοικίες περισσότερο υποφερτή.

Με τα χρόνια, παρατηρώ ότι το δικό μου πράσινο μπαλκόνι του κελιού μου, άρχισε και παρασύρει σε ένα πράσινο χορό και τα απέναντι κελιά της φυλακής στην οδό Αριστοτέλους. Μπορεί σ΄ αυτό να συνέβαλε και το γεγονός ότι στα κελιά, αυτά, ήρθαν καινούργιοι φυλακισμένοι. Κάποιοι από αυτούς, δεν μιλάνε καν ελληνικά. Όμως τελικά τα λουλούδια, είναι  μια κοινή γλώσσα για όλους τους ανθρώπους.

Ένας βασιλικός, ένα κόκκινο γεράνι, μια βουκαμβίλια, μιλάνε από μόνα τους, μια γλώσσα για όλους.

Στο διπλανό κελί από το δικό μου, το ζευγάρι που είναι φυλακισμένο  έχει μαζί του και ένα σκύλο. Δεν έχει λουλούδια το δικό τους μπαλκόνι, αλλά, έχει τραβήξει κάποια κλαδιά από την βουκαμβίλια μου και από το ριχόσπερμο που έχουν θεριέψει στο δικό μου κελί, και έτσι έχει και αυτό κάποια πρασινάδα.

Ο σκύλος του διπλανού κελιού, με περιμένει κάθε πρωί που ξυπνάω, όρθιος, με τα δύο του μπροστινά πόδια πάνω στα κάγκελα, να με καλωσορίσει. Του χαϊδεύω την μουσούδα του, μου γλύφει στοργικά το χέρι. Του δίνω το μπισκότο του, μιλάμε, τον καλημερίζω και εγώ με την σειρά μου. Καμμιά φορά, όταν ποτίζω τα λουλούδια μου, αν έχει όρεξη, έρχεται και κολλάει την μουσούδα του στο διαχωριστικό των κελιών μας, και περιμένει να τον καταβρέξω με το λάστιχο για να παίξουμε με το νερό.

Σκέφτομαι ότι μπορεί και αυτός κάποιες φορές, να θέλει να πηδήξει από το μπαλκόνι και να τρέξει ελεύθερος κάτω στον δρόμο.

Όμως, ξέρει καλύτερα και από μένα, γιατί να ζώα έχουν κρατήσει το ένστικτό τους δυνατό, πιο δυνατό από το δικό μας, που το αντικαταστήσαμε με την λογική και με τα πρέπει, ξέρει λοιπόν, ότι δεν ωφελεί να πηδήξει.

Αν καταφέρει να προσγειωθεί σώος, στη γη, στον δρόμο, πάλι φυλακισμένος θα είναι. Στην Αριστοτέλους, να τρέχει σαν χαμένος πάνω κάτω, και να ψάχνει ξανά, ένα κελί για να κουρνιάσει. Ακόμα και τα σιχαμερά περιστέρια το ξέρουν αυτό. Και αν και έχουν φτερά για να πετάξουν, ποτέ δεν κάνουν μια με τα φτερά τους προς τον ουρανό ψηλά. Μόνο από κελί σε κελί πετούν, από την μια μεριά του δρόμου στην απέναντι.

Εγώ πάλι, ξέρω ότι δεν θα κατάφερνα να είμαι σώα πηδώντας, οπότε η λογική μου με αποτρέπει από το να πηδήξω.

Θα μπορούσα να κατέβω τα τρία πατώματα της φυλακής και βγω στον δρόμο. Αλλά σαν τον σκύλο και εγώ, και να βγω, δεν έχω που να πάω. Πάνω κάτω, στην Αριστοτέλους, κάποια στιγμή θα κουραστώ και θα ξαναγυρίσω άπραγη στο κελί μου.

Εξ’ άλλου, η Αριστοτέλους είναι βρώμικος δρόμος.

Έχει στα πεζοδρόμια σκουπίδια και ακαθαρσίες από σκύλους και γάτες, και από ανθρώπους που φτύνουν στον δρόμο, έχει κοτσιλιές από περιστέρια, έχει σκόνη, και καυσαέριο και μουτζούρα. Η υπηρεσία καθαριότητας των φυλακών της Αθήνας, δεν περνάει από την Αριστοτέλους συχνά. Μόνο η βροχή μας λυπάται εμάς, κάπου κάπου και ξεπλένει με καμμιά μπόρα τα βρώμικα πεζοδρόμια. Αλλά, και  έτσι, σπάνια βρέχει στην Αριστοτέλους.

Έτσι, μένω τελικά στο κελί  μου. Ανοίξω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Τα κάγκελα είναι το όριό μου. Κοιτάζω ψηλά, τον ουρανό, ολόγυρά  μου, τα λουλούδια μου πρασινίζουν την ζωή μου, κάποιες φορές, όταν είναι ανθισμένα, με γεμίζουν με αρώματα, με ταξιδεύουν αλλού για λίγο.

Μένω λοιπόν στο κελί  μου…

Λέω, εδώ είναι ο παράδεισός μου, και ξεγελιέμαι.

Βουτάω στις σελίδες ενός βιβλίου με ασφάλεια.

Βάζω μουσική, ανάβω φωτάκια μικρά να λαμπυρίζουν, βουλιάζω στον καναπέ μου, ανάβω ένα πουράκι, ρουφάω αχόρταγα τον καπνό, και ταξιδεύω με το σύννεφο του.

Θα περάσει και αυτό το ΣαββατοΚύριακο…

Που θα πάει, θα περάσει…

Τ.Μ.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr