Η εγγραφή στις πλατφόρμες για τα power και fuel pass, και γενικά η κάθε πληκτρολόγηση αίτησης στις ιντερνετικές πύλες του ψηφιακού πλέον κράτους, δεν είναι ένα αθώο εργαλείο για έγκριση κοινωνικών επιδομάτων.

Είναι η σημειολογική προσχώρηση της συνείδησης του πολίτη στην φαντασιακή θέσμιση του κοινωνικού κράτους (αυτού που πλέον έρχεται στην οθόνη του υπολογιστή και στην παλάμη του χεριού ως πατερναλιστικός θεσμός).

Με την πλατφόρμα οι πολίτες εξισώνονται, εξομοιώνουν την εισοδηματική και καταναλωτική τους κατάσταση, νιώθουν όλοι το ίδιο θύματα της ακρίβειας. Και στην πλατφόρμα μέσα είναι που  η ελλειπτική ταξική συνείδηση μετατρέπεται σε συλλογικό μηχανικό ασυνείδητο.

Στα λογισμικά των επιδομάτων πληκτρολογείται στην ουσία η συμβολική μεταφορά της κοινωνικής προστασίας απέναντι στην πληθωριστική έκρηξη.

Με αυτή δεν κατανοεί ο πολίτης ότι το αστικό-καπιταλιστικό  κράτος βάζει πλάτη στο κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, πιστώνοντας λεφτά στους λογαριασμούς των πολιτών ώστε αυτοί να συντηρούν την ζήτηση οπότε και ασυνείδητα «συντηρούν» τις υψηλές τιμές.

Αλλά αυτή η παροχή επιδομάτων στις μάζες συνοδεύεται και από την προσβλητική για τον μέσο νου προτροπή για εξοικονόμηση ενέργειας με μείωση της κατανάλωσης( που δήθεν θα οδηγήσει δηλαδή έμμεσα σε επίπεδο χαμηλότερων τιμών).

Αυτός είναι χυδαίος, ώμος και κυνικός ψυχοφιλελευθερισμός. Καλείται παρώθηση και νυγμός (nudge) για δήθεν εισοδηματική υποστήριξη από τα μη αναστρέψιμα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα, αλλά στην ουσία είναι συμμόρφωση με την κανονικότητα του πληθωρισμού και της διεθνούς οικονομίας : δηλαδή την έκρηξη των κερδών όσων ελέγχουν και χειραγωγούν τις τιμές, όσων εγχώριων και διεθνών παιχτών «συντονίζονται» και κυριαρχούν με τα δικά τους κόστη και περιθώρια στις αγορές.

Μας παρέχεται λοιπόν κρατικό χρήμα -που θα το πληρώσουμε μελλοντικά με λιτότητα και φόρους -και μας λανσάρεται η συμβολική θεωρία ότι έτσι πέφτουν οι τιμές (money illusion στην πιο χυδαία του εκδοχή).

Το επίδομα συγχέει στο θυμικό του επιδοτούμενου μεροκαματιάρη, την τιμή με την αισχροκέρδεια. Και δεν επιτρέπει στην ατομική συνείδηση να δει την απόσπαση υπεραξίας αντί του (αναγκαίου) περιορισμού των περιθωρίων κέρδους των ολιγοπωλιακών ομίλων.

Όταν ακριβαίνει η ζωή η κάθε κυβέρνηση οφείλει να συμπιέζει τα ποσοστά κέρδους των κολοσσών και των ελιτ που ελέγχουν κάθε αγορά, να βάζει πλαφόν στις τιμές λιανικής, να ρυθμίζει τις τιμές χονδρικής έξω από το δήθεν αποτελεσματικό χρηματιστηριακό περιβάλλον, και μετά να παρέχει επιδότηση για τόνωση της αγοραστικής δύναμης (ειδικά όταν ο πληθωρισμός τρώει τις πενιχρές αυξήσεις των μισθών).

Αυτή είναι η ακολουθία της μίνιμουμ κοινωνικής ενσυναίσθησης στην έκτακτη οικονομική πολιτική σε πολεμικές συνθήκες κρίσης και διεθνούς πληθωρισμού.

Στις πλατφόρμες όμως που μπαίνουμε και αιτούμαστε για κρατικό δωρεάν χρήμα, η χαμένη ταξική συνείδηση δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα «πληκτρολογούμε» την απόσπαση υπεραξίας των ολιγοπωλίων, δια μέσου του κράτους, από τον μόχθο μας : αυτά που επιδοτούνται- με δικό μας μελλοντικό αντίτιμο (φόροι)-  είναι τα υψηλά περιθώρια κέρδους στους ισολογισμούς των βιομηχανικών ομίλων.

Στην εντελώς ολιγοπωλιακή πλέον δομή της αγοράς βασικών αγαθών, το κέρδος των μικρομεσαίων  εταιρειών τρώγεται από τα αυξημένα ανελαστικά κόστη και τον ανταγωνισμό που συχνά καθορίζεται και από καρτέλ.

Το κέρδος όμως των μεγάλων παραγωγών, μεσαζόντων και εμπόρων -παρόχων, «κλειδώνεται» σε προβλεπόμενα περιθώρια, με ασφάλιστρα κινδύνου σε προθεσμιακές αγορές των εμπορευμάτων(ενέργεια-καύσιμα) τα οποία εμπορεύματα εμείς αγοράζουμε χωρίς να μπορούμε καθόλου να ασφαλιστούμε μέσα σε όρια διακύμανσης των τιμών( αν και η ορθολογική δήθεν οδηγία -προσταγή είναι ότι οι αγορες είναι ελεύθερες και προσβάσιμες για όλους).

Αυτό ειναι το ιερό άβατο του καζίνο-καπιταλισμού : ο μεγαλοκαπιταλιστικός βιομηχανικός όμιλος αγοράζει ασφάλιστρο για κίνδυνο και κερδοσκοπεί στα προθεσμιακά χρηματιστήρια με την μεταβλητότητα τους.

Προβλέπει δε, αφού χρησιμοποεί τα ιστορικά δεδομένα της αγοράς, για τα ανώτατα και κατώτατα όρια τιμών σε μονομερώς συμφέρουσες ρήτρες στα τιμολόγια.

Ενώ το μέσο νοικοκυριό και η μεσαία επιχείρηση, που καταναλώνουν ενέργεια και καύσιμα, δεν μπορούν ούτε να αντισταθμίσουν κίνδυνο ούτε να καλυφθούν με ρήτρες υπέρ του συρρικνωμένου εισοδήματος τους απέναντι στις χειραγωγούμενες υψηλές διεθνείς τιμές.

Μας υποδεικνύεται έτσι ότι μόνο η αγορά είναι πίσω από τον πληθωρισμό : η διαταραχή προσφοράς – ζήτησης, ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση.

Απωθείται όμως ότι λόγω αυτών των τεχνητών ανισορροπιών ατην αγορά, είναι που υπάρχει κερδοσκοπία και υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Την οποία ο βραχίονας του, το κράτος,  ταΐζει με χρήμα των φορολογουμένων που τους το μοιράζει ώστε να είναι συνεπείς καταναλωτές.

Ο καπιταλισμός και το Κράτος ξέρουν ποτέ να ανοίγουν τους κρουνούς της ρευστότητας ώστε οι μάζες να ταΐζουν τους ισολογισμούς των μεγάλων ομίλων. Και ξέρουν ποτέ να μας ξαναπαίρνουν πίσω, από τον ιδρώτα μας, αυτή την επιδοτούμενη ρευστότητα ….