Το δεντρόσπιτο του Ιούνη

Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό που τα 3 φιλαράκια, η Λέλα, ο Βαγγελάκης κι εγώ, συμφωνήσαμε να στήσουμε απ’την αρχή το καινούριο μας δενδρόσπιτο, συμφωνώντας με τον Πατέρα που λεγε πως πια μεγαλώσαμε και δεν μας αντέχει έτσι μικρό που είναι και κυρίως δεν μας αξίζει, μιας και άρχισε να σαπίζει το δέντρο που το φιλοξενούσε.

Οι εργάτες του Πατέρα είμαστε η Λέλα, το λεπτεπίλεπτο πλάσμα, ο Βαγγελάκης παρέα με την μεσογειακή αναιμία του, και το γομαράκι εγώ.

6 χρονών πιτσιρίκια.. Η δική μου δουλειά ήταν να κουβαλώ τα σανίδια και τα κεραμίδια και να τα τοποθετώ σε σωρουδάκια κάτω απ’το δέντρο για να τα πιάνουν εύκολα οι «χτιστάδες».. Και έτσι υπό την επίβλεψη του Πατέρα, στρωθήκαμε στη δουλειά.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί στα ξαφνικά απολύθηκα.. Έτσι ξαφνικά, χωρίς μια παρατήρηση, χωρίς θυμό, χωρίς δικαιολογία.

Οι χτιστάδες συνέχισαν το στήσιμο του δεντρόσπιτου…. Πάντα ήλπιζα ότι θα χρειαστούν και άλλα σανιδάκια και άλλα κεραμίδια και θα ξαναμπώ αναγκαστικά στη δουλειά… ούτε θυμάμαι πόσες μέρες μόνη στη γωνίτσα του κήπου παρακολουθούσα.. και πρόσφερα στα φιλαράκια τα καλούδια της μάνας .. για ν αντέχουν τον κάματο.. διότι το παράπονο παράπονο, αλλά τι έφταιγαν να μένουν νηστικοί ο Βαγγελάκης και η Λέλα;

Αρχές του Ιούνη κάναμε τα εγκαίνια. Βεβαίως ήμουν παρούσα… με το κόκκινο φουστανάκι και τα λουστρινένια παπουτσάκια. Και μαζί με τα φιλαράκια μου, στο καινούριο μας δεντρόσπιτο, ζήσαμε όλα τα όνειρα και τους εφιάλτες της πρώιμης παιδικής ηλικίας.

Σε λίγες ώρες ξεντύνεται η Άνοιξη το τελευταίο της ψέμα. Βάφεται σιγά σιγά και τ’ Αγιοπέλαγος τ’ απείρου το καλοκαιρινό θαλασσί.. λίγες ώρες μείνανε, αλλά εγώ βιαστική… πάντα τέτοια μέρα τους θυμάμαι. Τον Πατέρα και, τον Βαγγελάκη που τον πήρε νωρίς νωρίς η παρέα του και φύγανε στο Φως… και την Λέλα που να’ ναι καλή η ώρα της όπου βρίσκεται … 

Και λέω ένα εβίβα..

…στο δεντρόσπιτο της ώριμης ηλικίας που κατέρρευσε και στα καλορίζικα του νέου με τους πολλούς εργολάβους και πρωτομάστορες …

… στα καλούδια που θα κερνώ του εργάτες μέχρι να στηθεί…

… στην δική μου φωλιά που έφτιαξα μόνη απ’την αρχή για να μπορώ να στεγάζω τα παράπονά μου για τα δεντρόσπιτα της ζωής μου που ρήμαξαν…

… στα ανείπωτα και στα σιωπηρά που ξεφωνίζουν….

… στην αξιοπρέπειά μου που λύγισε μόνο σε βλέμματα και χάθηκε σε ονειρεμένες διαδρομές …

… στο τσιγάρο τον ασφαλέστερο εχθρό μου που σήμερα είναι η μέρα του…

… στον Κερασάρη που έρχεται με το καλό σε λίγες ώρες με χίλιες ευχές να σας φέρει αυγούλες δίχως δάκρυ και δειλινά χαμογελαστά.

Καλό μήνα, Άγιοι Φίλοι μου. 

Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr