Έχεις την αίσθηση ότι ορισμένοι ζουν και κινούνται πέραν των ορίων, όχι μόνο του Καλού και του Κακού, αλλά και του οίκτου και της φιλαλληλίας προς τους συν-ανθρώπους. Σε αυτούς συγκαταλέγονται όσοι –κατά τον Ντοστογιέφσκι- πρώτα έχουν μισήσει τον εαυτό τους και μετά μίσησαν τους άλλους και θέλουν να τους βλάψουν [ίσως επειδή δεν τους μοιάζουν]. Οι ανθρωπολογικοί αυτοί τύποι αυτο-φορτίζονται με βία [συνοδευόμενη και από προσωπική δειλία], την οποία εκδηλώνουν σε κάθε ευκαιρία και κατά παντός, αδιάκριτα ή με ‘κατασκευασμένο’κίνητρο.

Σαν σκιές της νύχτας, σπάνια βγαίνουν στο φως, μολονότι θα τους άρεσε η [έστω κι αρνητική] δημοσιότητα. Δεν πρόκειται για αντι-κοινωνικά στοιχεία, με την έννοια ότι ‘η κοινωνία είναι [συν]υπεύθυνη ‘γι’αυτό που έγιναν και κυρίως για όσα πράττουν. Στην ουσία εκφράζουν μία αταβιστική εκδοχή του α-κοινωνικού ατόμου, ο οποίος επιλέγει τη βαρβαρότητα και την αγριότητα. Με άλλα λόγια επιλέγει την ακραία βία, όχι σαν αντιστροφή της ελλείπουσας αγάπης[όπως μπορεί να ισχυριστούν διάφοροι ψυχολόγ [ι]οι], αλλά σαν εγκληματική εκτόνωση σωρευμένου μίσους, σαν συνέχιση ενός πολέμου που γι’αυτούς ολοκληρώνεται μόνο με θάνατο.

Μην αναζητήσουν οι διανοούμενοι κρυμμένα μηνύματα πίσω από τις τυφλές δολοφονίες. Μην ψάξει η Πολιτεία τη λύση στην επαναφορά της κεφαλικής ποινής. Μην αρχίσουν οι κοινωνικοί θρήνοι για την αξιακή έκ-πτωση των Ελλήνων ή τα ρατσιστικά στερεότυπα για τους ξένους.

Υπάρχουν απάνθρωποι ‘άνθρωποι’. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, όσο κι αν είχαμε ετοιμαστεί για τον πάντοτε αισιόδοξο και καλοκάγαθο ‘μετα-άνθρωπο’

ΥΓ.’’Ποιός κατοικεί στο αίμα μου;’’[Νίκος Δαββέτας, Άντρες χωρίς άντρες]