Δημήτρης Κατσούλας

Κάποια παιδικά Πάσχα ξεχύνουν ακόμα τις ευωδίες τους στο μυαλό μου. Κάτι από πασχαλιές, παπαρούνες, αγιόκλημα, δενδρολίβανο, γιασεμιά και κορίτσια του χωριού σε μια αέναη επανάληψη.

Αρχίζοντας η Μεγάλη Εβδομάδα, περνώ κατά σειρά όλα τα πάθη του Χριστού. Από την αρχή ως το τέλος, από τις μικρές ως τις μεγάλες προσδοκίες: τη σύλληψη στον κήπο της Γεσθημανής, τα καμώματα, τα τσαλιμάκια και τις πονηρίες του Πόντιου Πιλάτου, την ανηφορική και μαρτυρική πορεία προς το ύψωμα του Γολγοθά, τη σταύρωση.

Κι όταν φθάνει η Μεγάλη Παρασκευή – όσο τουλάχιστον την θυμάμαι, πάντα θλιμμένη και μουντή αυτή η μέρα – από το απόγευμα φορώντας το ράσο μου ντύνομαι παπαδάκι βοηθώντας τον παπά Βασίλη πότε στο ψαλτήρι και πότε στο ιερό της εκκλησίας του χωριού.

Μετά, κρατώντας στο ένα μου χέρι το εξαπτέρυγο και στο άλλο το θυμιατό, συμμετάσχω στην περιφορά του Επιταφίου διασχίζοντας τον κόσμο ένθεν και ένθεν του δρόμου όπου κρατά αναμμένα κεριά και με απλωμένα τα στρωσίδια καταγής στις αυλές των σπιτιών όπου θα σταματήσει για λίγο για να περάσουν αποκάτω οι πιστοί σε μια ένδειξη προσκυνήματος αλλά ταυτόχρονα και συμμετοχής στο πένθος ενός εκάστου σπιτικού, αρκούντως ευλαβής εγώ με τα καινούργια μου ρούχα, το κατάλευκο κολλαριστό  γιακαδάκι μου, τα μπλε παπούτσια μου με το άσπρο τους σιρίτι ολόγυρα, και φυσικά καλοχτενισμένος και καμαρωτός, προχωρώ.

Τη νύχτα της Ανάστασης, όλο και κάποιο πανέμορφο κορίτσι θα έχω καταφέρει να στριμώξω εκεί στην απόμερη γωνία, να το χαϊδεύω απαλά στα φρεσκολουσμένα του μαλλιά βάζοντας τα δάχτυλά μου ανάμεσά τους, ανασηκώνοντας προσεκτικά την κορδέλα του και φιλώντας το με πάθος στο στόμα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr