Ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο μουσικός, ο ηθοποιός δεν είναι κάποιο ον διαφορετικό από τον μέσο άνθρωπο. Δεν είναι υπεράνθρωπος έστω κι αν είναι ξεχωριστός. Απεναντίας. Είναι βουτηγμένος στον μέσο όρο πολύ πιο πολύ από τον θεωρούμενο μέσο όρο. Με μία διαφορά. Ο ποιητής, ο ζωγράφος κλπ. είναι συνεχώς διαθέσιμος, είναι ανοιχτός στο θαύμα, στην διαφορετική ερμηνεία. Πολύ περισσότερο περιμένει νυχθημερόν το θαύμα. Αυτή είναι η περίφημη έμπνευση. Η διαθεσιμότητα σε ό, τι μάς υπερβαίνει. Στο υπερφυές.

Και κάτι ακόμα. Ο καλλιτέχνης διαθέτει συναισθηματική ευφυΐα, δηλαδή την ικανότητα να διακρίνει το πολύτιμο μέσα στο ασήμαντο, το διαρκές στο εφήμερο… Αυτό δηλαδή που περνάει απαρατήρητο από τους πολλούς. Μια τέτοια συνθήκη συχνά τον καθιστά αθώο σαν παιδί αλλά και επικίνδυνο σαν κάποιον που είδε το πρόσωπο της Μέδουσας και δεν μαρμάρωσε.

Πολλές φορές τέχνη γίνεται εκείνη η λεπτομέρεια που φάνηκε αδιάφορη ή και βαρετή στο πλήθος. Που δεν συνήγειρε, ούτε ερέθισε τους πολλούς. Επειδή η τέχνη, πριν γίνει ενόραση ή καταστεί ομορφιά, υπήρξε άσκηση, και μόχθος και αποτυχία και αυτοσυγκέντρωση και αγρυπνία. Ισως γι’ αυτό ο ποιητής, όντας διαθέσιμος, πάντα διανυκτερεύει…