Νίκος Βασιλειάδης

Επειδή σήμερα θυμόμαστε την Κωνσταντινούπολη, δυο λογάκια για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους.
Η Κωνσταντινούπολη και το Βυζάντιο..ήταν ΒΥΖΑΝΤΙΟ και συνέχεια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Όχι πάντως Ελλάδα. Η Οθωμανική αυτοκρατορία που την διαδέχθηκε και συγκεκριμένα οι Σελτζούκοι Τούρκοι πολύ πριν εμφανισθούν οι Οθωμανοί στο προσκήνιο αναγνώριζαν σε όλη τη γραμμή το διοικητικό, πολιτικό και πολιτιστικό προβάδισμα του Βυζαντίου, το οποίο ήθελαν όχι να καθυποτάξουν , αλλά να υποκαταστήσουν και μετά την άλωση ακολούθησαν την ίδια ιδιαίτερη πολιτική κουλτούρα, που είχε και η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Μια κουλτούρα ανοχής, κοσμοπολιτισμού και σύνθεσης σε τρόπο ώστε να υπάρχει ένα στοιχειώδες (αν και όχι πάντα εν πλήρη λειτουργία) υπόβαθρο ισότητας για όλους τους λαούς, που την συνέθεταν…. Η Πόλις δεν εάλω..η Πόλις είχε παραδοθεί στο Τουρκικόν σαρίκιον κατά απαίτησιν των κληρικών της οι οποίοι απεχθάνοντο την Παπικήν Τιάραν και προτίμησαν …το Οθωμανικό.. Για τον λόγο αυτό άσχετα αν η ηγεσία του Βυζαντίου μετά την άλωση αποκεφαλίστηκε όπως συνέβαινε με όλους τους λαούς που περνούσαν στην κυριαρχία των Τούρκων, αμέσως μετά η “αντικαταστάτης” Οθωμανική αυτοκρατορία χρησιμοποίησε χριστιανούς ως ανωτάτους αξιωματούχους της Πύλης ( οι Τούρκοι ήταν πολεμιστές, όχι μάνατζερς ) με κορυφαίο παράδειγμα τους Μεγάλους Δραγουμάνους [Υπουργούς Εξωτερικών] οι οποίοι ακολουθούσαν σε όλη τη γραμμή πλεύσης τις εντολές του Σουλτάνου. Θέλουμε δεν θέλουμε να το δούμε, αυτή ήταν μια κατάσταση που τους βόλευε όλους. Και αυτός είναι και ο λόγος που μείναμε και 400 χρόνια σκλαβωμένοι..να τα λέμε και αυτά. Αναμφισβήτητα η Άλωση είναι μια ιστορική στιγμή, ένα γεγονός που έγινε σύμβολο στην εθνική διήγηση και απέκτησε «μυθικές» διαστάσεις. Έγινε το ταμπού των φτωχών Ρωμιών χριστιανών που σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας πια μέσα στην αυτοκρατορία αναπολούν με πόνο τις στιγμές της απόλυτης καταστροφής.

Μιας καταστροφής, ενός τραύματος τόσο ισχυρού που οδήγησε στην δόμηση μιας «κατάρας» των ελλήνων. Οι επιβουλές, ο κίνδυνος, οι εχθροί και η καταστροφή δημιούργησαν στην ελληνική συνείδηση την αίσθηση της «θυματοποίησης»!

Βολικό. Είναι πολύ ωραίο να είσαι θύμα για ένα βασικό λόγο: δεν αναλαμβάνεις ποτέ την ευθύνη των πράξεών σου. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι εχθροί, οι βάρβαροι, οι Φράγκοι, οι Γενουάτες, οι Εβραίοι, οι Οθωμανοί, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι, η Τρόικα, οι τράπεζες, τα συμφέροντα. Ποτέ εσύ. Φταίνε πάντα κάποιοι που σε επιβουλεύονται. Αυτός είναι και ο λόγος που οι θεωρίες συνομωσίας ερεθίζουν ιδιαίτερα το φαντασιακό των Ελλήνων.

Και τότε η εθνική μας «κατάρα» αποκτά το μότο της. Η λαϊκή παροιμία «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» αποτυπώνει πλήρως την παραίτηση, την άφεση στη μοίρα χωρίς τη μηδαμινή προσπάθεια. Η αγιοσύνη = λύτρωση θα έρθει χωρίς κόπο απλά με την κίνηση του άλλου, του ισχυρού. Μια θέωση χωρίς αγώνα την οποία θα φέρει το μέσο και όχι η ατομική, η προσωπική προσπάθεια.

Οι Έλληνες που κάθε φορά αποφεύγουμε δια της πλαγίας οδού να αντιμετωπίσουμε κατάματα τα προβλήματά μας, να χαράξουμε στρατηγική και να δράσουμε. Αυτό που κάνουμε είναι να επιδιδόμαστε σε ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών ψάχνοντας δοσίλογους και πράκτορες, βρίζοντας τους κακούς, τους βαρβάρους και όποιον άλλο φταίει για την κακιά μας μοίρα. Όπως και τότε, έτσι και τώρα το μόνο που μπορούμε σαν λαός να κάνουμε γιατί δεν μάθαμε τίποτε άλλο είναι απλά, να περιμένουμε … τον αγά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr