Γιώργος Αρκουλής

Έγινε κι’ αυτό!

Σε διαφήμιση μέσω της τηλεόρασης προέβη χθες η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, πέραν κάθε λογικής. Ξέρετε γιατί δεν είχε λογική η εν λόγω κίνηση; Διότι ο ρόλος ενός συνδικαλιστικού οργάνου (που θεωρείται και ‘πνευματικό σωματείο’) είναι να παλεύει, να μάχεται για τον κλάδο του, και να μη βγαίνει στο μεϊντάνι ζητώντας  ελεημοσύνη από τους αναγνώστες (πολύ περισσότερο από την κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το χρώμα της σημαίας της).

Δυστυχώς, η ΕΣΗΕΑ «θρηνεί και οδύρεται όταν εννοήσει τον θάνατο», διαπιστώνοντας ότι ο κλάδος (που άλλοτε θεωρούνταν 4η εξουσία!) αργοπεθαίνει από δικά της σοβαρά λάθη. Από μια άλλη άποψη, θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει τηλεοπτικό σποτ υπέρ των εφημερίδων, από το έτερο συνδικαλιστικό όργανο, της ολιγαρχίας, (που δεν στερείται ευθυνών για την κατάσταση), δηλαδή την Ένωση Ιδιοκτητών Εφημερίδων Αθηνών. Αυτήν η οποία συνήθως επιβραβεύεται με διάφορα βοηθήματα από τον κρατικό κορβανά (παλαιά και με τραπεζικά θαλασσοδάνεια έναντι ‘αέρα κοπανιστού’) και σαφέστατες παροχές σε καιρούς ύφεσης ή αστοχίας της. Τι άλλο;

Το θέμα είναι τεράστιο αι κάποια στιγμή η στήλη θα επανέλθει…Μέχρι τότε, να καταθέσω χθεσινό οδοιπορικό στην γειτονιά μου, προκειμένου να προμηθευτώ το ΒΗΜΑ. Στο πρώτο περίπτερο, ο περιπτεράς είχε μόνο …σαββατιάτικα (που είχαν κυκλοφορήσει Μ. Παρασκευή), διότι «δεν είχε φέρει κυριακάτικα, διότι μια και θα έκλεινε νωρίς!)  Στο δεύτερο περίπτερο, το φύλλο που ζήτησα «είχε τελειώσει» (ενώ τα λοιπά έντυπα βρίσκονταν ντάνες στον πάγκο). Έχοντας ήδη εκνευριστεί (και κουρατεί από τον ποδαρόδρομο, φορώντας μάσκα κάτω από μεγάλη ζέστη…) πλησίασα ένα τρίτο περίπτερο, όπου εκεί υπήρχε ΤΟ ΒΗΜΑ, αλλά όχι στην ακριβή έκδοση.

«Τι έγινε γείτονα, ξεπούλησε το πλούσιο;» ρώτησα.

Και ο περιπτεράς, που μου ήταν πολύ συμπαθής και με χαμόγελο:

«Δεν ξέρεις γιατί;»

Υποπτευόμουν, αλλά τον άφησα να ολοκληρώσει

«Φαίνεται πως τα κομμούνια βγήκαν παγανιά και σάρωσαν την πλούσια έκδοση. Βλέπεις πρόσφερε βιβλίο με την ζωή του Στάλιν».

Είναι προφανές ότι συγκινεί ακόμα, ο «πατερούλης» (αν και σε ρόλο «κράχτη»!!)

ΥΓ: Παρ’ όλ’ αυτά, χρόνια πολλά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr