Δημήτρης Κατσούλας

Εποχές ξένοιαστες και μακριά από της ζωής τις απαιτήσεις δεν υπήρξαν ποτέ, κι αν σου έδιναν την εντύπωση πως όντως έτσι ήταν κάποτε και τις έχασες, σίγουρα λάθος κάνεις φίλε εκτός κι αν εννοείς τις φευγαλέες ανάπαυλες σαν αυτές τις ανάσες που χρειάζεται ο αρχάριος κολυμβητής να πάρει για να μπορέσει να κάνει και την επόμενη κίνηση, να προχωρήσει ένα μικρό βήμα παρακάτω, να κερδίσει μια στιγμή της ύπαρξής του, να βγει όσο γίνεται «στεγνός» από τα ναυάγια και τα βράχια που έχει κουρνιάσει προκειμένου να στεγνώσει από τα απόνερα, ειδικά σήμερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, που η εποχή όλο και ζητά αναπροσαρμογές μεγάλης κλίμακας για να μπορέσουν ν’ ανταποκριθούν στις ανάγκες της οι «βρεγμένοι» που στριμώχτηκαν τόσο ώστε να αναπνέουν δύσκολα και στα όριά τους οι άνθρωποι, τότε να συμφωνήσω πως έχεις μερικά ψήγματα αλήθειας στο σκεπτικό σου, όχι όμως και στη μεγάλη εικόνα της αλήθειας, αγαπητέ μου. Πρέπει πλέον να το αντιληφθείς ότι μόνος σου το δρόμο πρέπει να διαβείς κι αν τυχόν ψάχνεις για σωτήρες, ήρωες και θαυματοποιούς στα βραδινά δελτία ειδήσεων,  άδικα χάνεις τον καιρό σου. Οι πραγματικοί μικροί ήρωες να ξέρεις ότι βρίσκονται στην καθημερινότητα και δεν χρειάζεται να κραυγάζουν για κάτι το οποίο ανεξαρτήτως μεγέθους πέτυχαν με υπομονή, καθημερινή συντονισμένη προσπάθεια, με μικρές κι επαναλαμβανόμενες μάχες έχοντες ως όπλα τους μόνο παλιές και δοκιμασμένες πρακτικές πάλης για τον συνάνθρωπό τους, για μια κοινωνία που όλο και ξεμακραίνει από τις παραδοσιακές της αρχές.

Είναι εκείνοι οι καθημερινοί άνθρωποι, οι άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης, εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν από άμυνες σηκώνοντας και το μεγαλύτερο βάρος τους, είναι αυτοί που έμαθαν να δίνουν χωρίς να ζητούν, να απαντούν χωρίς να μιλάνε γιατί ένα τους νεύμα και μόνο είναι συμβόλαιο στήριξης στον διπλανό που έλαχε η ζωή να του σωρεύσει τα πάνδεινα, να παραμένουν βουβοί στον πόνο, να στέκονται ακλόνητοι στις μεγάλες απώλειες, να αισθάνονται πλήρεις με ένα ποτήρι κρασί, να λυτρώνονται στο άκουσμα ενός ρεφρέν, να μαθαίνουν στα παιδιά τους να περπατούν πάνω σε χαλασμένα και ετοιμόρροπα πεζοδρόμια, να τολμούν νέες πρακτικές εκεί που το ψωμί θα είναι πάντα ζεστό, εκεί που το γάλα θα είναι πάντα φρέσκο, εκεί που η αγκαλιά και το χάδι θα δίνονται απλόχερα χωρίς να αναμένουν ανταμοιβή.

Είναι εκείνοι οι καθημερινοί άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου σε τυχούσα πτώση σου φίλε, δεν θα τους ακούσεις ποτέ να υπερηφανευτούν για το χέρι βοηθείας που σου έτειναν, δεν θα εξωτερικεύσουν ποτέ την ανάγκη τους διότι ο αγώνας τους είναι βουβός στα καθημερινά τους αδιέξοδα, απέναντι σε ένα σύστημα που ολημερίς παραδειγματίζει με την απροθυμία και αναλγησία του, φροντίζει όμως από την άλλη να διατηρεί ζώσα τη φλόγα του φόβου προς παραδειγματισμό των πολιτών του, μια Πολιτεία ανάλγητη, άσπλαχνη και απρόθυμη εν τέλει, είναι εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν την ανάγκη κανενός ηγέτη για να τους οδηγήσει στη μάχη για τον απλούστατο  λόγο ότι είναι πλήρεις γνώστες των δύσκολων της ζωής τους μονοπατιών διότι μέσα από αυτά εξοικειώθηκαν πλέον να τραγουδούν τις ήττες τους διότι ούτε μεμψίμοιροι είναι ούτε τους ταιριάζει να θλίβονται για αυτές.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr