Μετά από καιρό, αφέθηκαν στο  χρόνο, πλησιάζοντας  την απόσταση

Η θάλασσα μια δρασκελιά,  μα δεν την διακρίνουν

Κάθονται σε τραπέζι,  με το αμυδρό φως των κεριών να τυλίγει  τις  σμιλευμένες εκφράσεις   του προσώπου.

Με τη γεύση του κρασιού,  στα χείλη,  ζωντανεύουν τα  όνειρα του παρελθόντος, διαγράφοντας  το ΑΝ , ισορροπώντας  τα πάθη.

Η κουβέντα ταράζει τη μνήμη, και στην επιφάνεια αναδύονται, η πίκρα με την  ένταση.

Οι  λέξεις,  ισορροπώντας, ξεχύνονται σαν κεραυνός, άσπρο άλογο που καλπάζει

Μιλούν  για πράγματα ξεχωριστά, γεμάτα φως, και αγγελικές υπάρξεις.

Κάθε κτύπος της καρδιάς αντιστοιχεί και σε ένα ανέγγιχτο  όνειρο, γεμάτο, λουλούδια, ταξίδια, φεγγάρια, ήλιους, ξεχωριστή ανατολή και άλλο τόσο δύση.

Της ψυχής τους το κοινό αποτύπωμα, πληγώνετε με τη θύμηση των πατεράδων  που δεν ζουν, κι ενός φίλου που από ψηλά τους χαμογελά.

Να γράψουν πρέπει την ιστορία, χρυσός της καρδιάς , τέχνη του χτες, ξεδιαλύνοντας το πώς, η φωνή έγινε σιωπή.

Τα βλέμματα κατανόησης  γλυκαίνουν, το δύσκολο ταξίδι μιας εξομολόγησης.

Δεν τάζουν, ούτε Αιχμάλωτοι των λογισμών τους  είναι.

Μόνη τους εμμονή, γεμάτη πίστη, στο κέντρο της ύπαρξης τους το πώς θα φτάσουν.

Πάνω σε μια σκακιέρα, ξεχωρίζουν τα δόλια όνειρα απ’ τα θολά, και της ζωής τα πιόνια.

Άυλα χέρια τους σηκώνουν.

Πρέπει να φύγουν.

Μυρίζουν της  νύχτας τα αρώματα.

Αφορμή ψάχνουν να μη χωρίσουν.

Να αποθέσουν θέλουν την αγάπη τους, και αυτή ποίημα να γίνει

Πρέπει όμως να φύγουν.

Μια διαδρομή  ακολουθούν, ανάμεσα στους ήχους του ουρανού και της ψυχής.

Της στιγμής κοινό το αποτύπωμα.

Χωρίζουν, μα! τους φτάνει που επιτέλους βρεθήκανε να υπάρχουν.

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιριών