Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι συνταξιούχος του Ταμείου Νομικών. Παρουσιάζεται: “Εν συντομία λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με καταγωγή από την Μεσσηνία, αποφάσισα εν μέσω Πανδημίας COVID-19, να αποχωριστώ την Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο Μιλάνο, βρίσκοντας διέξοδο στις αναζητήσεις μου Μουσική και Θέατρο, όπου παραμένουν οι μεγάλες μου Αγάπες. Μότο ζωής: ΥΠΝΟΣ, Ο ΜΙΣΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ|

Εκεί γύρω στις δεκαετίας του ’70 και του ’80, αν θες έως και το ήμισυ της δεκαετίας του ’90 (σε πολύ μικρότερη όμως έκταση) – διότι μετά εμφανίστηκε το internet στην Ελλάδα – η παραπάνω φράση σήμαινε μια μικρή γιορτή, ένα μικρό ενθουσιώδες ξεφάντωμα, μια ανάπαυλα από τη σχόλη, μια ελευθερία «αλητείας».

Κατά τις πιο πάνω δεκαετίες, η διάθεση για έξοδο μαζί με φίλους ή με το κορίτσι του ο κάθε ένας, αποτελούσε και ένα μικρό γεγονός, ικανό όμως να δώσει ζωή, ψυχή και ενέργεια για την νέα εβδομάδα που θα ερχόταν.

Ήταν οι εποχές που το Σαββατόβραδο μύριζε φρεσκάδα από το σιδερωμένο πουκάμισο και τα παπούτσια τα γυαλισμένα, διότι κατά τη βραδιά αυτή η ψυχή πραγματικά θα ξεκουραζόταν.

Ήταν οι εποχές που το Σαββατόβραδο είχε τη μυρωδιά του γιασεμιού και της βιολέτας, κι απέμεναν μόνο στο μισοσκόταδο το σφιχταγκάλιασμα και η επαφή με τα χείλη του κοριτσιού σου για να νοιώσεις ένας μικρός επίγειος Θεός, καθότι ανεβαίνατε τα σκαλοπάτια της Πλάκας με προορισμό κάποια από τις πολλές μπουάτ της περιοχής.

Ήταν οι εποχές που στην Πλάκα κυκλοφορούσαν ακόμη αυτοκίνητα, η δε παραλιακή οδός Ποσειδώνος στην οποία βρίσκονταν τα νυχτερινά κέντρα, έπηζε από κίνηση.

Παρενθετικώς: Ήταν θυμάμαι, αρχές Νοεμβρίου 1973 και ο καλός φίλος Γιώργος από το Χαϊδάρι μου τηλεφωνεί, λέγοντάς: «Ετοιμάσου το Σάββατο το βράδυ να πάμε σε μια μπουάτ στην Πλάκα διότι έμαθα ότι κάποιος παππάς τραγουδάει, ο οποίος είναι πολύ σημαντικός. Αντώνης Καλογιάννης λέγεται και η μπουάτ Νέος Ρήγας. Τον συνοδεύει η Έφη Παναγιώτου και λέει τραγούδια του Θεοδωράκη». Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τις μπουάτ αλλά και η πρώτη μου εμπειρία ως κρατούμενος μαζί με άλλους που οδηγηθήκαμε σαν τσουβάλια στο Α’ Αστυνομικό Τμήμα Πλάκας επειδή έγινε έφοδος στην μπουάτ και μας συνέλαβαν.

Σήμερα όμως η φράση «Ρύθμισέ το φίλε για το Σάββατο το βράδυ», έχει ξεθωριάσει σαν χιλιοπλυμμένο και ξεθωριασμένο ρούχο, πέρα από το ότι σπανίως λέγεται. Δυστυχώς, όπως το Smartphone κατέληξε να είναι όχι απλώς η προέκταση του χεριού μας αλλά ολόκληρης της στάσης μας απέναντι στη ζωή, το Σαββατόβραδο έγινε η συνέχεια της Παρασκευής λόγω 13ωρου – όπου στην Ελλάδα αυτά μόνο συναντώνται, και ας εκλείψουν παρακαλώ οι συγκρίσεις με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες διότι, όχι απλώς εκτίθενται οι εισηγούμενοι τέτοιες «Μεταρρυθμίσεις» αλλά η φήμη και η «Πρωτιά» τους έγινε περίγελως παγκοσμίως, δικαιολογώντας την 13ωρη εργασία ως μια μορφή «ευέλικτης σχέσης μεταξύ αφεντικού και εργαζόμενου», – η δε Κυριακή προέκταση της δουλειάς κατάντησε και σταματημό δεν έχει, διότι εκείνο το «Ρύθμισέ το φίλε…» που λέγαμε κάποτε, δεν σήμαινε προορισμό, αλλά ήταν η πεθυμιά να είμαστε μαζί και αυτό μας αρκούσε, και είναι αυτό που σήμερα μας λείπει κυρίως. Τα άδεια Σαββατόβραδά μας τα περνούμε πλέον εμπρός από μια τηλεόραση και όχι παρέα με φίλους, συζητήσεις, θέατρο, μουσική, αγκαλιές στις εξοχές, και προ παντός ψυχική ηρεμία που τόσο ανάγκη την έχουμε.