Δημήτρης Κατσούλας

Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεσαι μεταξύ των ηλικιών από είκοσι έως πενήντα plus ετών. Ως άνθρωπος που θέλεις να είσαι ενήμερος για τα τεκταινόμενα στη χώρα σου παρακολουθείς ολίγη τηλεόραση, μερικά ειδησεογραφικά sites, και άντε αραιά και που ανοίγεις και το φβ. Παντού και πρωταρχικό ρόλο καταλαμβάνουν οι φόνοι, οι πλημμύρες, οι καταστροφές, οι μισές αλήθειες, οι επικοινωνιακές παπαριές, το πολυπόθητο ίματζ των πολιτικών, οι αυθαιρεσίες δεκαετιών ολόκληρων σ’ αυτόν τον τόπο, τα καραβάνια των προσφύγων που πρόλαβαν και μπήκαν στη χώρα – γιατί μερικούς άλλους τους κατάπιε η θάλασσα – ιεράρχες και ποιμένες να ασχημονούν, άσχημους να ποιμενίζουν, εικονοστάσια στημένα σε επαρχιακούς δρόμους γιατί «μαγκιά» είναι να τρέχεις με εκατόν ογδόντα εκεί που το κράτος το ανύπαρκτο δεν φρόντισε να στρώσει μερικά χιλιόμετρα με τον απαιτούμενο ασφαλτοτάπητα, και τις λακκούβες – πηγάδια καταμεσής του δρόμου εκεί που δεν το περιμένεις, η οδική συμπεριφορά όπου έμεινε γράμμα κενό στα σχολεία, αλλά και η πλημμελής ενημέρωση εκ μέρους της τροχαίας στους οδηγούς που  πρωταρχικό της μέλημα είναι να την έχει στημένη γεμίζοντας τα μπλοκάκια της με κλήσεις – γιατί το κράτος έχει «ανάγκες» και πρέπει να εισρεύσει χρήμα ζεστό στα κρατικά ταμεία – ξυλοφορτώματα καθημερινά στις γειτονιές σε ανύποπτους πολίτες  από τα «πρωτοπαλίκαρα» μιας  εγκληματικής οργάνωσης, η δίκη της οποίας τώρα στις 20 Απριλίου συμπληρώνει τα τέσσερα χρόνια στα δικαστήρια ( κι ένας θεός ξέρει αν περατωθεί κάποτε και ποια θα είναι η έκβασή της ),και μέσα σε όλο αυτό το χαμό έχεις να αντιμετωπίσεις  και την κριτική από  ειδήμονες  τηλεπερσόνες  που  «συμπάσχουν»  για το κουτάβι που χάθηκε κάπου εκεί σε ένα γκρεμό γιατί ο μουρλός  ιδιοκτήτης του το έκλεισε σε μια σακούλα και απαλλάχτηκε από την παρουσία του, ενώ επιστρατεύτηκε ορειβάτης και την τελευταία στιγμή ευτυχώς  το έσωσε.  «Συμπάσχουν» ακόμα και για κάποιον τρελό ο οποίος ενώ ήταν ενήμερος των ακραίων καιρικών φαινομένων, πήγε και κούρνιασε σε μια κορυφή, και τώρα είναι αποκλεισμένος από τα χιόνια…

Φθάνεις στο σημείο και σκέφτεσαι: Καλά, αυτοί των 20 ετών, ακόμα δεν ξέρουν, ή έχουν άλλα ενδιαφέροντα ( θέλω να πιστεύω πιο ουσιώδη ), αυτοί όμως των 50 plus τι κάνουν άραγε; Η απάντηση είναι μια, και μετά λύπης μου τη γράφω: ή εγκλωβισμένοι είναι ή παραιτημένοι από τη ζωή γενικώς, ή περιμένουν την «κατάλληλη» στιγμή.  Και για το σήμερα, για τη σαπίλα που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα χρόνια τώρα, πόσο άλλο θα την ανέχονται πια;

Πλάι μου έχω ένα ρόπαλο κι ένα πασαπόρτι. Τα κοιτάζω εναλλάξ. Αναρωτιέμαι αν το κύμα αλληλεγγύης που κάποτε είχε αναπτυχθεί και απέδιδε, είναι ακόμα σε ισχύ. Κι αν αυτό με απογοητεύσει, διόλου δεν θα διστάσω να κάνω τη γρήγορη επιλογή.

Επειδή όμως είμαι παθιασμένος με αυτή τη Χώρα που τη λένε Ελλάδα, μάλλον το πρώτο θα επιλέξω. Το ρόπαλο.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr