Αν και έχασα το μέτρημα, οι στάσεις αυτής της…φιδίσιας σε πέντε δήμους  διαδρομής (την οποία θα χαρακτηρίσω άγονη γραμμή) ίσως να άγγιξαν τις…218! Σχεδόν μία ώρα έκανε να φτάσει στην Πλατεία Κοραή. Μετά το σύντομο ραντεβού μου, σκέφτηκα να επιστρέψω στη βάση  μου με τον ηλεκτρικό, με προορισμό την Ομόνοια. Αντεξα την ορθοστασία, τον φόβο για τίποτα πορτοφολάδες αλλά  και την ζέχνα  του…προπολεμικού βαγονιού ως τα Πετράλωνα, κατέβηκα πολύ ενοχλημένος με σκοπό να συνεχίσω τον προορισμό μου για το Σύνταγμα, αυτή τη φορά, με το μικρό λεωφορειάκι της γραμμής 227, από τα Πετράλωνα στον Αγιο Αρτέμη. Περίμενα κάπου εικοσάλεπτο στην στάση επί της Δημοφώντος και μαζί μου τρεις γηραιοί άνθρωποι που έδειχναν αγανακτισμένοι. «Κάθε μέρα αυτά τραβάμε, κανείς δεν μας υπολογίζει που ξεροσταλιάζουμε μισή ώρα περιμένοντας» μου είπε ο πιο θαρραλέος. Όταν κάποια στιγμή έφτασε το μικρό όχημα με τις 10-12 θέσεις, ίσα που βρήκαμε να καθίσουμε οι τέσσερις επιβάτες. Η διαδρομή ήταν Νηλέως, Πουλοπούλου, Πειραιώς, Ασωμάτων, Ερμού, Αθηνάς και στην στάση «Αγορά» (δηλαδή στην Βαρβάκειο) ό,τι προέκυψε οδήγησε σε ανατριχίλα. Γύρω στους δεκαπέντε υποψήφιους επιβάτες (που να τους χωρέσει το συγκεκριμένο λεωφορείο…), κρατώντας  πλαστικές τσάντες με ψάρια, φρούτα και κρεατικά, προσπάθησαν να προλάβουν πριν φισκάρει η καμπίνα. Μιλάμε για γέροντες και γερόντισσες στην πλειοψηφία τους με την φτώχεια και την κούραση  ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Χωρίς καμία τάση να ανοίξω ταξικό θέμα, ομολογώ πως είχα μπροστά μου  εικόνα αθλιότητας και εγκατάλειψης από την ηγεσία της κρατικής συγ-κοινωνίας.