Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Τζίνα Δαβιλά

Από το αρχείο του Κωνσταντίνου Στεφανή

Κεφάτη, έξυπνη, αυτοσαρκαστική, γελαστή, ευγενικά θυμωμένη, απλή, προσιτή.

Λογική, γήινη και ονειροπόλα.

Φανταστική, σχεδόν φανταστική.

Παιδί και γοητευτική γυναίκα  μαζί.

Πώς γίνεται; Δεν ξέρω… Το καλούπι έσπασε.

Η Ρίκα δεν είναι πια εδώ.

Βρήκε το δικό της αστέρι. Στρογγυλοκάθισε και γράφει παραμύθια.

Άνηκε πάντα μόνο όπου ήθελε, στον εαυτό της πρωτίστως, στη Ρίκα, την αυτοδιέθετε όπου και όπως της άρεσε. Στον σύντροφό της, στο γιό τους, στους φίλους της, στα γραπτά της, στο κλάμα και στο γέλιο της.

Τώρα που μας ακούει, δεν μιλά για να μου πει «μη, μη, μη, κοκκινίζω!!!…», αλλά κλείνει με τσαχπινιά το μάτι, θα της πω ότι την θαύμαζα για το ατόφιο της, το σπάνιο ταπεραμέντο της γυναίκας που ζει έντονα, τσακίζεται, δοκιμάζεται, αλλά ξανά προς την ανηφοριά που λένε ζωή, τραβά.

Την θαύμαζα για το μεγαλείο της και την γενναιότητά της να αυτοεκθέτεται και να ανοίγει την αγκαλιά της  στα πιο μακρινά και πιο αθώα χρόνια της, στην ηλικία που όλοι μας ψάχναμε τον βηματισμό μας κάνοντας λάθη και σωστά.

Και τώρα που ο λυγμός έγινε συνώνυμο μέχρι να χωνέψουμε το φευγιό της Ρίκας, που δεν θέλει δάκρυα, αλλά  τέρμα τον Μαζωνάκη να χορεύει και να τραγουδά μαζί του, δυνατά,  με κείνο το τεράστιο, εγκάρδιο, γοητευτικό χαμόγελο της «Ανήκω σε μένα» θα της πω πολλά ευχαριστώ γιατί με γύρισε πίσω στα ωραία, ζεστά, συμπαγή, αισιόδοξα χρόνια του protagon, του protagon.gr του Σταύρου Θεοδωράκη, που δημιούργησε αυτό που όλοι αγαπήσαμε ως κοινωνία, που μας αγάπησε μαζί του μια ολάκερη κοινωνία και που μας ένωσε με αόρατα σκοινιά σε μια πορεία ανοδική και επιτυχημένη, μας έδωσε την ευκαιρία να αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλο, να δημιουργήσουμε αυτό που δεν μπορεί να ξαναγίνει. “Μωρ’τι παρέα είναι τούτη;”. Γιατί και το καλούπι του protagon έσπασε. Σε κάθε συνάντηση χόρευε ανοίγοντας τα χέρια στον ουρανό. Για να αγκαλιάσει όλα τα πλάσματα, όλα τα αστέρια, όλα τα ξωτικά.

Ρίκα Βαγιάννη, ένας μπαξές από νεραϊδόσκονη στα πέρατα του ουρανού.

Μια θαυμάσια, γοητευτική γυναίκα, ένα τρυφερό, ευαίσθητο παιδί, που ανήκει πια στο δικό της αστέρι, δίπλα στην μαγισσούλα, την Κίρα της, που φτιάχνει ιστορίες για να μην βαριέται. Τι Ρίκα, τι Κίρα… είστε και οι δυο αξεπέραστες!

Ξέρεις μωρέ Ρίκα, κι εγώ δεν θα  βαρεθώ να σας διαβάζω. Και τις δυο.

Σημείωση: η εξόδιος ακολουθία της Ρίκας Βαγιάννη θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 9 Αυγούστου στις 5:30 μμ στο Κοιμητήριο της Νέας Ερυθραίας.

09.08.2018

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr