Όλα σ’αυτή τη χώρα, μοιάζουν ανολοκλήρωτα, σάμπως ο Θεός να τα έχει αφήσει μισοτελειωμένα, δυσπιστώντας προς το έργο του. Και ίδια με τη χώρα, μοιάζει κι η πολιτεία. Μια πολιτεία που γίνεται η φυλακή μας για πολλά χρόνια, ανώφελα. Η δουλειά, η μονοτονία της ζωής, η καθημερινότητα που μάρανε και ανάλωσε τη νιότη, δίχως μια ουσιαστική απόλαυση μήτε ένα εξωτερικό ερέθισμα. Όπως είναι η πόλη, προσόψεις γκρίζες λεκιασμένες από την καπνιά, που επαναλαμβάνονται έτσι και τα πλάσματα που την κατοικούν να προσπαθούν να κινηθούν και να επιβιώσουν με όπλο τις αναμνήσεις και την γεύση της απώλειας, είτε υλικής, είτε ανθρώπινης.Τσακισμένοι από τη ζωή ήρωες, άλλοι απολυμένοι από τις δουλειές τους, άλλοι μακροχρόνια άνεργοι, δυστυχισμένοι και ηττημένοι περιμένοντας να πιαστούν από το κάθε τι για να κουτσομπολέψουν και να χαρούν, άνθρωποι εγκλωβισμένοι και ηττημένοι από τις συνθήκες της ζωής. Μονοτονία, αποκρουστική χυδαιότητα σε όλα. Αυτό που ενώνει όλους όσους βλέπεις, αυτό που τους κάνει όμοιους, δεν είναι πια η ανάγκη για ζωή. Είναι η ανάγκη να αντέχουν αδιάκοπα. Να αντέχουν περισσότερο. Να κρύβουν τις αδυναμίες τους, να κρύβουν τις πληγές τους. Γιατί πια η δύναμη των νεύρων τους είναι το μοναδικό κεφάλαιο πάνω στο οποίο στηρίζουν τη ζωή τους.Και συ να ρωτάς. Πως να γεμίσουν οι ώρες αυτής της ζωής δίχως βάθος;

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr