Δημήτρης Κατσούλας

Σε κάποιους οι οποίοι φορούν παρωπίδες και ως εκ τούτου δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν αυτά που προσπαθείς να εξηγήσεις είναι λάθος χρόνος να αναλώνεται η συζήτηση. Δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι μια απλή παρένθεση, μια ατυχής συγκυρία που μας έτυχε και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, αυτό που ζούμε είναι ο ίδιος ο γκρεμός απλά τώρα είμαστε στη φάση της κατρακύλας, στο σημείο εκείνο που η πτώση έχει ήδη αρχίσει και μη περιμένεις τα τηλεοπτικά παράθυρα να σου την επιβεβαιώσουν, αυτό δεν θα γίνει ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι τα καλοπληρωμένα συμφέροντα επιλέγουν με κάθε λεπτομέρεια το τι θέμα θα σχολιάσουν, πόση «ένταση» θα δώσουν σε αυτό αναλόγως της πολιτικής του διάστασης και ποια συμφέροντα αποβλέπουν να εξυπηρετήσουν εν τέλει. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις λέξεις για να αναλύσεις αυτά που θεωρούνται αυταπόδεικτα από τη στιγμή που παιδιά πέφτουν λιπόθυμα μέσα σε φούρνους από την πείνα, δεν φταίνε εκείνα αλλά όλοι όσοι ως πρωτεύοντα σκοπό τους έχουν βάλει να κλείνουν τρύπες αιωνίως στους προϋπολογισμούς τους με απώτερο σκοπό να εξαθλιώνουν εμένα κι εσένα για τον απλούστατο λόγο επειδή δεν έχουν αφενός τα κότσια και αφετέρου τη διάθεση να πειράξουν αυτούς που δημιούργησαν αυτές τις τρύπες.

Είναι δυνατόν να γίνει πολιτική συζήτηση με ανθρώπους που φορούν παρωπίδες και ως μόνη πρόταση έχουν «Η κρίση – η όποια κρίση – γίνεται ευκαιρία και μας παρέχεται χρόνος να αλλάξουμε»; Αυτά είναι σλόγκαν και λέγονται (δυστυχώς τείνουν να επιβληθούν κιόλας στην καθημερινότητά μας και να τα «χωνέψουμε» μάλιστα) από εκείνους που χρόνια παίζουν το παιχνίδι των ευχών υπό την προϋπόθεση όμως ότι τέτοιες ευχές δεν πιάνουν ποτέ διότι το πρόβλημα δεν χτυπιέται στη ρίζα του, απλά και μόνο διότι δεν επιβάλλονται παραδειγματικές  τιμωρίες. Νιώσε λοιπόν τύψεις εσύ που χρεώθηκες ως τον λαιμό για να αποκτήσεις ένα σπίτι, νιώσε τύψεις εσύ που προτίμησες μια άλλη πόλη για να σπουδάσεις ελπίζοντας σε ένα πολύχρονο όνειρό σου, νιώσε τύψεις εσύ που αντιστέκεσαι σε εκείνους που ήρθαν κάποιο πρωί στο σπίτι σου απέναντι κι άρχισαν να κατατρώγουν το βουνό μετατρέποντάς το σε νταμάρι και λατομείο, νιώσε τύψεις εσύ τολμάς να έχεις δουλειά και να ζεις, νιώσε τύψεις εσύ και ντροπή γιατί σου παρέχουν κάποιοι το δικαίωμα να χαμογελάς στη ζωή. Επειδή εσύ ευθύνεσαι για το γκρεμό που έχεις φθάσει τώρα κι επειδή οι πολιτικοί είναι άσπιλοι κι αμόλυντοι με ακέραιο τον παρθενικό τους υμένα, μη βγάλεις μιλιά και οδηγήσου με τα ξυπόλητα πόδια σου ως την άκρη του γκρεμού για να σου δώσουν και μια σπρωξιά αποτελειώνοντάς σε για να μη σηκωθείς ποτέ πια κι αρχίσεις ξανά τη διεκδίκηση στη ζωή.

Δεν το κατάλαβες ακόμη ότι κάθε μέρα που περνά εμείς θα καταγράφουμε απώλειες κι εκείνοι κέρδη; Δεν κατάλαβες ακόμη ότι μερικοί που σε κυβερνούν δεν γνωρίζουν τι σημαίνει διεκδικώ τα αυτονόητα κι εμείς έχουμε μπει σε μια διαδικασία από χαμένες έννοιες αναζητώντας το λεξικό εκείνο το οποίο θα αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο τη λέξη χάος;

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr