Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Οταν παιδιά ομογενών γκρεμίζουν τα τείχη που στέκονται εμπόδιο μπροστά τους και έρχονται σαν αστέρια λαμπερά στην προσοχή του κοινού για τα επιτεύγματά τους από κακεντρέχεια ή και αγνή διάθεση συχνά ρωτάμε αν και σε ποιο βαθμό είναι «Ελληνες».

Ναι, λέμε, έχουν μεν ελληνικό όνομα, αλλά είναι Ελληνες;

Είναι μία ερώτηση που κυρίως στηρίζεται στην εντύπωση ότι, αφού μιλούν άψογα Αγγλικά, δεν γνωρίζουν Ελληνικά και επομένως θεωρούμε ότι έχουν απομακρυνθεί από την καταγωγή τους.

Σε αρκετές περιπτώσεις έτσι είναι. Οι άνθρωποι αυτοί για οποιοδήποτε λόγο – είτε γιατί οι πρόγονοί τους αδράνησαν να τους διδάξουν την γλώσσα μας, είτε γιατί οι ίδιοι αντέδρασαν όταν ήταν μικροί.

Ετσι, δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας και δεν έχουν επαφή με την καταγωγή τους κυρίως σε νεαρές ηλικίες.

Ωστόσο, θέλω σήμερα να υποστηρίξω ότι αυτοί αποτελούν μία μειονότητα, έστω μία σημαντική μειονότητα.

Η πλειοψηφία από αυτούς ακολουθεί την εξής πορεία: Επιζητούν στα νεανικά τους χρόνια να αποτελέσουν μέρος της ευρύτερης αμερικανικής κοινωνίας και να σταδιοδρομήσουν σ’ αυτή, και για αυτό απομακρύνονται από τις ρίζες τους.

Ωστόσο, όσο περνούν τα χρόνια, και κυρίως όταν οι ίδιοι αποκτήσουν παιδιά, τότε αναθεωρούν τις ιδέες τους για την σημασία της ταυτότητάς τους.

Τότε αισθάνονται μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη προς τους προγόνους τους. Τότε αναλογίζονται την ευθύνη που έχουν απέναντι στα παιδιά τους. Τότε, χωρίς να αποκοπούν από αυτό που είναι προσθέτουν και την αξία της ελληνικής τους καταγωγής.

Και τότε όλα έρχονται «ζωντανά» στο μυαλό τους. Και είναι τότε που αγκαλιάζουν τις ελληνικές τους ρίζες και επιστρέφουν επιλεκτικά και στη ζωή της Ομογένειας και κυρίως της Εκκλησίας ως το σημείο αναφοράς της ελληνικότητάς τους.

Είναι κάτι που έχω δει ξανά και ξανά και ξανά. Και είναι κάτι που με γεμίζει αισιοδοξία, γιατί όταν αποβάλλουν την όποια ιδιότητα έχουν αποκτήσει, κάτω από αυτά, βαθιά κοντά στο είναι τους, ανακαλύπτουν πόσο Ελληνες στην πραγματικότητα είναι.

Και είναι κρίμα που όταν φτάνει η ώρα και στρέφουν την ψυχή τους στην καταγωγή τους, δεν βλέπουν τίποτα άλλο από την Εκκλησία.

Ενώ αν είχαμε σοβαρούς λαϊκούς οργανισμούς, και η Εκκλησία δεν θα έχανε τίποτα και θα εμπλούτιζαν κατά πολύ την Κοινότητά μας με τις γνώσεις, τις ηγετικές τους ικανότητες και με τις συνεισφορές τους.