Δημήτρης Κατσούλας

Μπορεί το δημόσιο χρέος να καλπάζει με ρυθμούς ανεξέλεγκτους πλέον, εκτοξευόμενο στα 400 δις plus αυξανόμενο κατά 100 δις από το 2010 – χρόνον κατά τον οποίον εισήλθαμε στα μνημόνια – μπορεί οι κοινωνικές δαπάνες να πετσοκόφτηκαν και συνεχίζουν να συρρικνώνονται καθημερινά με τις εξαγγελλόμενες παροχές υγείας με το αιτιολογικό ‘καλύτερες και ποιοτικότερες υπηρεσίες στον πολίτη’ –, μπορεί οι ειδικές προληπτικές εξετάσεις  που σώζουν ζωές να μη καλύπτονται εξ ολοκλήρου από το ασφαλιστικό μας σύστημα όπου καλείται ο πολίτης (όποιος ακόμα αντέχει) να τις πληρώνει από την τσέπη του, μπορεί το 50ευρω να υποβιβάστηκε σε αγοραστική δύναμη των 37 ευρώ – όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα Καθημερινή – μπορεί οι μισθοί να μην αγγίξουν ποτέ αυτούς των Ευρωπαϊκών κρατών, σήμερα διαβάζω στον Ιταλικό Τύπο ότι η Κυβέρνηση Μακρόν εισήγαγε προς συζήτηση στο υπουργικό Συμβούλιο νομοσχέδιο το οποίο θα επιτρέπει την ‘μη υποβοηθούμενη αυτοκτονία’ («δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος και του ατομικού δικαιώματος» θα ονομάζεται) σε εκείνους τους ασθενείς οι οποίοι ευρίσκονται είτε στο τελικό στάδιο της ζωής τους είτε στο βραχυπρόθεσμο τοιούτο, για το οποίο  θα ισχύουν πολύ σοβαρές προϋποθέσεις – όπως στο υπό ψήφιση Γαλλικό νομοσχέδιο θα προβλέπεται, έχοντας μια Γαλλική κοινωνία μοιράσει στα δυο – κάτω από τις οποίες στον πάσχοντα βαρέως από ανίατες ασθένειες θα παρέχεται η δυνατότητα να θέτει τέλος στην ζωή του, κάτι το οποίο κερδίζει έδαφος σε πολλά Ευρωπαϊκά κράτη μηδέ εξαιρουμένης φυσικά και της Ελλάδος, όταν οι συνθήκες «ωριμάσουν».

Κι ενώ στην Ελληνική νομοθεσία (στον Ποινικό μας Κώδικα) ορίζεται ότι: ‘Όποιος υποβοήθησε ή εκτέλεσε ανθρωποκτονία ύστερα από επίμονη απαίτηση του θύματος ακόμα και από οίκτο προς τον πάσχοντα από ανίατη ασθένεια, τιμωρείται δια φυλακίσεως’, καθόλου απίθανο δεν θεωρείται ο Ποινικός Κώδικας να αλλάξει προς συμμόρφωση με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα.

Το ότι οι διατάξεις του νόμου μπορεί να χρησιμοποιούνται ως «λάστιχο» εκάστη φορά και αναλόγως των περιπτώσεων των βαρέως πασχόντων από ανίατες ασθένειες, τούτο αποδεικνύεται από την περίπτωση νεαράς Ολλανδής η οποία αν και δεν πάσχει από οργανική ασθένεια παρά μόνον επικαλείται ψυχικά νοσήματα και διαταραχές μη ελέγξιμες και παρότι στην χώρα της Ολλανδία ο νόμος της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» ισχύει, προς το παρόν δεν μπορεί να κάνει χρήση του με τις νομικές υπηρεσίες να διίστανται λόγω των «παραθύρων» και των κενών που αυτός φέρει.

Τοιούτου είδους νομοθετήματα όλο και θα πληθαίνουν εμφανίζοντάς τα ως πρόοδο οι κυβερνήσεις ενώ η αλήθεια είναι ότι μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση από αυτού του είδους τους «νεωτερισμούς» δε δύναται να υπάρξει. Ο παράγων άνθρωπος αποτιμάται πλέον εις είδος και τίθεται εις το περιθώριο για τον λόγο και μόνο ότι τα κράτη δεν είναι διατεθειμένα να παράσχουν γενναίους οικονομικούς πόρους τόσον στην ιατρική έρευνα όσον και στα ασφαλιστικά τους συστήματα υγείας, οπότε με μια θανατηφόρο ένεση ή ένα κοκτέιλ φαρμάκων παρεχόμενο δωρεάν προς τους απελπισμένους ασθενείς «αξιοπρεπώς ξεκαθαρίζουν». Ουαί ημίν εάν δεν θα είμεθα ικανοί ν’ αντισταθούμε διεκδικώντας την ζωή που μας ανήκει, παραχωρώντας την στα ανερμάτιστα κέρδη των πολυεθνικών που κατακλύζουν τον πλανήτη.

Και κάτι τελευταίο: Τον Σεπτέμβριο του 2016 και για πρώτη φορά εφηρμοσμένη αυτή η μέθοδος του «αξιοπρεπούς τέλους της ζωής» στην Ελλάδα, παραβρέθηκα στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών για ν’ αποχαιρετήσω τον φίλο δημοσιογράφο Αλέξανδρο Βέλλιο ο οποίος έθεσε τέλος στην ζωή του πάσχοντας από καρκίνο (στο τελικό του στάδιο), όπου στο βιβλίο συλλυπητηρίων έγραψα: «Τόσο δυνατός και αξιοπρεπής ήσουν φίλε μου στην κακοτράχαλη ζωή που μας έστρωσαν να περπατάμε, αλλά αναρωτιέμαι: γιατί τελικά κατέφυγες σε αυτό το τέλος, εσύ ο βράχος; Από σήμερα με το φευγιό σου να ξέρεις ότι ανοίγεις τις πληγές μιας κοινωνίας όπου κάποιοι κάποτε τυχόν το προτείνουν ως λύση και σε ‘μας τους όχι και τόσο σαν εσένα «θαρραλέους». 

Σημείωση: Όσον αφορά στο βίντεο που παρατίθεται, ας  γνωρίζουμε ότι δεν είναι μόνον οι πόλεμοι που σκοτώνουν…