Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος και Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η νέα υφυπουργός Εργασίας έχει – ομολογουμένως – ενδιαφέρουσες απόψεις επί πληθώρας θεμάτων.

Εκτός του ότι υπερηφανεύεται για τις μεταρρυθμίσεις του ’13-14 – τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις και φτωχοποίησαν τον ελληνικό λαό – αποδεικνύοντας ότι αντιμετωπίζει τους πολίτες ως αριθμούς σε πίνακα του ΟΟΣΑ, έχει πολλά να πει και για την Αριστερά στα χρόνια της δικτατορίας.

«Η απώλεια συναισθήματος δικτατορίας, η οποία είναι αντίστοιχη της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου, στη συνέχεια μετατρέπεται σε βαθιά, συλλογική, ψυχική νόσο» γράφει το βιβλίο για το οποίο μιλά η υπουργός στο παρακάτω βίντεο, κάτι που τη βρίσκει σύμφωνη και την προβληματίζει .

Ας μας ενημερώσει η κυρία Μιχαηλίδου πώς ονομάζεται η νόσος, ποια τα συμπτώματα και αν αντιμετωπίζεται με κάποιο ταξίδι στη Μακρόνησο, με έναν βασανισμό ή μια εικονική εκτέλεση.

Ας μας ενημερώσει, μιας κι έχει προσωπική εμπειρία, ποιο στέλεχος της Αριστεράς «βιώνει την απώλεια της δικτατορίας ως απώλεια δικού του προσώπου».

Διότι τα στελέχη της Αριστεράς που αντιστάθηκαν, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και επέζησαν στα χρόνια της Χούντας, βιώνουν την απώλεια της δικτατορίας ως αιτία χαράς, αγαλλίασης, δικαίωσης των αγώνων τους. Και ναι, είναι ιστορικά.

Διότι οι αριστεροί, στα χρόνια της δικτατορίας, βίωσαν στ’ αλήθεια την απώλεια δικών τους προσώπων.

Για να μη μπερδευόμαστε. Τη δικτατορία τη θρηνούν ως δικό τους πρόσωπο οι φιλοχουντικοί. Οι άνθρωποι που την ευαγγελίζονται και ελπίζουν στην επαναφορά της, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τους «επικίνδυνους κομμουνιστάς».

Η ιστορία έχει τις οπτικές της. Δεν αντέχει όμως την αλλοίωσή της.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

Τι είπε: 

«Έχουμε μία αγιοποίηση του αγώνα της δικτατορίας, η οποία ουσιαστικά έγινε επειδή δεν έγινε ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει. Άρα έχουμε μία σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που της ανήκουν , αυτή της αντίστασης και παίρνει διαστάσεις υπερβολής, όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθειά ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι ότι είναι μία μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο, διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη αυτής της ιστορικότητας. Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας” και αναρωτιέμαι για ποια ιστορία μιλάμε, ποιος έγραψε αυτή την ιστορία; Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι των οποίων η απώλεια του αισθήματος Δικτατορίας είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου; Και ποιοι; Αυτοί οι οποίοι είναι οι ψυχικά νοσούντες; Και εκεί πέρα βάζω τη δική μου εμπειρία από διάφορους θείους που είχα στη Μακρόνησο και γηραιότερους φίλους των γονιών μου, οι οποίοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν, προφανώς για τον εαυτό τους αλλά και για κανέναν άλλον αυτή την έκφραση: “ιστορικό στέλεχος”, “ιστορικός αγώνας”. Οπότε η έκβαση αυτής της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μία συλλογική ψυχική νόσο παρά μια μεμονωμένη»