Ο Γρηγόρης Μανινάκης εκτός από αναγνώστης της iΠόρτας, είναι Μηχανολόγος, Τραγουδιστής, Στιχοπλόκος και και ραδιοφωνικός παραγωγός στο Cosmos FM Νέας Υόρκης.

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ – 2021

Δια χειρός επί παπύρου – ποιητού εκ του προχείρου
Πού’χει κάνει τα εμβόλια – και σε δύο-τρία χρόνια
Όπως λενε ILUMINATI: Χοίρου θά’χει αυτί και μάτι

Χρόνια τώρα Νέος μπαίνει  κι’ άλλα τόσα Γέρος βγαίνει
Κερδισμένοι ή Χαμένοι-Κάτι αλλάζει κάτι μένει
Θα τα πιάσουμ’ ένα-ένα δίχως φόβο δίχως πάθος
Τα σωστά και τα σπουδαία μα και τ’άλλα πού’ταν λάθος
Κι’αν τυχόν βρεθούν και κάποιοι να θιγούν και να θυμώσουν
Τζάμπα θά’ χουμε το ξύδι να το πιουν να χαλαρώσουν
Ότι πούμε μην τα δείτε με φακό εν μεγεθύνσει
Μέρες δύσκολες περνούμε κι’ έχουμ’ όλοι μπαϊλντίσει
Του Σουρή λοιπόν μια δόση κι’άλλη μια του Διογένη
Αν τις πάρουμε παρέα αρνητές και μπολιασμένοι
Θάναι βάλσαμο και ξόρκι τώρα πουν’αρχή του χρόνου
Μην την πάθoμε πατριώτες όπως τα παιδιά του Κρόνου.

OI YIOI TOY IOY = ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ και ΕΜΒΟΛΙΑ
Μεθύσαμε μ’αθάνατο κρασί του εικοσιένα
Και  ψιλο-ζαλιστήκαμε μεσούσης πανδημίας
Θα πάρει ώρες αν θα πω για όλα ένα κι ένα
Γι’ αυτό κάνω περίληψη χάριν της ιστορίας
Οι Θυγατέρες κι’ οι Υιοί -του Ιού οι μεταλλάξεις
Λερναία Ύδρα γίνανε κι’ άντε να τις προφτάσεις
Τ’ «αλφαβητάρι» πιάσαμε κι’αρχίσαμε βαφτίσια
Η «Δέλτα» η «τσαμπουκαλού» μας ζόρισε στ’αλήθεια
Η «Ο-μικρον» πιο καρπερή γεννά σαν τη κουνέλα
Αν βγεί και τούτη ζόρικια «λωλάδα» βιάσου κι’έλα.
Κι’ αφού για τρέλλα μίλησα φίλοι ας μήν ξεχνάμε
Τι ως τα τώρα ακούσαμε και τι καιρούς περνάμε

Γνωρίσαμε «ειδήμονες» με γνώση και σοφία
Με σπέσιαλ ειδικότητες  σε λοιμωξιολογία
Ο Διαμαντής ο ταξιτζής ο Μήτσος ο κουρέας
Η Νίτσα η κομμώτρια  ο μοναχός Ανδρέας
Πολλά και τα σενάρια κι αγρίων ιστορίες
Για μυστικά συνέδρια και άλλες σκευωρίες
«Εμβόλια να μην κάνετε δεν βοηθάνε διόλου
Eιν’ εφευρέσεις Σατανά και όπλα του Διαβόλου
Σε σκοτεινά υπόγεια οι πονηροί και φαύλοι
Moderna και η Pfizer έννοια δεν έχουν άλλη
Τσιπάκια να μας βάλουνε που αλλάζουν DNA
Κι’ οι άντρες μας να γίνουνε όλοι μια μέρα γκέι»

ΑΜΕΡΙΚΑ_ΑΜΕΡΙΚΑ
Εδω μπλέκεται το πράμμα κι’ αποκτά άλλες διαστάσεις
από που να πρωταρχίσεις τι ν’ αφήσεις τι να πιάσεις ;

Τα πράμματα στο «Αμέρικα» βγήκαν εκτός ορίων
Τσουνάμι-Σίφουνας  βοών, αμνών τε κι’εριφίων
Το χρόνο που μας πέρασε στις έξη του Γενάρη
Στο Καπιτώλιο μπούκαρε κι’ όποιον ο Χάρος πάρει
Φώτα γιορτή ανήμερα – με τις παντιέρες MAGA
Απ’τη μαγκιά τους τη πολλή τους έφαγ’ η μαρμάγκα
Τώρα θρηνούν κι’ οδύρονται  μπροστά στους δικαστάδες
Ζωντόβολα του κερατά σαν τις βρεμμένες γάτες
Όμως να μην το «δέσετε» πως έχουμε γλυτώσει
Μ’αυτούς τους «trumpουκόβλαχους» δεν έχουμε τελειώσει
Του χρόνου στην κουβέντα μας ετούτη-σαν και τώρα
Θα ξέρουμε η Αμερική αν  θά’ ναι  ιδια χώρα.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΘΙΝΟΥΝ ΚΙ’ ΑΡΓΟ-ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Κάθε στιγμή του χρόνου κάποια πράγματα- που γνωρίσαμε από παιδιά και θεωρήσαμε
δεδομένα και αναλλοίωτα-
λιγοστεύουν/φθίνουν η τελειώνουν/πεθαίνουν σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα.
Το χιόνι ,η βροχή, τα δέντρα , τα πουλιά , τα ψάρια, τ’ ακρογυάλια,  η θάλασσα, ο έρωτας, οι παρέες, τα παιδικά παιχνίδια της γειτονιάς και του δρόμου και τόσα άλλα.
Κάποια από αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια μας – τι κρίμα- δεν θα τα γνωρίσουν ποτέ.
Ας περισώσουμε λοιπόν ότι ακόμη σώζεται και  μπορούμε , παρακαταθήκη για τους νέους,  να τα φυλάξουν  για τους δικούς τους απογόνους.
Θα μπορούσα να κλείσω με χίλια δυό ευχολόγια, κοινότυπα και ρουτινιασμένα.
Αφήνω όμως τα παρακάτω* να μιλήσουν μόνα τους.
Όσοι «μετράνε» τη ζωή με την καρδιά και οχι με την τ$έπη θα καταλάβουν.
*Τοπία της Λήμνου

ΑΣΤΟΙΒΙΕΣ ΚΙ’ ΑΘΥΜΑΡΕΛΙΑ*
Σ’ αστοιβιές κι’ αθυμαρέλια τρέξε άνοιξε θεμέλια
Χτίσε τούβλα χτίσε πέτρες και πεζούλες τσιμεντένιες
Να χορτάσει η γη τσιμέντο να βαρέσει φαλιαμέντο
Κι όπου δεις χλωρό χορτάρι μην τ’αφήσεις μπρός να πάρει
Ψέκασε το πάτησε το κι’ απ’ τη γη ξερρίζωσε το
Μην προλάβει και φυτρώσει το τοπίο να «λερώσει»
ΑΜΜΟΘΙΝΕΣ *
Έχουμε τις Αμμοθίνες ! Τι μας λείπουν; Οι Καμήλες !
Tου Windsor της Αυλής κι’ οι ψηλές της Αφρικής
Νά’ ρχονται και Βαλεντίνοι και τουρίστες Βεδουΐνοι
Μ’ερωτιάρες Βεδουΐνες και με λάγνες αραπίνες
Με τραγούδια του Τσιτσάνη που κανείς να μην μας πιάνει
Μαγικές στις Αμμοθίνες ! Νύχτες ξωτικές και φίνες.

ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΜΑ *
«Το “κάθε γής είναι πατρίς” το πιο μεγάλο ψέμμα
στον τόπο που μεγάλωσες καμμιά άλλη γης δεν μοιάζει
Που νά’βρει τέτοιαν εμορφιά σαν του χωριού το ρέμα
του θυμαριού την ευωδιά του πρωΐνού τ’αγιάζι ;

Κι’ αυτό το ηλιοβασίλεμα στου Άθωνα τη ράχη
που με χιλιάδες χρώματα πελαγοζωγραφίζει
φύλαξ’το αφτιασίδωτο την ομορφιά του νά’χει
ανθρώπου χέρι βάρβαρο να μην το μαγαρίζει.»