Υπήρξα αντί Πασόκ μια ζωή. Περισσότερο από αριστερός – που είναι η ρομαντική ιδεοληψία της νεότητας μου – ήμουν, και παραμένω, αντί Πασόκ. Για μένα το Πασόκ συμβόλιζε το θανατηφόρο κιτς της Μεταπολίτευσης. Τον ακαταμάχητο λαϊκισμό.Την αισθητική συνέχεια της χούντας. Την ακαταμάχητη αλητεία και τον εξανδραποδισμό της ιδιωτικής τηλεόρασης, λόγου χάρη, που ακόμη μάς κατρύχει.

Έκανα προσωπική επιτυχία στο περιοδικό Αντί σαρκάζοντας το Πασόκ και τους διάττοντες αστέρες του, Πρωτοπαππά ή Ξινο – γιαννακο – πως τη λένε, τύπου.

Υπεθυμίζω ότι μ’ έδιωξαν από την Ελευθεροτυπία όταν υπερέβην τα περί Πασόκ εσκαμμένα. Όταν έγραψα εναντίον του Λαμπράκη! Γειά σου Πολυμίλη, αθάνατε γραφειοκράτη της κάθε εξουσίας!

Το Πασόκ μάς εξοίωσε με το πεζοδρόμιο, την ευκολία της αδράνειας ή του διαρκούς δικαιωματισμού. Κι άλλα τόσα πιασιάρικα πλην καταστροφικά όσα δεν μας επετράπη να μάθουμε από Παπαδιαμάντη και Καβάφη. Από Χειμωνά και Κονδύλη.

Το Πασόκ υπήρξε συμπυκνωμένη σα ζαχαρούχο με στρυχνίνη που θα έλεγε κι Γιάννης Χρήστου, όλη η μεταπολίτευση της ζωής μας. Η γλυκιά συμμορία της ημιμάθειας, της αντίστασης Γιαννόπουλου τύπου και της λούφας άνευ παραλλαγής.

Ήταν και παραμένει εξουσία έκτοτε, είτε υπό αριστερό είτε υπό δεξιό μανδύα. “Ό τι θέλει ο λαός, από πίσω κι από ‘μπρος. Συμμετοχή, συνενοχή” όπως ήταν ο τίτλος της περίφημης εγκατάστασης του Βλάση Κανιάρη ήδη από το ’90. Φευ, δεν είναι παίξε γέλασε το Πασόκ … Και το δράμα συνεχίζεται στην μετά την μεταπολίτευση, μεταπολίτευση. (Που δεν λέει να κλείσει τον κύκλο της, όσο δεινοπαθούν και η παιδεία και ο πολιτισμός… Και ο Κωστάκης Καραμανλής κι ο Σαμαράς ΠΑΣΟΚ υπήρξαν με τον τρόπο τους. Καμμένο υπουργοποίησε ο ένας, Άδωνι ο άλλος. Ο Κουλούρης τούς ξέφυγε.

Επειδή το ΠΑΣΟΚ περισσότερο από κόμμα είναι ατμόσφαιρα, νοοτροπία, τρόπος του να καταντάς την επικοινωνία ιδεολογία και τον ζούμε όλοι στο πετσί μας.

Θυμάμαι τη σύγκρουση μέσα στον Συνασπισμό αν πρέπει να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ ή όχι. Ο Λεωνίδας ήταν τότε μειοψηφία. Και ο Τσίπρας έγλειφε τον Κύρκο ασύστολα.

Ίσως αυτό να ήταν μιας μορφής πολιτική εκείνη την χρονική συγκυρία. Τώρα όμως;

Ο Τσίπρας σάρκαζε, μετά, τον Κύρκο, τον απομόνωσε για να εφαρμόσει εκ των υστέρων την πολιτική του. Και μάλιστα με τα σκουπίδια του ΠΑΣΟΚ !

Τον Κουρουμπλή, τη Τζάκρη, τον Σπίρτζη, την Ξινο, ξενο, γιαννακοπου, πως τι λένε… Μήπως κι έτσι διεμβολίσει το Πασόκ. Στο όνομα μιας μη κομμουνιστικής αριστεράς. Τα χάλια μας!

Αυτή τη στιγμή … θυμάμαι από το ΠΑΣΟΚ τον Γεννηματά, Τρίτση, τη Μελίνα, τον Μπένο, τον Λάζαρη, την Φλέμινγκ, τον Πεπονή, τον Σηφουνάκη, τον Μώραλη, τον Γιαννίτση, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον Αυγερινό … ακόμη και τη Διαμαντοπούλου κλπ.

Από την άλλη πλευρά, την “δική” μας, αναφέρω ενδεικτικά: Δαμανάκη, Ζορμπά,

Π.Ρουμελιώτης, Ανδρουλάκης, Μπίστης κλπ. Για να μην σχολιάσω τους Μάρκο και Γλέζο!

Θεέ μου συγχώρεσε με!

Στη μικρή φωτογραφία επάνω δεξιά και στο βάθος, έργο του Κυριάκου Κατζουράκη, ενός καλλιτέχνη που υπερασπίζεται την ρωσική πρωτοπορία πριν τον σταλινισμό ή την Γκουέρνικα, δηλαδή την μαχόμενη Αριστερά και την ιστορία της στην εποχή της κρίσης. Πιο κάτω οι Δημήτρης Παπαχρήστος, Γιώργος Σταματόπουλος κλπ για μιαν επανίδρυση της αριστεράς σήμερα. Και στη μεγάλη φωτογραφία, ευτυχισμένοι αριστεροπασόκοι περιμένουν με χαμόγελο το νομοτελειακό τέλος τους. Ρε, μοιραίε, Αλέξη πού τους βρίσκεις;

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr