* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Μην παραχωρείς στους άλλους

τον χώρο που σου ανήκει

οπισθοχωρώντας

Αγγελική Μπούλιαρη, Δραπέτες του ονείρου

Υπάρχει πραγματικός σύμμαχος του ελληνικού λαού και του κοινού καλού, που χαρακτηρίζεται “αυτόνομη κοινωνία πολιτών” ή μήπως πρόκειται για κάποια ειδικά συγκεκαλυμμένα συμφέροντα, ένα είδος μετακορπορατισμού [με τις ευλογίες του Κράτους]; Για πολλούς, κυρίως διανοούμενους, πρόκειται για μεγάλη κατάκτηση της νεωτερικότητας, ενώ για άλλους,  ιδίως ψυλλιασμένους για τα υπόγεια δίκτυα, πρόκειται για τζαμπατζήδες της [παρα]οικονομίας, οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα, κάνουν και [παρα]θεσμικό/εξωθεσμικό παιχνίδι.

Πολιτικοειδείς τύποι εκμεταλλεύονται τη λαϊκή φαντασίωση αλληλοκάλυψης αναγκών [μέσω διαπροσωπικών/κοινοτικών σχέσεων] και καλλιεργούν-δι’ ίδιον όφελος- μία ψευδαίσθηση δικαιότερου καταμερισμού του πλούτου [μέσω αντισταθμιστικών μέτρων]. Μολονότι η άποψή μας είναι ότι η εν κινήσει ισορροπία σε μία ζωντανή κοινωνία δεν ταυτίζεται με την ομοιοστασία αλλά απαιτεί  την εξάλειψη των αβεβαιοτήτων ως προς την επιβίωση, η οποιαδήποτε συνδρομή στον περιορισμό των ανισοτήτων είναι αποδεκτή αρκεί να  εκφράζει εθελοντικό πνεύμα και να μην υποκρύπτει άτυπες μορφές εξουσίασης. Κοινωνική πολιτική από ομάδες δίχως ταυτότητα, οι οποίες εξ-υπηρετούν είτε το μερικό, είτε το ιδιωτικό, δεν είναι ανεκτή. Εδώ και πολλά χρόνια, ιδίως μετά την πτώση του Τείχους, οι Κοινωνίες των πολιτών έπαψαν ν’αποτελούν “οίκους ελευθερίας” και μετετράπησαν άλλοτε σε lobbies κι άλλοτε σ’ενδιάμεσους φορείς αντιμαχόμενων συμφερόντων της Αγοράς.

Ας προσέξουμε λίγο και στην Ελλάδα γιατί το παραμύθι με τους διάφορους επί πληρωμή αλληλέγγυους έχει –λόγω των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών- καταστήσει το Κράτος όμηρο αδιαφανών μορφωμάτων κέρδους κι εκμετάλλευσης.

ΥΓ. Γεννιέται μία Νέα Κοινωνιολογία, όχι με τους όρους του 19^ου αλλά με αυτούς του 21^ου αιώνα, με εξαρτημένες /ανεξάρτητες μεταβλητές την Παγκοσμιοποίηση και την Τεχνολογία/Γενετική Μηχανική και με κυρίαρχο ζητούμενο την κοινωνική συνοχή μέσω κουλτούρας και πολιτισμού ειρήνης.

ΥΓ2.   “Στέγη δε βρήκε

            ούτε κι  απόψε ο πρόσφυγας

            Την κάψανε οι τυφλοί” [Θ.Βλασσόπουλος, ΟΙ τυφλοί της εξουσίας]

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr