Δημήτρης Κατσούλας

Ένα ντερέκι μέχρι εκεί πάνω. Αν έκανε έτσι με το δεξί του χέρι, άνετα άγγιζε το κεντρικό ξύλο, το πάτερο του ψηλοτάβανου σπιτιού μας. Δυο μέτρα άντρακλας, και γερός σαν ταύρος. Με τα χέρια του τα στιβαρά είχε οργώσει ολόκληρα άγονα χωράφια και τα μετέτρεπε σε καρπερά. Δύσκολοι χρόνοι, δύσκολοι καιροί κι από πάνω είχε να θρέψει μια φαμελιά με πολλά στόματα. Τη γη του όταν απειλείτο την προστάτευσε με τον πιο ανώδυνο αλλά ταυτόχρονα αποφασιστικό και δυναμικό τρόπο. Ποτέ δεν λιγοψύχησε ο παππούς, ποτέ δεν κιότεψε. Απεναντίας, δύναμη και κουράγιο έδινε στους συγχωριανούς του. Στα μαύρα χρόνια της κατοχής ανέλαβε στις πλάτες του ολόκληρο χωριό, όπου η φήμη του ξεπέρασε τα όρια του και επεκτάθηκε και στα άλλα διπλανά χωριά της επαρχίας Πυλίας.

Παντού, σε κάθε χωριό σχεδόν είχε κάνει συμπεθεριά και κουμπαριές. Και πάντα στις μεγάλες γιορτές του χρόνου κανέναν δεν ξεχνούσε. Και συνεπής πάντα στις υποχρεώσεις του, «να μη μένει κανένας παραπονούμενος» όπως χαρακτηριστικά έλεγε.

Πρώτος και στις γιορτές, και στα γλέντια. Και να οι μεζέδες, και να οι κούπες γεμάτες κρασί να πίνει σταυρωτά, και να και οι τουφεκιές για να δώσει το έναυσμα στο χωριό ότι δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα και κανέναν. Πάνω από όλα όμως  ενέπνεε τη σιγουριά, το σεβασμό, την καλοσύνη και την ανοιχτοχεριά ο παππούς.

Πέθανε ανήμερα του Αγίου Γεωργίου στις 23 του Απρίλη, ενώ το χωριό μας γιόρταζε το πανηγύρι του, επάνω στον χορό και σε μια στροφή στον τσάμικο, κρατώντας γερά το στριμμένο μαντήλι.

Και είχε μια λεβεντιά εκείνος ο χορός, που τη ζήλεψε κι αυτός ο Χάρος ακόμα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr