Πάει τώρα καιρός που βλέπω σε προσωπικές σελίδες των κοινωνικών δικτύων να αναρτώνται φωτογραφίες συμπατριωτών μας, χρονολογημένες εδώ και μερικές δεκαετίες πίσω, ατόμων με ειδικές δεξιότητες, με κινητικά ή διανοητικά προβλήματα και να προστίθενται λεζάντες με όχι πρέποντες σχολιασμούς για την προσωπικότητά τους.
Σ’ αυτούς λοιπόν τους φίλους θέλω σήμερα να απευθυνθώ και να τους πω με πόνο καρδιάς:

‘Ανθρωπoι και Φίλoι,

ξέρω πως τώρα που τελειώσατε το ξεφύλλισμα των φωτογραφιών, βρίσκεστε “σκασμένοι” στα γέλια ή μ’ ένα χαμόγελο έστω πικρό στο στόμα σας το πολύ! Κι ακόμα, να λέτε στους διπλανούς σας “βρε πού να πήγαν όλοι αυτοί οι τρελοί της Ρόδου”….

Κι όμως, τα πράγματα δεν έχουν έτσι! Αυτό που οι γνωστικοί ονόμασαν τρέλα, είναι η αγωνία της επιβίωσης. Είναι ο ζωγραφισμένος πόνος στα βαθιά τους μάτια. Είναι οι ρυτίδες του τυραννισμένου τους προσώπου. Είναι το κυνήγι του μεροκάματου που εκφράζει το πρόωρον γήρας.

Είναι η απορημένη ματιά του Λευτέρη που μοιάζει με κλάμα κι ένα γιατί.

Είναι το πικρό χαμόγελο του Αγγουρά που σου μεταφέρει τη μιζέρια και τον υποσιτισμό της παλιοζωής.

Είναι η ευτυχία της Στάσας που με το ψάρι στο δεξί χέρι, θαρρείς κέρδισε τον κόσμο όλο.

Είναι οι βαθιές χαρακιές στο μέτωπο του Χασάνη -τρικυμισμένα κύματα θεόρατα που αντιπαλεύουν ναυαγούς- μαζί με μια απόκοσμη σοβαρότητα που προσπαθεί να διώξει όσους τον περιπαίζουν.

Είναι ο Λόντος με το τραγικό του πρόσωπο. Μόνον γλύπτης θα μπορούσε να σμιλέψει τα βάσανα και τους καημούς ενός ανθρώπου που δεν είδε ποτέ το χαμόγελο ν’ ανθίζει στα δυο του χείλη και που μια ολόκληρη ζωή έσερνε μαζί με τα δύο ανάπηρα πόδια του ένα καρότσι γιομάτο κάρβουνα.

Είναι η καλοσυνάτη και πανανθρώπινη μορφή του Βασίλη της Τσίας, που η καρδούλα του μας χώραγε όλους μαζί με τα “καθυστερούμενα” του. Είναι οι πίκρες και οι αναστεναγμοί του Λευτέρη του Κάργα, που μόλις πέρασαν και γιατρεύτηκαν με τέσσερα μπουκάλια ρετσίνας, λίγο ψωμί – μια μπουκιά – και τρεις σαρδέλες.

Είναι η απόλαυση της σοκολάτας, αποτυπωμένη στο γαληνεμένο βλέμμα του Μπεκίρη.

Είναι η στραβοφορεμένη ναυτική τραγιάσκα στο περήφανο κεφάλι του Κοκκιμίδη, μαζί με την πάντοτε απαστράπτουσα φορεσιά του και τα σύνεργα της καθαριότητας – μια σκούπα και ένα αυτοσχέδιο φαράσι, που τόσο ταίριαζαν στη δική του φιλοσοφία για μια Ρόδο που πρέπει να λάμπει. Πόσο σε πόνεσα εγκαταλελειμμένο στο τελευταίο σου κρεβάτι, με το κλάμα και το πανέμορφο ξεκούραστο χαμόγελο σου ανακατεμένα, σ’ ένα πικρό και ανήλιαγο δωμάτιο στα εγκαταλελειμμένα Σφαγεία του Δήμου Ροδίων…

Είναι η φτώχεια που κρύβεται επιμελώς στο αμήχανο και απλανές χαμόγελο, καθώς και στο ψάθινο καπέλο και το καλάθι με τα φιστίκια του Γιάκου.

Είναι το κρυφτούλι που παίζεται ανάμεσα στον φωτογραφικό φακό και την ανέχεια του Δεσποινακιού με σκηνικό τα καλντερίμια του Κάστρου.

Είναι το ανήμπορο κορμί του Μιχάλη που γαληνεύει μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα.

Είναι το ανέκφραστο του προσώπου του Γιάννη του Ξάπλα, που κανένας μας δεν ερμήνευσε για να μπει στην άβυσσο της ψυχής του.

Είναι το πένθος στο άκακο πρόσωπο του Γιάννη του Ντούρου, που όμως κατάφερνε, όσο ζούσε, να μετατρέπει σε γέλιο δικό μας καταμεσής των δρόμων της πόλης.

Είναι το βλοσυρό της κατατομής στη φυσιογνωμία της Μιχαλίτσας, που σε μια τσάντα πλαστική και μια καστανιά, περιφέρει στη Μεσαιωνική Πόλη το έλλειμμα της δικής της επιβίωσης.

Είναι αυτή η ανεπανάληπτη φιγούρα της αγιοσύνης του Χαράλαμπου Τράκα, που ως σύγχρονος Κουασιμόδος επιζητεί και χαίρεται μόνον την παρουσία της δικής του Εσμεράλδας.

Είναι η μεγαλοσύνη του Φιλιππή του Γιαννά, που με την περισυλλογή του προσπαθεί για την άφεση των αμαρτιών των συνανθρώπων του. ΄Ολων εμάς. Μας χώραγε αλήθεια η καρδιά του! ΄Ολους!

Είναι ο καταφρονεμένος Στράτος που μέσα στα συντρίμμια της ζωής του, προσπαθεί να δει και να αποτυπώσει τον υπόλοιπο κόσμο με δύο φακούς. Τους μυωπικούς του και τον φακό της φωτογραφικής του μηχανής, που του εξασφαλίζει τα προς το ανθρωπίνως ζην.

Είναι η τραγική μορφή του Σαμπάνη, που σου στέλνει τη σκέψη στους πρωτόγονους των σπηλαίων, στα υψηλά των βουνών και τις κορυφές των θεόρατων δέντρων. Του Σαμπάνη όμως του πανάγαθου, του αγνού, του ωραίου, που θα μπορούσε να ήταν και όσιος, για τα όσα του φόρτωσε η ρουφιάνα η ζωή!

Είναι ο Παναγιώτης με τις εναλλαγές της χαράς και της θλίψης στο πρόσωπο, που τίποτε άλλο δεν γνώρισε στον κόσμο ετούτο, παρά τη δυστυχία, τον ύπνο του χειμώνα έξω από τις στέγες των σπιτιών, την ξυπολησιά και την εκμετάλλευση των “λογικών” όντων!

Είναι τα σκληρά μεροκάματα του Ηλία μέσα από την πενιχρή προμήθεια των λαχείων και η ανταμοιβή της ζωής του με τη “σκλήρυνση κατά πλάκα”!

Είναι το ατελείωτο περπάτημα του Μιχάλη στους δρόμους της πόλης με μοναδική του παρέα πότε μια “Σύνοψη” και πότε χαρτιά όποια κι αν είναι, που θαρρείς πως μόνο αυτά ψυχανεμίζεται, πως μόνον μ’ αυτά συνεννογιέται!

Είναι τέλος η αριστοφανική μάσκα του Ανάργυρου, που με το δικό του τρόπο διεισδύει στην κοινωνία των γνωστικών για να παρακαταθέσει το μήνυμα των “αλλοπαρμένων”, πως όση δυστυχία κουβαλάει αυτός ο πλανήτης από τότε που φτιάχτηκε, είναι δημιούργημα όντων με αυξημένη νοημοσύνη!

΄Ανθρωποι και Φίλοι,

ας σκεφτούμε λοιπόν σοβαρά.

Τα πράγματα δεν έχουν έτσι! Τους τρελούς ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν, τους φτιάχνουμε εμείς. Το λέει απερίφραστα ο Νίκος Καζαντζάκης:

“Κάθε χωριό έχει το δικό του τρελό. Κι αν δεν έχει, τον φτιάχνουμε εμείς”.

Τη δυστυχία, τον πόνο, τους πολέμους, την πείνα, την Αλβανία, τη Ρουάντα, το Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τους σύγχρονους Καιάδες, το Τσερνομπίλ, το Κοζλοντούι, τόσους και τόσους τόπους, όλα εμείς, οι πολυπληθείς νοήμονες! Να χαμογελάμε λοιπόν με τα δημιουργήματα μας, πάει πολύ.

΄Ετσι δεν είναι άνθρωποι και φίλοι;

Κώστας Ε.Σκανδαλίδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr