Είναι  κάποια παιδιά που δεν έχουν παίξει ποτέ στη ζωή τους . Είναι κι άλλα πολλά όπου για παιχνίδια χρησιμοποιούν θραύσματα από χειροβομβίδες και διαλυμένους όλμους αφού πρώτα πέτυχαν τους  στόχους  για τους οποίους ερρίφθησαν. Υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά όμως τα οποία ούτε καν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, αλλά ενός ανύπαρκτου στην κυριολεξία .

Τυχερά εκείνα που κατόρθωσαν και πέρασαν  τα σύνορα των ισοπεδωμένων από τους πολέμους  πατρίδων τους  είτε μέσα από τις κοιλιές των αγρίως θαλασσοδαρμένων μανάδων τους είτε ασυνόδευτα διότι οι γονείς τους αγνοούνται ακόμα .

Τα  “παιχνίδια”  βλέπετε, των ισχυρών του κόσμου για όλο και μεγαλύτερο – ανεξέλεγκτο –  πλούτο, για βίαιη αλλαγή συνόρων και ο,τι ο νους τους επινοεί να επιτύχουν, τους θολώνουν τα μυαλά, τους κλείνουν μάτια και αυτιά αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα πλάσματα αυτά .

Στον πολιτισμένο κόσμο, στις πολιτισμένες χώρες, στους κατοίκους των οποίων ως ύψιστο αγαθό υπερέχει πάντων η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η βοήθεια εν τη πράξει, εναπόκειται πλέον να φέρουν εις πέρας αυτό το γιγάντιο, ανισόρροπο και ακανόνιστο φορτίο, βαρύ μεν ουσιωδέστατο και αξιοπρεπέστατο δε, εφόσον θέλουν να ονομάζονται άνθρωποι.

Τα παιδιά αυτά των οποίων οι πατρίδες γέμισαν τους χάρτες με μαύρες κουκκίδες εκεί που πρώτα υπήρχαν χώρες, πόλεις, άνθρωποι της καθημερινότητας, ποτέ δεν θα σας ζητήσουν παιχνίδια, ποτέ δώρα, ούτε καν ρούχα. Μια ανοιχτή αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ειλικρινές σφίξιμο στο στήθος σας, ένα φιλί, κι όταν σιγά – σιγά μεγαλώνουν ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι για ν’ αρχίσουν από το μηδέν, και στη μουτζούρα να βάζουν χρώματα σ’ αυτές τις μαύρες κηλίδες – ντροπή για τους  “πολιτισμένους ” – να ονειρεύονται   έναν πιο δίκαια μοιρασμένο κόσμο, τους είναι αρκετά.

Εύκολα και γρήγορα μπορεί κάποιος από εμάς να γίνει ανάδοχος παιδιού έστω για μερικές ημέρες, μήνες, χρόνο, αλλά και κατά την διάρκεια των σπουδών του ακόμα, φιλοξενώντας στο σπίτι του ένα από τα προσφυγόπουλα απευθυνόμενος στους αρμόδιους φορείς με διακριτικότητα, αθόρυβα,  και  πλήρη εχεμύθεια . Τότε, και μόνον τότε η ζωή αλλάζει, αναθερμαίνεται η τελευταία σταγόνα λάδι που τρεμόσβηνε στο καντήλι, αναθαρρύνει και γίνεται φλόγα – όχι για να κάψει αυτούς που με όνομα και επίθετο τους πυρπόλησαν τις εστίες τους  ( γιατί ούτως ή άλλως πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι ) – αλλά να τους στείλει ένα ηχηρό μήνυμα – χαστούκι – ότι:  “Εδώ είμαστε, έτοιμοι να ορθοποδήσουμε, ικανοί να χτίσουμε το νέο κόσμο των αξιών, του σεβασμού της ζωής, της αξιοπρέπειας  όπου  αναγκαστικά και με πολύ βία δεχθήκαμε εξ αιτίας σας, αιμοσταγείς μας κύριοι…”.

Όχι άλλα λόγια, όχι φανφάρες, όχι επιδείξεις εν κενώ. Από πράξεις χειροπιαστές κι ελπιδοφόρες  μείναμε λειψοί. Δεν ξεσπιτώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι επειδή κάποιο πρωί …  έτσι τους  γούσταρε, ρισκάροντας τη ζωή τους την ίδια ν’ αλλάξουν πατρίδα, αλλά επειδή τα συμφέροντα είναι τεράστια και η πώληση όπλων πρέπει κατά τους προμηθευτές  να διευρυνθεί  σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα  γίνεται  με τις επακόλουθες καταστρεπτικές συνέπειες για χώρες και λαούς ( θα δώσουν άραγε κάποτε λογαριασμό για τις πράξεις τους οι  φονιάδες;).  Ήδη πλέον στον κάθε έναν έγινε αντιληπτό, πρόσφυγας τι σημαίνει .

Καταλήγοντας, ας κλείσω με μια ευχή : είθε, από τούδε και στο εξής, σε μετανάστη να μετατρέπεται κάποιος ταξιδεύοντας με την σκέψη του  και μόνο μέσα από τα βιβλία, και όχι ο εξ αναγκασμού τρεπόμενος σε φυγή  άρον – άρον από  την πατρίδα του με προορισμό το άγνωστο για τη σωτηρία του, για ένα καλύτερο αύριο, να ονομάζεται έτσι …

Στην φωτογραφία, η τεσσεράμισι περίπου  χρόνων Σύρια προσφυγοπούλα Deema με την σπουδαία και αεικίνητη Ιταλίδα φίλη μου Μάριον βόλτα στο πάρκο μετά το καταλάγιασμα  μιας ευλογημένης για την εποχή πρωινής μπόρας  και ξαφνικής  αναπάντεχης πρόσκαιρης   λιακάδας.  “Πείσματα” του καιρού βλέπετε… Η αθόρυβη πρωτοβουλία για την αναδοχή ( και όχι υιοθεσία ) ανήκει κατά πολύ μεγάλο μέρος σε αυτή. Ήδη στο σπίτι γίναμε τρεις, και το χαιρόμαστε ιδιαιτέρως!

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr