Ο Κώστας Αρβανίτης  είναι Δημοσιογράφος, Ευρωβουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Υπάρχει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων, μυστηρίου και ψυχολογίας, με κεντρική ιδέα τη σύγκρουση δυο ομάδων. Στη μία πλευρά βρίσκονται οι εγκληματίες. Μειοψηφούν αλλά γνωρίζονται μεταξύ τους. Στην άλλη, οι πολίτες. Πλειοψηφούν αλλά δε γνωρίζουν πολλά πράγματα, εκτός από τον αριθμό των αντιπάλων τους.

Το πασίγνωστο αυτό παιχνίδι, που επινοήθηκε το 1986 από έναν φοιτητή Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Μόσχας, έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά με τον τίτλο “Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο”.

Παίζεται συνήθως νύχτα. Και όταν φτάνει η αυγή, οι παίκτες μετράνε τα θύματα. Και αναζητούν τους θύτες.

Δεν προοριζόταν ποτέ για ένα απλό «παιχνίδι». Ήταν περισσότερο ένα ψυχολογικό παίγνιο, μια δυναμική μελέτη της ψυχοσύνθεσης, και των ανθρώπινων αντιδράσεων σε γεγονότα που αποκρύπτονται πίσω από τις προφάσεις της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της ενάρετης διακυβέρνησης. Με τον ίδιο τρόπο παίζεται μέχρι σήμερα. Αλλά όχι μόνο στα σαλόνια των απλών ανθρώπων.

Παίζεται στα έδρανα της Βουλής. Στα υπουργικά συμβούλια. Στις μυστικές συμφωνίες με τα διεθνή κέντρα αποφάσεων. Στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Στα ελληνικά σύνορα. Και στις πλάτες μας.

Στο νομοσχέδιο για τη «βελτίωση της μεταναστευτικής νομοθεσίας» που μας κληροδότησε σήμερα ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Νότης Μηταράκης, το παιχνίδι αναπτύσσει όλο τον περίπλοκο χαρακτήρα του. Από το ένα άρθρο στο άλλο, οι «διορθωτικές κινήσεις» του νομοσχεδίου μας αποκαλύπτουν την αληθινή πρόθεση και το όραμα που έχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τη διακυβέρνηση της χώρας υπό τον έναν, και μοναδικό, «αρχισυντάκτη».

Και είναι τόσες πολλές, τόσο πυκνογραμμένες, που οφείλουμε να τις δούμε μία μία. Όπως τους κανόνες ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, «για μεγάλους».

Η αλλοίωση του χαρακτήρα της δημόσιας διοίκησης. 

Ή αλλιώς, «τρέμε τις εξαιρέσεις που γίνονται κανόνας». Οι εξαιρέσεις που εισάγει το νομοσχέδιο, έχουν να κάνουν με τα πρόσωπα που θα συναποφασίζουν στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Τα πρόσωπα αυτά, με τον τίτλο του «μετακλητού υπαλλήλου», θα είναι (είναι ήδη, αν λάβουμε υπόψιν μας το πρώτο κρούσμα μετακλητού που υπογράφει σύμβαση μία ημέρα πριν από την πρόσληψή του!) επιλογές του ίδιου του υπουργού και θα στελεχώσουν διευθυντικές θέσεις, έξω από τις θεσμοθετημένες διαδικασίες επιλογής στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης και του Δημοσιοϋπαλληλικού Δικαίου. Θα είναι δηλαδή στελέχη που θα ασκούν την ευθύνη της απόφασης χωρίς το φόβο της έγκλησης, αν αποδειχτεί στο μέλλον ότι οι αποφάσεις τους ήταν υποβολιμαίες ή απλά λανθασμένες. Αποφάσεις που, στην πλειονότητά τους, θα αφορούν το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα και τη διαχείρισή του, μάλλον, όπως διαφαίνεται από τη μέχρι τώρα πρακτική αλλά και τις προβλέψεις του νέου νομοσχεδίου, ερήμην των διεθνών συμβάσεων και των υποχρεώσεών μας απέναντί τους.

Οι μισθολογικές διακρίσεις.

Με τη γνωστή τακτική του ειδικού επιδόματος, που θα είναι στην πραγματικότητα μόνιμο επιμίσθιο, όλοι οι υπάλληλοι του υπουργείου θα αμοίβονται περισσότερο από τους άλλους δημόσιους υπαλλήλους, κατά παράβαση του ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο Τομέα. Ως ανταμοιβή επειδή «κάνουν καλύτερα από τους άλλους τη δουλειά τους». Ή επειδή ανέχονται να την κάνουν άλλοι, αρκούμενοι οι ίδιοι στο ρόλο του διεκπεραιωτή. Μια υποψία λέμε…

Η εισαγωγή ενός νέου (αλλά παλιού) συστήματος αποσπάσεων.

Πέρα από κάθε λογική χρησιμότητας, ή λογοδοσίας, και έξω από το Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας  του Δημόσιου Τομέα. Με προοπτική ανταμοιβής – και τιμωρίας. Με αναβίωση των «δυσμενών μεταθέσεων», ή αντίθετα, των προνομιακών μετακινήσεων, ώστε να χτιστεί μια, συμπαγής, αδιαίρετη ομάδα, με μία άποψη: αυτή του υπουργού. Την προσφυγική πολιτική του οποίου, την έχουμε ήδη γνωρίσει. Στην εικόνα των ΜΑΤ στα νησιά, της παύσης στις αιτήσεις ασύλου, στη λογική πολιτικής αποτροπών εις βάρος της σχετικής ευρωπαϊκής και ελληνικής νομοθεσίας, της διγλωσσίας απέναντι στα Ευρωπαϊκά Όργανα, των μικρών και μεγαλύτερων ατασθαλιών στη διαχείριση προσφύγων και καταστάσεων.

Η σύσταση μιας νέας Διεύθυνσης Νομικής Υπηρεσίας.

Μέσα στον οργανισμό, υπό τον έλεγχο του υπουργού, με δυνατότητα παράκαμψης του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και της αντικειμενικής, ανεπηρέαστης γνωμοδοσίας του. Και φυσικά, με μετακλητό υπάλληλο ως διευθυντή. Για να αποφευχθούν οι «δυσμενείς» όσων επιμένουν «κολλημένοι» με τις διεθνείς μας υποχρεώσεις που λέγαμε και πιο πάνω…

 Με παράκαμψη της νομοθεσίας για τις Δημόσιες Συμβάσεις. 

Με μια γενναία παράταση προθεσμίας για τη σύναψη δημοσίων συμβάσεων από το υπουργείο, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης, για να κατασκευαστούν δομές φιλοξενίας προσφύγων, αλλά όχι μόνο γι’ αυτό: και για τη συντήρησή τους, την ενδεχόμενη μετατροπή τους, την παροχή υπηρεσιών, την προμήθεια αγαθών και μισθώσεων. Αυτό που στη βιομηχανία ονομάζεται «κάθετη παραγωγή». Και στην καθομιλουμένη, «και το μαχαίρι και το καρπούζι». Μακριά από αδιάκριτα μάτια και ελέγχους πιστότητας, ποιότητας, συμμόρφωσης με τους κανόνες. Ένας προμηθευτής, μία αφανής σύμβαση, πολλή δουλειά και πολλά λεφτά. Για λίγους. Και εκλεκτούς.

Με μυστικά κονδύλια.

Όχι όμως εκείνα που είναι απαραίτητα για την Εθνική Ασφάλεια. Τα μυστικά κονδύλια που απαιτείται να παραμείνουν μυστικά έχουν να κάνουν με τη λειτουργία υπουργείων που άπτονται της Εθνικής Ασφάλειας – και καμία κυβέρνηση, πουθενά στον κόσμο, δεν έχει διανοηθεί να τα πειράξει. Υπόκεινται όμως σε κοινοβουλευτικό έλεγχο – μακριά από τα βλέμματα του απλού πολίτη και του κακόβουλου πληροφοριοδότη – αρχειοθετούνται, και «έχουν υπογραφή με ονοματεπώνυμο». Ώστε να κριθούν. Από την Ιστορία, αν όλα εξελιχθούν ομαλά. Από τη Δημοκρατία, αν υπάρχει υποψία «βρόμικου παιχνιδιού». Και, πιστέψτε με. Όταν τα λεφτά είναι πολλά – και άδηλα – ο πειρασμός είναι πάντα μεγάλος.

Έτσι δομείται, παράγραφο την παράγραφο, άρθρο το άρθρο, το πρώτο προσωπικό υπουργείο του κυρίου Μηταράκη. Ή του πρωθυπουργού του. Το ίδιο κάνει, στην τελική.

Έτσι φτιάχνεται η νέα μορφή εξουσίας. 

Με βατήρα το προσφυγικό, ένα ζήτημα που έχει εξοργίσει, ταλανίσει, κουράσει πολλούς· τους κατοίκους των νησιών που βλέπουν τον τόπο τους να εξελίσσεται σε Αλκατράζ της Ευρώπης, τους ανθρώπους που ντρέπονται για μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει τους ικέτες ως παρείσακτους και παράσιτα, τους ίδιους τους πρόσφυγες που βλέπουν τις ελπίδες τους για μεταχείριση σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες να εξανεμίζονται στα νησιώτικα μελτέμια.

Είναι στρατηγική η επιλογή του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου. Αλλά είναι μόνο η πρώτη. Όχι η τελευταία.

Η πανδημία, οι προσφυγικές ροές, οι παρενοχλήσεις στα σύνορα, όλα είναι στοιχεία στο παιχνίδι που παίζει η συμμαχία του Βίσεγκραντ, μια ανίερη συμμαχία που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα εδαφικά σύνορα των χωρών που την απαρτίζουν. Αγγίζει τον «Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής», τις παλινωδίες της κυρίας Φον ντερ Λάιεν και τα χαμόγελα του κυρίου Σχοινά.

Με την καταστρατήγηση της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της ισότητας, της νομιμότητας, του κράτους δικαίου. Με την επαναφορά των πελατειακών ρυθμίσεων και την κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, του «μόλις τώρα μιλούσα με τον υπουργό· το ζήτημά σας ετακτοποιήθη!», της, κατασκοπικού τύπου, μυστικότητας, της πλάγιας δωροδοκίας, της ανάθεσης ζητημάτων δημόσιου συμφέροντος σε ιδιώτες, της ατόφιας διαπλοκής.

Κυρίες και κύριοι. Σας παρουσιάζουμε την πρώτη «Ιδιωτική Επιχείρηση Δημόσιας Διοίκησης». Άλλως γνωστή και ως «Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου».

Έτσι λοιπόν παίζεται το παιχνίδι, μόλις «Πέσει η Νύχτα στο Παλέρμο».

Ένα παιχνίδι, του οποίου ο αρχικός τίτλος είναι (αλήθεια σας λέω, ψάξτε το), «Μαφία».

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr