Νίκος Βασιλειάδης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Διαβάστε τα άρθρα της ενότητας για την εθνική τραγωδία και καταστροφή στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018

Πάνε δυο χρόνια τώρα που στα όνειρά μου έρχονται σποραδικά αυτές οι εικόνες του πύρρινου παλλόμενου πορτοκαλί, και το μυαλό μου βυθίζεται στη θλίψη των ανήμπορων εκείνων ημερών της φωτιάς στο Μάτι. Αν προσπάθησα να το ξεχάσω; Πολύ . Κι όμως εκείνο το αναμμένο σπίρτο που σκόρπισε μέσα μου μιαν απύθμενη θολή δυστυχία ανάβει συνεχώς στην μνήμη τον εφιάλτη. Μια φωτιά που μας περικυκλώνει. Την φωτιά στους ψυχρούς που είμαστε.

Δεν ξεχνιούνται εκείνες οι εικόνες. Η φουσκωμένη θάλασσα, τα κοφτερά βράχια, ο μουντός ουρανός, οι ανάστατοι δρόμοι, ο ανακατεμένος με αποκαΐδια και ανθρώπινη καμμένη σάρκα αέρας. Όλα όσα μονομιάς έχτισαν μέσα μας μια μόνιμη ατμόσφαιρα απειλής.

Μιας απειλής διαρκούσας και ασφυκτικής.

Μιας ατμόσφαιρας που στα καπνισμένα πρόσωπα των ανήμπορων ανθρώπων μετουσίωσε τη σιωπή στην πιο εκκωφαντική κραυγή.

Δεν φεύγει έτσι εύκολα εκείνη η στιγμή που σε απόσταση αναπνοής στάθηκες μπροστά στην φωτιά έτοιμος να εισπνεύσεις τον αέρα της, ρουφώντας όλο της το είναι, και έπειτα να εκπνεύσεις μέσα σε ποτάμια δάκρυα το μόρφωμα της θανατερής “αλήθειας”.

Δάκρυα από στάχτη, καπνό και αέρα.

Υπάρχουν, λένε, πολλοί τρόποι να εναντιωθείς στην ξεκάθαρη βία που βίωσες. Πότε σπάζοντας την σιωπή με μια κραυγή. Πότε παλεύοντας να διατηρήσεις το δέρμα σου καθαρό. Και πότε τολμώντας να σύρεις έναν πόλεμο ως το τέλος. Μπορείς να το κάνεις όσο σου επιτρέπεται, ακόμα, να έχεις τη δική σου ακατανόητη οπτική. Μια οπτική ξέχωρη από αυτή που τα πολιτικά κόμματα που σε ρυθμίζουν στη γεωμετρία του εκάστοτε σχήματος έχουν επιλέξει.

Αφήνοντας πίσω σου media, γραβατωμένους λαιμούς και παπαγάλους που σε γεμίζουν με το σωστό και το λάθος. Αρκεί να καταλάβεις πως στον ενήλικο κόσμο όλα είναι περίπλοκα, έχουν τόσα ονόματα, σαν τραπουλόχαρτα, κι εσύ διαρκώς πρέπει να παίζεις τα σωστά φύλλα. Μέρες τώρα, μέσα μου κάτι βράζει. Λάθος!

Δυο χρόνια τώρα, μέσα μου κάτι βράζει και καίγομαι μαζί του. Όσο και αν προσπάθησα. Το εναπόθεσα σε λευκές κόλλες και αυτές γίνανε στάχτη, στάχτη που κάθησε και σκέπασε τα ανθρώπινα κουφάρια.

Πάντα απόντες ήσασταν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr